Translate

zondag 27 mei 2012

Zonnige Dag

Gisteren was een uiterst zonnige dag in de meest ruime betekenis van het woord. Namelijk,

Als je 's morgens je in-het-ziekenhuis-verblijvende zus aan de telefoon hebt en die is helemaal opgewekt en blij, dan wordt het helemaal licht van binnen en voel je je zonnig.

Als je gebeld wordt door een onbekend nummer en de stem aan de andere kant van de lijn blijkt een oude vriend te zijn, die al tientallen jaren in Canada woont (en die je al jaren niet gezien hebt), die NU in Nederland is en die Nu eraan denkt om je heel eventjes snel te bellen en  NU-VANMIDDAG!! heel eventjes langs wil komen, dan voel je je zonniger.

Als je dan je grote kleine nichtje heel serieus haar snorkel -A diplomaatje ziet halen (en met gemak!), dan ben je trots en voel je je aller-zonnigst

(en dat had toevallig niks te maken met het bovenmatig zonnige, zeg maar gerust subtropische klimaat in het zwembad ;)).





Als je daarna op verjaardagsvisite mag en heerlijk in de tuin zit met elkaar en je effe lekker mag mopperen over je downs van de afgelopen week en waar je mag schaterlachen om alle ups van diezelfde week, en je nog maar eens wat vouwblaadjes tevoorschijn haalt om een kraanvogeltje dichter bij het einddoel van 1000 te komen en allerhande lieve mensen spontaan gaan helpen omdat ze het zo'n geweldig idee vinden, dan voel je je uiterst uiterst zonnig.







Als je dan na zit te genieten van een heerlijke barbecue en van het warme gezelschap en er wordt gewoon nog een poosje doorgevouwen en gelachen en gepraat, dan mensen, ja dán.....   Dán voel je de zon in je hart. 



 Ook al is het dan inmiddels stik-donker ;)





donderdag 24 mei 2012

We vouwen...

We vouwen kraanvogels.
Oudste zus ligt in het ziekenhuis om het haar darm-opvretende-monster te verslaan. Dat monster wat heel geniepig aan je begint te knagen en een ruïne achterlaat, daar waar je daarvoor nog een prachtig gezond lichaam wist...
Er lopen dingen in het ziekenhuis zoals gepland, maar er zitten ook dingen tegen. Soms vreselijk tegen. En we kunnen niks voor haar doen dan aan haar denken en voor haar vouwen.

In Japan wordt de kraanvogel als geluksbrenger gezien en een legende is, dat als je 1000 kraanvogels voor een zieke vouwt, het de ziekte zal wegnemen.
Dus we vouwen.We vouwen DUI-ZEND kraanvogeltjes. Van gekleurd papier, van gestreept papier, van wit papier en van papier met patroontjes. We vouwen en we vouwen, want we willen zó verschrikkelijk graag dat ze nog heel lang gezond bij ons blijft.
We vouwen en bij elke vouw denken we een positieve gedachte. En al die positieve gedachten gaan met die vrolijke vouwseltjes naar haar toe.





Maar als je dan zo zit te vouwen en om je heen wordt het nachtelijk stil en je gedachten gaan een beetje hun eigen weg, dan denk je aan die mensen die óók wel duizend kraanvogeltjes kunnen gebruiken. En die je ze ook allemaal zo heel erg gunt. 

Die vriendin, die worstelt met haar broer die ook zo'n alles-verslindend-monster te bevechten heeft. 

Die andere vriendin die eveneens worstelt met haar broer, die evenééns zo'n zelfde monster moet zien te verslaan.

Die lieve dansjuf, die opeens haar borst in de kaken van eenzelfde monster ziet verdwijnen en nu maar af moet wachten of ze haar dochter volwassen mag zien worden.

Die vriendin, die zich zo dapper door  haar 'ouwe zooi' (zoals ze het zelf noemt) moet heen ploeteren.

Oh, al die mensen gun ik zo die duizend kraanvogels!

Die schoonzus, die ongetwijfeld bij de herinnering aan de ziekte van haar man, met het zweet in haar handen 's nachts wakker schrikt. 

