Translate

maandag 22 september 2014

Trots!

Dus. Toen was het weer zomaar weer voorbij. Die hele dam tot damloop.

Weken van voorbereiding en zenuwenkriebels op het eind en dan toch nog opeens ben je over de finish.
Een medaille, een beetje 'scharnier-pijn' en een ervaring rijker. En wat voor eentje mensen! Het was weer een hele mooie hoor, want wat werd het bij elkaar een lange bijzondere vermoeiende blije dag :)


Manlief was zo lief om mee te gaan en dus te rijden, dat vond ik al een hele opluchting. Heen zou nog wel gaan, maar geen idee hoe de benen er na 16km draven aan toe zouden zijn.
We hadden bedacht de auto bij Middelste voor de deur te parkeren in Zuid-Oost en dan met de metro naar Centraal Station te reizen, om parkeerstress te voorkomen.
Dat is nog altijd 5 kwartier met de auto, dus we moesten op tijd weg. Ik had daarom alle spullen de avond van tevoren klaargelegd; de kleding, de bottlebelt, het startbewijs met speldjes, ov kaart,  eten, drinken en niet te vergeten: opgeladen telefoon, sporthorloge en Ipod. Want ze kunnen me nog meer vertellen met al die muziek en drinkposten onderweg, ik moest het eerst nog maar eens gaan zien! En ik ben graag voorbereid. Heul graag ;)

Onverwachts sliep ik toch uitstekend de nacht ervoor (het afgelopen 14 dagen volop klussen bij Oudste zal daar vooral bij geholpen hebben!) en ik werd uit mezelf (om 7.10) vóór de wekker wakker. Kijk, dat vind ik altijd fijn.
Even rustig tijd nemen om nog wat dingetjes in te pakken, aan te kleden en om te ontbijten. Haha. leuke sport hoor, dat hardlopen! Moedigt je aan om vooral boterhammen met jam, stroop of ander koolhydraatrijk voer tot je te nemen vlak voor de wedstrijd. Ik hou ervan :) Keurig op schema stapten we half negen in de auto


Onderweg at ik nog een banaantje, want dat moest ook van 'het voorbereidend eetprogramma'. Joh, doen we dat toch gewoon? (ik eet overigens op een wedstrijddag meer fruit dan in een heel jaar bij elkaar. Die cellen bij mij binnen weten al hoe laat het is als ze de eerste fructose zien langs komen ;))

Ruimschoots op tijd waren we in Amsterdam en konden we de metro van 9.48 uur in. Daar viel me meteen het eerste verschil op met de Marathon van Rotterdam. Daar bulk je al in de straal van 30km rond de stad uit de metrostellen, maar hier was geen kip te bekennen!

Nah, da's overdreven. Ik zag één mens in sportkleren, met een damtotdam tas. En verder was het opvallend stil. Zelfs stoeltjes over!
Op Centraal was het wel wat drukker, maar ook hier nog genoeg loopruimte. We klommen naar boven en dan is het altijd weer gek om te zien hoe plattegrondjes in een boekje totáál niet corresponderen met het beeld wat ik er in mijn hoofd van maak. Je denkt van tevoren: 'dat herken ik daar dan wel', maar dat blijkt in de praktijk nog een beetje tegen te vallen....
Het gonsde op het stationsplein van de bedrijvigheid, allerlei sportmensen met aanhang, al dan niet in een stadium van verwachtingen/zenuwen/pure paniek.
Hahaha, het ergst is het voor de dixies: "Haal ik het nog voor de start? Ja, ik haal het wel, Man wat stinkt het hier! Wat is het hier druk, was ik nou maar een man! Ben jij hier al vaker geweest? Waar is de start?"
Maar eigenlijk niet te vergelijken met de bizarre drukte in Rotterdam.

