Weliswaar maar een klein stukkie, 10 kilometer, maar als je me vorig jaar had verteld dat ik 10 kilometer rennen als een 'klein stukkie' zou beschouwen.......pwaahhahahahaaaa.
Dan had ik je wel een leuke psychiater aangeraden of zo.
Maar tijden veranderen en anti-lopes kennelijk ook, dus zoals gezegd: vandaag wás het zover.
Toch een beetje onrustig geslapen van de gezonde spanning, want géén idee wat je er van moet verwachten (ik bedoel maar, hoe ziet dat eruit 10.000 deelnemers???), geen idee hoe het gaat met de voorspelde gekke warmte, geen idee of ik door de wedstrijdspanning zometeen weer op 5 kilometer door m'n hoeven zak.
Gewoon geen idee.
8.30 Ik trek voor het eerst dit jaar m'n driekwart broek aan, trek m'n zomersokken aan maar bedenk me dat ik daar al weken niet meer mee getraind heb en wissel ze dus toch maar weer snel om voor de vertrouwde dikke winterexemplaren, sta een beetje te schutteren met het opspelden van m'n startnummer. Kortom: ik heb gewoon de kriebels ;)
9.15 Buurman meldt zich. We starten in hetzelfde vak en hij rijdt gezellig met ons mee naar Rotterdam. Hij loopt al ruim een jaar langer dan ik en heeft meerdere wedstrijden in de benen en dus veel meer ervaring, maar nog nooit in Rotterdam.
Buurvrouw gaat niet mee, maar komt ons wel heel veel succes wensen. En me en passant toevertrouwen dat Buurman vanochtend 'als een stuiterballetje' door het huis liep.
Aha! Dus hij toch ook :)
We rijden een deel met de auto en vanaf Rhoon de rest met de metro. Maar goed dat we op tijd van huis zijn gegaan, want de metro-stellen barsten haast uit de voegen van de sporters en supporters. Ik voel me meer sardientje dan atleet, haha. Maar het schept wel een band en er hangt een uitbundige sfeer.
10.05 Ter hoogte van het stadhuis stappen we de Coolsingel op en krijgen meteen de volle laag! Het barst er werkelijk van de mensen en we wurmen ons door de rijen heen naar onze startplek. Die is aan de andere kant van het Hofplein. We zullen vertrekken met de tweede startgolf en die staat gepland voor 10.55.
Als we ons startvak opzoeken, komen we mijn Moedertje tegen. Die komt hier bij verrassing om me aan te moedigen! Wat lief :)
Tijd voor een 'fotomomentje'
 |
| Je ziet m'n moedertje nét achter mijn hoofd opduiken..... |
Zo te zien áán dat hoofd van mij, heb ik er niet zoveel zin in. Maar het was daar eigenlijk gewoon nog KOUD!
Dan maar eens 'de kooi' in (rondom het eerste gedeelte staan manshoge hekken, die liefdevol als de kooi worden aangeduid) en een Dixie opzoeken om het laatste water weg te brengen.
 |
| 10.30 |
Sodeknetters, wat is dat toch altijd druk bij die dames wc's!! En waarom nou 8(!!) plaszuilen voor de heren en maar 2 Dixies voor de meiden?? Terwijl wij toch altijd al langer werk hebben....
Evengoed is ook daar het sfeertje reuze gezellig en voor je het weet sta je met wildvreemden te kwebbelen (heb ik nooit moeite mee, geloof ik ;)) en lukt het om op tijd weer aan te sluiten voor de start.
10. 31 We horen Lee Towers zingen en de lopers van 'de hele' weggeschoten worden. Oehh, spannend nu! We mogen meteen een heel stuk opschuiven richting de start.
10.45 Ik heb m'n trainingsvest inmiddels uit en aan de kant gesmeten en een beetje bibberig staan we onder de startlijn te wachten op ons kanonsschot. Als je dan om je heen kijkt, ziet dat er zo uit
10.50 Go!!
En we zijn vertrokken! Heerlijk, lopen met die hap. Dit is waar we voor komen. Door de keiharde opzwepende muziek aan het begin, hoor ik de muziek op mijn i-pod totáál niet, maar ik voel aan mijn benen dat het hard gaat. En dat het inmiddels gevoelig warmer is geworden!
Ik probeer m'n eigen ritme te vinden en naast Buurman een eigen plekkie in de massa te bemachtigen. Maar aan alle kanten worden we voorbij gelopen door racemonsters en ik besluit me een beetje terug te laten zakken en niet gek te laten maken.
Met Buurman heb ik afgesproken dat hij gerust door mag rennen als hij harder wil, we komen elkaar bij de finish wel weer tegen.