De man van OudsteZus,  die nu alleen naar bed gaat, met een hoofd vol zorgen, angsten en nachtelijke spoken.

Die kennis die nog niet in kan zien, dat de toekomst weliswaar héél anders dan gedacht wordt, maar misschien toch niet zo heel slecht?

Voor al die mensen vouw ik in gedachten óók duizend kraanvogels. Echt waar, ze zijn allemaal in mijn gedachten. 
 Maar in gedachten mensen, want ik zit nu pas op nummer 87 geloof ik....



Gelukkig voor Zus komt er uit allerlei hoeken hulp. Het vouw-initiatief werd overgenomen en verspreid. We vouwen en we vouwen. En samen vouwen we, voor een beetje geluk.

maandag 21 mei 2012

Hèhè, eindelijk!

Inderdaad, EIN-DE-LIJK issie af! Het was eigenlijk een bijdrage voor deze challenge van theColorRoom,


maar de deadline is inmiddels al overschreden. Met een week of drie....
Even zo goed, is Jongste er wel tevreden over geloof ik ;)

Het op de foto gaan met Jack stond hoog op haar verlanglijstje tijdens ons Disney-bezoek van maart. Ze had al eerder een meeting met Captain Jack Sparrow, maar toen had mijn foto-toestel kuren. Gelukkig nu dan een goed geslaagde herkansing en die verdiende een eigen scrap-pagina:

A Pirate's life love for me!

donderdag 17 mei 2012

Beloofd!

Echt waar, echt waar, ik ben het scrappen nog niet vergeten/verleerd!

Maar ook al wil je heel graag, soms zit het leven gewoon in de weg ;)
Er ligt een lootje in de 'broedstoof'en dit weekend MOET-ie af (van mezelf) en ge-etaleerd (voor jullie). Dat gaat  ook gebeuren, beloofd!

dinsdag 15 mei 2012

Troostvoer

De Buuf die opeens voor de deur staat met een 'opkikkertje'  uit Brasschaat, ''omdat je dat wel kunt gebruiken"
(Koesteren met een grote K, zo'n Buuf)


Of die voor je verjaardag met een schattig cadeautje aan komt zetten
 (wat nog steeds ingepakt staat te wachten tot we het samen achterover kunnen slaan kunnen proberen).


De Dochters, die voor je trouwdag met een verrassings-Mickey doos  aan komen zetten, omdat ze dachten "dat je er wel iets in zag om mee te scrappen"  


 en de grootste verrassing bleek binnenin te zitten. Allemáál Mickey-hoofdjes! 
(ze stonden er zelf het hardst bij te kwijlen :)


Vriendin die kwam bedanken voor de fotoreportage die ik tijdens haar huwelijks-jubileum-dineetje voor haar maakte


Al die mensen, zouden die soms weten dat ik zo van chocola hou?? 


Oh, ik weet het natuurlijk wel, het is calorisch-gezondetend-technisch absoluut totáál niet verantwoord. Maar op zielsniveau mensen, op ZIELS-NIVEAU. Daar is chocola soms van levensbelang!


zaterdag 12 mei 2012

Verdriet is:


  • nooit meer hoeven oppassen dat er een zwarte schicht langs je benen je slaapkamer in schiet als je 's nachts naar de wc loopt
  • niet meer plat geknuffeld worden als je dan op die wc zit
  • geen zwart ventje meer die snel op de eettafel klimt als je de stofzuiger pakt
  • niet meer op hoeven letten dat je geen kleine dingetjes op de kast laat liggen, omdat een zeker zwart spookje denkt dat het er ligt voor hem. om mee te voetballen dus
  • geen afgekloven bontmuisjes op hele rare plaatsen terugvinden (zoals de douchecabine, de hal of onder een kussen van de leunstoel)
  • geen ontzettend blij snoetje en staartje als je op een bepaalde manier 'Eten?' zegt
  • geen hulp meer bij het op-en neer bewegen van de breipennen 
  • geen schaduw meer die je de hele dag in huis volgt
  • niet zien hoe hij opgroeit tot de sterke volwassen kater, die we al in hem zagen
  • niet meer wakker worden 'geschreeuwd' door een keiharde miauw-serenade

