Translate

vrijdag 16 november 2012

Operatie-patiënt

Gisteren waren we politiek zéér correct bezig. Aangezien we allemaal moeten inleveren...
Nog een stukje van Elmo's staart wel te verstaan.
Ik had er onrustig van geslapen en was blij dat ik hem om 9.00 mocht brengen, dat scheelde zenuwachtig wachten. 

Elmo zelf had geen flauw idee en die kreeg pas de bibbers toen hij wéér in de wachtkamer van de dierenarts zat. Oh nee, niet weer.....
Gelukkig mochten we meteen mee en werd hij eens kritisch bekeken. Helaas zag het er inderdaad niet goed uit en omdat hij zelf een hele wond had gelikt, moest er dáár nog een stuk boven geamputeerd worden. 

Ik wist het eigenlijk wel en ik had de meiden thuis er al op voorbereid ("reken er maar op dat hij niks overhoudt"), maar je hoopt zo tegen beter weten in. 
Helaas. 
Toen hij eenmaal goed onder zeil was, kon ze ('ze' is de dochter van onze vertrouwde dierenarts, die op  termijn de praktijk over gaat nemen) de staart eens goed bevoelen. 
Op de plek waar hij het kapot had gelikt zat ook een flinke verdikking en lager was het helemaal koud. Niet meer te redden dus. 
Nadat de plaats van opereren was bepaald, werd het arme restantje geschoren en ontsmet. Ook deze keer wilde ik graag bij ons vriendje blijven en dat is gelukkig nooit een probleem daar.

Ik zal het kort houden, voor de niet-zo-stouthartigen onder ons, maar dit werd dus wél een echte operatie. Eigenlijk wel een goed teken, dat hier wat bloed bij vloeide, want dat geeft hoop op een goede genezing. En daar gaat het toch om. Als we moeten kiezen tussen een doodgereden vriendje of een springlevende zonder staart, dan is dat nou niet direct een hoog-intellectueel dilemma. Wel?

Om kwart voor tien mocht ik het kereltje weer mee nemen en konden we weer naar huis. Daar werd hij in een doos gelegd met een warm dekentje toegedekt. Oudste kwam net uit bed en moest hem ook even knuffelen. En aan het nieuwe silhouet wennen....
Hij lag er eventjes, maar vond het toen toch tijd om als een dronkenman uit de doos te zwabberen. Die moet vast op de bak, dacht ik, en zette de bak in de kamer en poes erop.
Poes keek suffig om zich heen, dacht er kennelijk toch anders over en werkte zich met flinke slagzij richting keuken. Daar liet hij zijn suffe hoofd in het voerbakje van Alfred zakken en begonnen zowaar een paar happen naar binnen te werken! Maf beest.

Vervolgens legden we hem weer terug in de doos, met dekens, indachtig de uitspraak van de dierenarts om hem vooral goed warm te houden. Blijkbaar vond hij het zelf geen goed idee, want na een poosje ging hij toch weer rondscharrelen. Hij wilde op de stoel klimmen, of op de bank, klom eens op schoot, keek ons met glazige ogen aan, zakte dan weer een beetje suffig weg om vervolgens het hele ritueel weer opnieuw te beginnen. Ondertussen zat hij toch wel een beetje te rillen. Tijd voor een andere aanpak.

Inmiddels leek hij alle lichaamsdelen weer een beetje onder controle te hebben en klom hij nogmaals op de eetkamerstoel die het dichtst bij de verwarming staat. En omdat ik er nu wel op vertrouwde dat hij er niet meer suffig af zou rollen, lieten we hem daar maar liggen en legde er ook nog een warmwaterzak bij. Dát was wel naar meneertjes zin en daar heeft hij een poos liggen slapen en op temperatuur liggen komen.
Daarna ging het heel snel.
Hij ging eens op de bak voor een grote plas, hij kwam 's middags al een hapje eten en 's avonds was hij eigenlijk alweer redelijk bijgetrokken. De wond had 's morgens nog wat gelekt, maar ook dat was 's avonds vrijwel droog.
Regelmatig kwam hij even op schoot zitten of  'aan je oor hangen', daarbij luidkeels spinnend.
We gingen dan ook met een gerust hart slapen.

En nu?
Nu hebben we onze zwarte tornado weer terug. Weliswaar met maar een staartje van 5 centimeter, maar verder in alles weer de 'oude' Elmo.
Hij begroette ons alsof we een jaar weg waren geweest, vloog Alfred om de nek en ging uitgebreid liggen stoeien, loopt te rennen en te knikkeren met al zijn speelgoed en heeft mijn scraptas al omver gekiept in een poging een vogel te bespringen die door de achtertuin vloog. Ahum.
Ja, Elmo is duidelijk weer de oude.


Hoewel...er heeft toch iets raars in die narcose gezeten: zojuist stond hij aan mijn jus d'orange te lebberen....