Translate

donderdag 11 oktober 2012

Loslaten

Elmo mag naar buiten.
Na weken binnen zitten en 'kwijlen' vanachter het glas, is de tijd gekomen om hem de wijde wereld in te laten gaan.
Want, o, hij wilde wel! Maar ik was er nog niet aan toe. Ik heb al jaren katten en dus ook ervaring met naar buiten laten, maar deze is een apart geval.


Hij is nergens bang van! Dus ook niet van de grote vuilniswagen, de scooterende jongens, de schreeuwende kinders
Hij vindt iedereen lief! Dus ook de totaal onbekende buurvrouw, die mag hem zo optillen.
Hij vindt alles leuk! Ik zie hem er voor aan om overal in de straat de openstaande schuifpuien binnen te wandelen. En hoe lief wij als buren elkaar toch ook vinden, dat is nou net weer niet de bedoeling.


Dus wat vond ik het lastig om het goeie moment te bepalen. Want hij wil zo graag. Hij wil zooooooooooooooo graag.
Inmiddels geloof ik dat hij ons echt wel als familie ziet. Hij begint ook aardig te 'luisteren' naar zijn naam. Maar ja, wel 'des kats' dus alleen als het hem schikt.
Evengoed moest het maar eens gebeuren.














En oh, hij vindt het geweldig! Hij draaft als een hijgend hert door de tuin. Niks voorzichtig snuffelen, meteen volle bak! Lekker achter alle blaadjes aan, aan het gras knagen, in alle buurtuinen loeren.
En ik houd m'n hart vast.



Rotkleur, dat zwart. Zo zie je 'm en zo issie weer verdwenen, in de schaduwen weggesmolten. Af en toe duikt hij op als we 'm roepen, maar net zo vaak ook gewoon even niet.
Na een poos vind ik het mooi geweest en lok hem naar me toe. Hups weer mee naar binnen jij! We moeten er nog een beetje vertrouwen in krijgen dat het allemaal goed gaat komen. Dat vertrouwen moet gewoon een beetje groeien. Dat dat weg is ligt niet helemaal alleen aan Elmo's manier van in de wereld staan, het komt ook gedeeltelijk door Jips vroegtijdig overlijden natuurlijk. Die schrik zit er nog behoorlijk in.

Maar ja, zoals alles in het leven is het een kwestie van loslaten. Het hoort er gewoon bij.
Maar voor vandaag even niet meer ;)