Jip, wat heb je in de korte tijd dat je bij ons was, een grote plek in ons hart ingenomen.
Op m'n trouwdag, en op de dag af een half jaar nadat we je bij de zwerfkattenopvang hadden opgehaald, ben je slachtoffer geworden van het verkeer, nog net geen 9 maanden oud. 
Mannetje,  we hadden je zo graag een lang en gezond leventje gegund. Helaas, dat bleek niet de bedoeling. Dankjewel voor 6 maanden prachtige kattenliefde!


woensdag 9 mei 2012

Drukke dag.

Tegenwoordig is het heel gewoon om, als iemand vraagt hoe het met je gaat, druk-druk-druk te antwoorden. Maar weet je wat pas druk is? 

*Als je de voorkant van het huis moet bewaken en in de gaten houden waar al die misselijke honden naartoe gaan!


*Als je de leunstoel-test moet uitvoeren

en je rug is dan opeens heel dringend aan een wasbeurt toe! 
Die stress mensen, bijna ondraaglijk!


*En dat je ook héél goed je achterkant moet bewaken hè, want wat is dat voor vreemds daar op het weiland??


*Of wacht eens, even goed opletten wat ZIJ in de keuken gaat doen! Hoor ik daar het kom-maar-eten-seintje?? 
(Het mocht ook eens tijd worden!)


*Nee hoor, eerst nog werk te verzetten: controleren of de was wel netjes opgevouwen en op keurige stapeltjes in de wasmand ligt.


*Moeten voelen of de vering van de eetkamerstoelen nog aan de eisen voldoet
en ZIJ met die camera weer in m'n gezicht hangt, zucht.



Nou, vooruit, met die laatste klus ben ik wel een beetje geholpen....
't zou wat, pffft!
Al die drukte...






maandag 7 mei 2012

Disneyland deel 2.

Goed geslapen, lekker ontbeten en fris gedoucht beginnen we aan onze tweede dag in het park. Doordat het ons nu een keertje gelukt is om nog voor 10.00 aan de poort te staan, is het nog erg rustig in de Studio's. Onze favoriet daar is de Aerosmith Rock&RollerCoaster en het is daar nog zó stil, dat we er twee keer achter elkaar in kunnen. Ha! Tien over half elf in de ochtend en wij hebben al twee ritjes achtbaan achter de kiezen. Waarmee ik maar wil zeggen dat het heus hard werken is hoor!
Ik zeg wel we, maar daarmee bedoel ik alleen mezelf en dochters. Schoonzuster heeft gisteren haar lef al opgebruikt en besluit wijselijk buiten te wachten op een bankje in de zon.

We drinken daarna samen koffie in het zonnetje en genieten van het 'mensen-kijken'. Wat een verschillende types trekken er toch voorbij op zo'n dag.
Na nog een rondje door de winkel schuiven we op naar het andere park.


Gelukkig hebben we de tassencontrole dan al gehad (want daar staat inmiddels een aardige rij) en schuiven we zo langs de kassa's naar binnen. Pure luxe, zo'n abonnement :)
We besluiten het park rustig rond te wandelen en onderweg te 'doen' wat we tegen komen. Aangezien het Schoonzus haar laatste dag is (morgen is haar abbo verlopen), mag zij zeggen wat het wordt.

'Het' wordt een ritje in Big Thunder Mountain, een tochtje in Phantom Manor (het spookhuis)


 onderweg een plotselinge ontmoeting

En ik weet 't, ik weet 't. Het is eigenlijk een klein mannetje in een raar pak. Maar daar, dáár....   DÁÁR is het MICKEY! MOUSE! mensen.


En we maken vooral  foto's, héél veel foto's.

