Ze studeert inmiddels al een jaar in Amsterdam, maar omdat de overgang naar én studeren én zelfstandig wonen haar nog schrik aanjoeg, besloot ze vorig jaar om thuis te blijven wonen en te gaan pendelen.
En omdat ik ook niet zat te springen op het meteen afstaan van twee dochters aan de Grote Boze Buitenwereld (Oudste bivakkeerde al voornamelijk in Rotterdam, op stage, op de HBO of bij vriendlief), vonden we dat een uitstekend plan.
Helaas zijn de reis-voorzieningen vanuit ons plekje in Nederland niet heel erg fantastisch dik gezaaid, dus werd er een beroep gedaan op het taxi-bedrijf 'PapaMama'.
Als we van deur tot deur rekenen, zou de rit naar de Universiteit van Amsterdam (helaas de enige met de door haar uitgezochte studie psychobiologie) 2 uur en drie kwartier gaan duren. Ondoenlijk natuurlijk, vandaar dat we haar bij toerbeurten van en naar Schiedam brachten, waar ze meteen op de trein kon stappen.
Al met al leverde dat nog 2 uur reistijd op (en dan moet je geen files tegenkomen of OV-storingen, grrrrrrrr), maar dan hoefde er niet naar de bus gefietst en soms kon ze 's morgens vroeg met haar vader mee, die in den Haag werkt.
Maar na een jaar bleek dat het reizen dusdanig belastend was, dat de studieresultaten er een beetje onder leden. Het werd zelfs zo spannend dat het pas aan het eind van de zomervakantie duidelijk werd of ze door mocht naar het tweede jaar. Want dat was inmiddels duidelijk: ze wil deze studie wel graag afmaken. Maar dan toch maar beter vanuit Amsterdam.
Eind augustus kwam het verlossende woord, dat ze inderdaad door mocht met het 2e jaar (onder een paar voorwaarden) en dus moesten we hals-over-kop op zoek naar een kamer. In Amsterdam.
Nou, ik kan je zeggen: dan ben je niet de enige, ha!
Uiteindelijk is het wel gelukt en hebben we zelfs een geweldig plekje kunnen vinden voor haar, in Zuidoost Amsterdam, op een klein half uurtje reizen van de UVA. Maar hé, daar draait ze inmiddels haar hand niet meer voor om natuurlijk. Overigens bleek dat ze 1 van de 216 was die gereageerd hadden op de advertentie. TWEEHONDERDZESTIEN!
Je moet dus blijkbaar ook een flinke portie geluk hebben.
En dus werden er van alle kanten spullen ingezameld, want het huis waar ze met 4 andere meiden in komt, wordt alleen gestoffeerd opgeleverd. Zij zijn met elkaar de eerste huurders.
En dus werden er van alle kanten spullen ingezameld, want het huis waar ze met 4 andere meiden in komt, wordt alleen gestoffeerd opgeleverd. Zij zijn met elkaar de eerste huurders.
En aangezien ze van plan is om in de weekenden naar huis te komen (waarschijnlijk meer voor de vuile was, want er is geen wasmachine ;)) moet alles dubbel aangeschaft.
Een bed, een bureau, een tafeltje, linnengoed, dekbed, kussen enz. enz.
Gelukkig leefden velen met ons mee en de hemel zij dank voor een ouderwets spaarzame Oma met een ouderwets goed gevulde linnenkast (of drie), want die soupleerde belangeloos een dekbed, met beddengoed en handdoeken en borden en kopjes en ga zo maar door.
Uit Vriendinnenhoek kwam een broodrooster, een tosti-apparaat, een droogrek en theedoeken. Kijk, dat hielp. Veel.
Dankjewel Oma en Vriendin!
Als welkomstcadeautje kreeg ze van haar papa nog een nieuw klein plat teeveetje (hij scoorde daarmee flink wat punten op de 'liefste-ouder'schaal, haha) en we schaften een startpakket levensmiddelen aan.
