Hij gaat gewoon op de grote kattenbak en de vele tukjes overdag zijn ook duidelijk afgenomen. Hij krijgt nog maar 2x eten op ene dag en doet het daar uitstekend op.
Ter illustratie: hij is inmiddels ruimschoots verdubbeld in gewicht en zit nu op zo'n 2 kilogram.
Hij is al 2x bij de dierenarts geweest voor de nodige shots.
Hij valt Alfred aan wanneer hij maar even de gelegenheid krijgt en die arme sloeber (Alfred dus!) moet af en toe flink van zich afbijten om 'El MOnstro' de baas te blijven.
Kortom: een echte stoere vent in ontwikkeling.
Maar soms hè, soms. Dan voelt hij zich toch weer even de kleine kitten die hij was en heeft hij behoefte aan lichamelijk contact, geborgenheid, warmte.
Elke andere (lees: normále) kat zou dan fijn op schoot komen zitten of welk ander lichaamsdeel dan ook maar ter beschikking is.
Zo niet onze rakker. Die heeft ontdekt dat hij lekker in je nek kan kruipen, een beetje omhoog kan wriggelen en daar, dáár. Daar hangen de oorlelletjes ;)
Daar kan je op sabbelen (als die verdraaide Tweebeners tenminste even stil willen zitten!) en dan waan je je luidkeels spinnend eventjes helemaal terug aan de moederborst.
Zo aandoenlijk, dat wij het hart niet hadden om het hem te weigeren
Maakt niet uit van wie dat oor is trouwens. Hij heeft inmiddels ontdekt dat er aan elk hoofd minstens twee hangen! Oh, Nirwana. Zoveel mogelijkheden om eventjes te tuttelen *zucht*
Maar die van Manlief laat-ie om de één of andere reden toch met rust. Gek hè?