En we krijgen een enkele stortbui over ons heen (maar gelukkig is het niet koud en hebben we onze regenponcho's -tijdens een andere soppige dag in Disney aangeschaft- bij ons) en het spookhuis heeft technische problemen, waardoor we een half uur voor niks in de rij staan, maar het mag de pret allemaal niet drukken. Wij genieten gewoon.

We vervolgen onze weg langs de winkeltjes onder het Kasteel (eentje helemaal in kerstsfeer en oh, wat word ik daar toch hebberig),


we bewonderen het poppenfestival van  "it's a small world" en we staan een uurtje in de rij voor de bootjes van Peter Pan. Dan moeten we dringend even op adem komen met een ijsje van Ben&Jerry's. Gelukkig is het net even heerlijk zonnig en kunnen we zitten op een terrasje.

Daarna hebben we weer genoeg energie verzameld om ons te laten afschieten en door elkaar te laten  rammelen in de Space Mountain, uiteraard wederom zonder onze bangelijke allerliefste Schoonzus.
Ze is weer wél van de partij om in de Buzz Lightyear mee te gaan. Waar we het voortbestaan van de aardse vrede bewerkstelligen door, met gevaar voor eigen leven, ettelijke kwaardaardige ruimtemonsters om zeep te helpen met onze laserpistolen.
Ik bedoel maar mensen, hier moesten we het tegen opnemen hè! Ga d'r maar an staan.


En zo vliegt de dag weer walgelijk snel voorbij. We zoeken nog naar de man met het pin trading bord, maar die is nergens te bekennen. Dan maar eerst eten bij het 'all you can eat buffet' in het Plaza Gardens restaurant.
Oh man, alleen al voor de toetjes wil je daar zijn! Bosvruchtentaarten, Mango puddingen, Vanille Puddingen, Chocoladetaarten, pannenkoekjes met zoet beleg, Chocolademousse, Notentaarten, Spekkies, Slagroom. Waanzinnig! Op een calorietje meer of minder kijken ze daar niet.

Als besluit gaan we nog wat rondkijken in de winkeltjes van de Village. We hebben inmiddels het truukje van pins ruilen helemaal door: je kijkt heel geïnteresseerd naar de lanyard (zo heet die keycord waar de pins op gespeld zijn) van een medwerker en deze vraagt ogenblikkelijk of je het goed kunt zien en of er iets van je gading bij zit?
Daar wordt gretig gebruik van gemaakt en aan het einde van de rit blijken we van de 24 meegebrachte pins er 22 te hebben omgeruild! Een vruchtbare actie dus, die gaat van de zomer in de herhaling.

Om 22.10 zitten weer in de auto om naar huis te gaan. Het was weer heerlijk hier en we verheugen ons nu al op de volgende keer :)


zondag 6 mei 2012

We zijn er weer...

Feitelijk zijn we al sinds zaterdagmorgen 3.30 uur thuis, maar het kost altijd even tijd om weer in de 'echte wereld' terug te zakken. Ik merk dat na elk bezoek aan Disneyland, dat het lijkt of we ik-weet-niet-hoelang weg zijn geweest. Kennelijk werkt de Disneymagie in elk geval op mijn tijdsbeleving ;)

Want ook al zijn we er al vele malen geweest, er is toch altijd weer wat nieuws om te beleven, wat leuks in de winkeltjes om te bewonderen/absoluut niet van buiten te kunnen.


Donderdagmiddag rond 13.30 zijn we er, na een voorspoedige rit. Het weer werkt echt geweldig mee, lekker temperatuurtje en regelmatig zon. We beginnen nog een beetje voorzichtig, maar al snel kunnen de jassen en vesten toch uit.

Omdat het park precies 20 jaar bestaat, is het speciaal aangekleed en zijn er nieuwe shows en parade-onderdelen te bewonderen.


Geel en goud zijn niet echt mijn kleuren, maar vooruit: het past wel in de kitscherigheid die Disney eigen is ;)
Afgezien van het gewoonweg genieten van het 'daar' zijn, doen we ook van alles. We hebben een uur wachten over voor de Crush's Coaster. Schoonzus is niet onverdeeld enthousiast over deze rit, die véél wilder blijkt dan onze herinnering het had opgeslagen. Ha! Haar vanuit-de-tenen uitroep: "Ik ben er IN GELUISD!!!!" halverwege de woeste afdaling, bezorgt me bijna een lachstuip.
Het begin is weer goed en de stemming zit er meteen goed in.