Voor de rest werden de Ikea, de Action en de Kwantum geplunderd en allengs groeide de stapel spullies in de woonkamer aanzienlijk
Via MP kwamen we aan een bed precies zoals ze zelf thuis heeft. En verder moest er nog een selectie gemaakt uit al haar favoriete leesboeken: welke mochten er mee verhuizen?
Klassiek beginnersfoutje: stop al je lievelingsboeken die mee mogen bij elkaar in één trolley en kom je moeder dan trots vertellen dat het 'er allemaal precies in past'!
En kijk dan heel glazig als je moeder prompt hard in de lach schiet. Hoezo? Is toch handig?
Oh. Je moet die tas ook nog 6 trappen op sjouwen.
Oh. Je had nog niet geprobeerd 'm op te tillen.
Oh.
(Hij bleek ruim 30 kilo te wegen *gniffel* )
Afgelopen zondag waren we zover. Er was een bakkie gehuurd en alles werd netjes ingeladen en naar de hoofdstad gesleurd.
Onderweg nog wat bij de Zweedse Ballentent opgehaald en toen kon het feest beginnen.
Goeie dag hadden we uitgekozen! Goed tijdstip ook.
Het kwam erop neer dat we tussen 13 en 14 uur de hele zooi zes trappen op zeulden. Het was gelukkig helemaal niet warm. Welnee! Het was BLOEDHEET!
Er werd gezucht, gesteund, gezweten en gesjouwd. Middelste heeft nog nooit zoiets meegemaakt (het hoogste wat die ooit heeft gesjouwd is haar rugzak naar haar kamer op 1-hoog), dus die kreeg achteraf respect voor ons.
Zijn jullie toen helemaal zelf verhuisd? Zonder verhuizers?? Ook het bankstel???? En de wasmachine en de koelkast??????
*ogen vielen bijna uit kassen*
Ja kind, alleen maar met de kracht van familie en vrienden :)
Maar uiteindelijk kwam alles boven en in elkaar en op z'n plek. En Middelste bleek een verborgen talent te hebben: Ikea handleidingen leest ze moeiteloos. Ze knutselde zelf haar ladenkastje in elkaar
" 't Is net als met lego"
En toen waren we moe en leeg en vies en hongerig.
We haalden wat bij de pizzaboer en aten vervolgens bij haar in de keuken, een beetje bedrukt door de vermoeienissen en het naderende afscheid.
Het is een mens van weinig woorden, onze Middelste, dus dat afscheid moest vooral niet te lang duren. Een kus, een knuffel en een 'nou dag' en we konden gaan.
De hele weg terug kon ik eigenlijk alleen maar uit het raampje staren, haar stille snuitje op m'n netvlies. Wat een gek rót gevoel om haar daar zo achter te laten. Bah! Stomme tranen.
Mijn verstand weet allang dat ze het daar heus prima gaat doen, dat ze zich uitstekend kan redden, dat je niet de eerste bent die een kind de deur uit ziet gaan, dat ze ook heus zo piepjong niet is (àl 19), dat ze elk weekend toch weer thuiskomt en dat er dus genoeg reden is tot optimisme.
Maar dat eigenwijze moederhart zegt iets heel anders....
Dat voelt aan alsof er iets is losgescheurd en er zit gewoon een lege plek in m'n binnenste.
Maar als ik haar de andere dag bel, krijg ik een zeer opgewekt mens aan de lijn. Ze heeft prima geslapen en ja hoor, het gaat allemaal goed. En ze heeft fijn haar boeken-en kledingkasten ingeruimd en ze voelt zich senang.
Dat hoor ik aan haar stem, haar opgewektheid, het stroomt gewoon helemaal van daar naar hier door de telefoonlijnen.
Ik haal opgelucht adem en kom een beetje bij.
En m'n lege plek? Die komt ze van het weekend vast volstorten met vuile was en verhalen ;)