Na een paar halfslachtige pogingen om bij elkaar te blijven, geef ik het op en laat hem lekker weg lopen. We lopen nog met zo'n enorme massa, dat binnen de kortste keren het gat tussen ons is opgevuld en ik hem in geen velden of wegen meer zie.
Ik vind het niet eens zo erg. Ik heb al die tijd alleen getraind en ik focus me alleen op m'n eigen ritme. Inmiddels kan ik m'n muziek ook weer goed horen en begint het wat soepeler te gaan allemaal. Dan zitten we intussen op de Boezemstraat, op een kilometertje of 2. Aan de kant van de weg staan echt overdonderend veel mensen, die allemaal juichen en klappen en aanmoedigen. Ik neem onderweg regelmatig de tijd om om me heen te kijken en te genieten van het feit dat IK. HIER. LOOP. In hartje Rotterdam, zo gaaf!! Over de Blaak, waar je normaal het rijden met je auto al een soort kamikaze-actie is, lopen we nu midden op de weg. Geweldig!
Ik voel ondertussen wel dat het écht warm is geworden en dat het lijf het totaal niet gewend is om bij deze temperaturen te lopen. Zeker tot aan de Kralingse Plas is het hard werken. Onderweg word ik opeens luidkeels aangemoedigd en blijken er twee leerkrachten van de basisschool van de meiden me herkend te hebben. Ha, dat is leuk! Dat geeft de burger moed.
Op de helft van het parcours komt er gelukkig een drinkpost, met water en AA. Ik rem even af om water te drinken en met het sponsje m'n paars-rode deksel af te koelen en sukkel dan weer vrolijk verder.
Maar dan weet je dat je over de helft bent en dat doet mentaal iets met je :) Dan ben je er bijna.
Voorbij dat 5 kilometerpunt begin ik ook langzaam maar zeker mensen in te halen en ik zie er ook diverse wandelen. Verstandig (als het nodig is) maar eigenlijk mijn eer te na, dus ik draaf rustig verder.
"Tempo laaghouden, doe maar alsof het een trainingsrondje is. Dit kan je, hier heb je voor geoefend" spreek ik mezelf toe.
En dan gaat het opeens hard. Onderweg kom ik nog Man en een stuk verder Oudste met haar vriendinnen en ouders tegen. Ik schreeuw naar ze, want anders hadden ze me waarschijnlijk niet eens gezien. Het valt ook vast niet mee om vanaf de zijlijn één hoofdje uit dat enorme, deinende lint te herkennen ;)
Maar dan zitten we dus al op 8 kilometer. Wat? Acht? Dan ben ik er bijna!
Ik word er helemaal opgetogen van, want die 2 kilometertjes ga ik natuurlijk gewoon halen!
Dat laatste stuk is ook weer vreselijk gezellig. Met juichende mensen, muziek, aanmoedigingen.
En zo draven we over de Blaak terug, onder de kubuswoningen door en draaien we weer de Coolsingel op. Nog 300 meter, nog 250, nog 100 en dán, dan ben ik er!
Ik kan een grote grijns niet van m'n gezicht houden. Dát, heb ik toch maar mooi geflikt. Zwetend, dampend, met een pioenrooie harses, maar ik heb het geflikt. En met al die duizenden anderen lopen we helemaal tot het einde van de kooi, krijgen onderweg een medaille, felicitaties, een banaantje, een flesje (oh zo hard nodig!!) AA lemon.
Ik lust eigenlijk geen citroen, maar dit spoelt als godendrank langs m'n huig. Ik zweer dat ik het ter plekke voel verdampen!
En dan is daar Buurman, met ook een grijns van oor tot oor, en kunnen we elkaar in de armen vallen en feliciteren.
Later, buiten de kooi zijn daar Man en Oudste en worden we opnieuw gefeliciteerd en we zijn blij. Blij man!
Mooi man!
Volgend jaar weer :)
Met dank aan alle support dmv mailtjes, telefoontjes, sms-jes. Geweldig dat jullie allemaal zo meeleefden!
Wist je dat:
ik in 1:06:30 gefinisht ben
ik 7013e werd, van de 9786 gefinishte 10 km lopers
ik 2693e was, van de 4630 vrouwen
ik 7013e werd, van de 9786 gefinishte 10 km lopers
ik 2693e was, van de 4630 vrouwen
ik anderhalve liter vocht naar binnen heb gegoten om me weer een beetje normaal te voelen na de finish
ik nu nóg een rooie kop én een grijns op m'n gezicht heb
ik het nu wel bedtijd vind?
Welterusten allemaal.