We vermaken ons verder met in de winkeltjes rondkijken en een nieuwe hobby: pin trading.
Er staat in Main Street een speciaal pintrading board en weken geleden heb ik via Ebay al voor een prikkie en hele zak pins aangeschaft, speciaal voor dit doel. Het is een erg vermakelijke bezigheid, waarbij we allemaal al minstens één of twee pins kunnen ruilen. Morgen gaan we weer kijken, we hebben de smaak te pakken.

Rond etenstijd zoeken we ons hotel op. Het ligt fantastisch: nog geen 10 autominuten van Disney vandaan en het ziet er prima uit. Lekker stevige bedden en een klein keukentje, waar  we de meegebracht pasta en saus op kunnen warmen. Met een salade erbij hebben we een heerlijk maal en even een rustpuntje. Vanavond willen we de speciale show gaan bekijken, die met sluitingstijd (22.00 uur) op het kasteel van Doornroosje wordt vertoond. 
Helaas heeft deze sukkel reisleidster even over het hoofd gezien dat er géén Bertha afwasmachine is, dus sta ik een beetje voor gek met m'n vaatwastabletten. Maar hé, van oorsprong zijn we kampeerders, die weten van aanpassen, toch? 
Dus mikken we de vuile vaat in de wasbak, heet water erbij en een vaatwastablet en de vaat moet zichzelf dan maar een nachtje zien te vermaken. Morgen zien we wel verder. We willen nog graag even terug het park in. 


Omdat de wachttijd maar 5 minuten is, gaan we in de 'Pirates of the Caribbean'. Het winkeltje aan het einde van de rit doet de piraat in Jongste en Middelste ontwaken.




Daarna lopen we richting het kasteel om ons voor de show te installeren. We willen natuurlijk een beetje goed uitzicht, maar we zijn niet de enigen! Gelukkig lukt het wel en hebben we heel behoorlijk zicht op het kasteel. 
  
En om 22.15 begint het. Een geweldige combinatie van projecties op het kasteel, waterstralen, kleur- en lichtshow en vuurwerk beneemt je bijna de adem. Wat is dit geweldig gedaan!! Ik voel me net een kind, wat totaal verbijsterd naar een goeie goocheltruc zit te kijken, want hoe hebben ze dit voor elkaar gekregen?
Aangezien ik maar een zeer beginnende amateurfotograaf ben, doen mijn plaatjes de show geen recht aan, maar het is in elk geval iets



Voor wie nieuwsgierig is geworden, het hele spektakel is op youtube te vinden en wel hier: http://www.youtube.com/watch?v=glNjMOXSL7k

Daarna begeven we ons met vele, vele anderen (waar komt al dat volk in vredesnaam vandaan??) naar de uitgang en vervolgens naar ons hotel. 24.00 liggen we onder de wol, morgen dag 2.

woensdag 2 mei 2012

Uitstapje.


Het is weer zover! Schoonzus haar jaarkaart voor Disneyland loopt vrijdag af, dus hoogste tijd om nog een keertje naar Parijs af te zakken. Gelukkig zijn wij zo edelmoedig om haar daar naartoe te begeleiden. Het zou toch zooooo jammer zijn als ze alleen zou moeten, niet?  ;)

Morgen vertrekken we voor twee dagen Disneymagie, hopelijk werkt het weer een beetje mee! We hebben een appart-hotel geboekt met kitchenette om de eet-en drinkkosten een beetje in de hand te houden. Dat is de vorige keer ontzettend goed bevallen.
Even patsen: het wordt mijn 17e keer naar daaro. En nee, het gaat niet vervelen. Het sfeertje is met niks te vergelijken en we komen elke keer weer met zulke leuke foto's terug. Zoveel zelfs dat er een constante stroom scrapinspiratie uit voortvloeit. Mij hoor je dan ook niet klagen.
Tot over een paar daagjes!

