Translate

woensdag 14 november 2012

Houdt 't nou nooit op: deel 2

Nee, blijkbaar niet.

Aanvankelijk leek het heel goed te gaan met het restant van Elmo's staartje (en met Elmo zelf), maar gisteren zat hij opeens zo te likken aan de onderkant van de staart, dat het helemaal rauw was.
Toen ik het voorzichtig ging bekijken (en wáárom noemen moeders het toch eigenlijk altijd 'kijken' als ze er met hun vingers aan willen komen? Terwijl ze dat bij hun kinderen er grondig uitmeppen tactvol afleren ;)) gaf hij ook pijn aan en het onderste puntje voelde ijskoud.
Geen goed teken...
En we dachten dat we er zo nog redelijk goed af kwamen *zucht*.

Maar weer de rit naar de dierenarts gemaakt, die mijn bange vermoedens bevestigde: nee, dat gaat niet goed. Er moet alsnog een stuk van de staart af.
Het beest houdt verdorie niks meer over zo!
Donderdagmorgen om 9.00 mag ik hem komen brengen.
Met een cocktail-prik anti-biotica (want kuurtje inmiddels al afgemaakt) en pijnstilling stonden we 5 minuutjes later weer buiten. En op de rand van een tranendal.
Ik zou het het beestje zóóó graag anders gunnen.

Om het nog gekker te maken, is hij vandaag op zijn best. Hij rent door de kamer over stoelen en banken, hij probeert Alfred tot een vechtspelletje te verleiden, hij komt dingen pikken van mijn scraptafel en steekt van blijdschap zijn staart (althans wat daar van over is) recht in de lucht. Iets wat hij sinds het ongeluk vorige week nog niet gekund heeft.

En ik zit met een knoop in m'n maag de uren te tellen voor de dag van morgen. Wéér onder narcose, wéér die pijn, wéér die medicijnen.
Ik weet het wel, het mag niet, maar je gáát er wel van vloeken!!

Duimen jullie mee dat het dan verder klaar is met al dat gedokter?