dinsdag 1 mei 2012

Sweet Sixteen

Zaterdag werd ze 16.  Ongelooflijk, dat je jongste kind al 16 wordt! Het is een cliché, maar oh zo waar: het vliegt voorbij!
Zelf vindt ze het een prachtige leeftijd: je bent dan natuurlijk echt kind-af. Je mag alcohol kopen, als je dat wil (wil ze gelukkig niet). Je mag brommer-rijden als je dat wilt (wil ze ook al niet). Kortom: het schijnt een hoop voordelen te hebben, maar ik geloof niet dat ze daar al op korte termijn gebruik van gaat maken ;)

Het keyboard dat ze wil, was er nog niet, maar er moesten toch wel wat cadeautjes gegeven kunnen worden. Oudste bedacht dat je van uitpakken altijd heel blij wordt, dus die pakte uit met een verrassingspakket. Middelste is wat minder van het uitdenken, maar die wilde wel financieel bijspringen. Zo kon er in elk geval een fatsoenlijke hoeveelheid pakjes aangeboden worden, inclusief een gescrapte kaart.


Oh, die verwachtingsvolle blik als er cadeautjes zijn! Die is toch niet heel anders dan op je -ikzegmaarwat- zesde...


Ze heeft zichzelf op het vervaardigen van nail-art gestort. Regelmatig vallen wij haast flauw van de nagellak-en acetonwalmen die uit haar kleine kamertje over de trap naar beneden rollen, maar de resultaten zijn verbluffend! Met passie oefent ze alle variaties die ze op internet kan vinden (lang leve you-tube!) en om de paar dagen is er een nieuwe creatie te bewonderen. 
Extra geweldig als je verjaardagskleurtjes met je cadeautje matchen  ;)

                                                                        
Ze heeft nog een passie. Al sinds ze jaren geleden voor het eerst de film onder ogen kreeg

 
is ze 'skellington-obsessed' zoals ze het zelf zegt. 
Extra leuk was dat ik deze Disney-pin voor haar verzameling had opgeduikeld op E-bay.

Die had ze niet verwacht en de verrassing en blijdschap waren daarom dubbel groot. Geluk zit in hele kleine pakjes, niet waar?

En dan het klapstuk van de dag. Twee dagen voor haar verjaardag meldde ze blijmoedig dat ze het wel héél leuk zou vinden om een JackSkellingtontaart te krijgen. Of ik zoiets misschien kon maken? 

Nou kijk, geef mij maar zo'n uitdaging! Tuurlijk kind, moet mogelijk zijn. Zo'n ingewikkeld figuurtje is het nou ook weer niet hè? Dus surfte ik een recept en een spoedcursus taart-decoreren bij elkaar en toog naar de winkel voor de ingrediënten en naar de buuf voor tips en gereedschapjes. 
Uiteindelijk rolde er een zeer smakelijke chocoladetaart uit, waar ik zelf bijzonder trots op was! Het recept wordt vast vaker gebruikt: zeer chocoladig, zeer vullend en zeer calorie-rijk. Op en top een verjaardagstaart 

 

Het laatste cadeautje zit nog in op de pen. Alweer dankzij het www, kwam ik aan een linkje waar je plaatjes om kunt laten zetten in haak, borduur- of breipatroontjes. De verleiding was te groot om er niet aan toe te geven en ik laadde hetzelfde kopje van Jack op om er een inbreipatroontje van te laten maken voor een sjaal. De breitechniek ben ik nog niet verleerd, maar ruim anderhalve meter met aan beide uiteinden een ingebreid skelettenhoofd was toch wat meer werk dan gedacht. Vandaar dat op dat resultaat nog heel even gewacht moet worden. 
Maar alleen al de belofte (en de aanblik van de Jack-sjaal-in-wording) was voldoende om de jarige een gelukzalige glimlach te ontlokken. 
Haar verjaardag kon niet meer stuk. Zestien worden is geweldig!