Maar wel even aanpassen en oriënteren dus en navragen waar het allemaal nou staat/gebeurt.
Eerst moest ik op de groepsfoto van Spieren voor Spieren met het prachtige knaloranje shirt aan, bij een brug die op het kaartje zo te vinden was, maar die in het echt nog wel een stukje lopen bleek te zijn. Maar het lukte en ik sta ergens op vereeuwigd. Vervolgens kon ik mijn tas afgeven bij de vrachtwagen en nog ruim een half uur wachten voor de start.
Na lang beraad met mezelf had ik bedacht tóch maar het sponsorshirt uit te houden, niet zozeer vanwege de kleur -als ik loop interesseert het me werkelijk geen biet hoe ik eruit zie- maar meer vanwege de mouwtjes. Ik ken mezelf, heb het snel te warm, en wilde dus eigenlijk graag in een hemdje lopen. Het shirt verdween in de tas en als herkenning deed ik wel het spieren voor spieren armbandje om.

Samen met Manlief gingen we nog even op jacht naar koffie (in de veronderstelling dat het wel laaiend druk zou zijn bij de horeca). Binnen twee minuten hadden we bij de Mac ieder een cappuccino voor de neus staan!
Zo, lekker hoor. Zonder cafeïne functioneer ik niet zo goed. Om 11 uur hobbelde ik naar het startvak nam nog een energie gelletje en sloot aan bij de Spieren voor Spierenclub.

Oh. Juist. Hier bleek het dan toch weer wél op Rotterdam te lijken: alle atleten in een zenuwachtige troep bij elkaar in kooien.

mijn 'uitzicht' 
Allemaal Spieren voor Spieren shirtjes ;)



startvak-selfie

Mán, wat kun je toch niet vertrouwen op die weersvoorspellingen! Voorspeld was lichte regen, half bewolkt en matige wind.
Dat van die wind klopte, maar verder was het tamelijk ónbewolkt en stonden we gezellig met elkaar te knisperen in dat startvak.
Wat was ik blij dat ik dat shirt niet aan had!


Rond 13 over 11 schoven we een stuk op en hadden toen zicht op de Start



Nog een paar minuutjes wachten -horloge en Ipod in de aanslag- en daar gingen we!
En ik vind dat zo wonderlijk; eerst schuifel je nog voetje voor voetje naar voren, maar zodra je op de startstreep komt, dan kun je toch opeens draven.

Ik bleef maar een beetje aan de slome-duikelaars-rechterkant en probeerde een beetje rustig ritme te vinden, want dáár na een kilometer kwam mijn angstige droom;

de tunnel.

Wacht, da's niet dramatisch genoeg........drumroll.........holle stem........


DE IJ-TUNNEL!!

Nou, en weet je wat nou zo grappig was? Ik had me van tevoren best een beetje druk gemaakt over die tunnel (ook al door de horrorverhalen van vorige jaren, dattie zo druk, zo warm, zo benauwd, zo daverend van muziek, zo ellenlang was),
Maar in het echie.......viel die best mee!
Het is waar, er staat een drumband aan het begin, die dendert lekker de tunnel in. Maar ik -oh Grote Eigenwijze- had gewoon m'n eigen muziek aan en hoorde na een stukje die hele trommels niet meer.
Verder was in mijn visioenen het ding griezelig steil, wat in de praktijk best mee bleek te vallen. Natuurlijk voel je aan je benen dat het gemakkelijk gaat = naar beneden, maar nou niet van nekbrekend niveau. Bovendien was ik gewaarschuwd en liep lekker op een rustig tempo. Even controleren op het horloge.
Oh sjips! of in dit geval DAM! Natuurlijk geen bereik in die tunnel. Nou, dan maar op gevoel en een beetje achter iemand aan sukkelen die hetzelfde tempo loopt.
Qua drukte viel het ook zeker mee, er was ruimte genoeg om te lopen of in te halen (wat ik natuurlijk wel uit m'n bolle hersens liet!). En ik keek eens om me heen en grijnsde en bedacht me dat hier normaal het verkeer dendet. Echt stoer!
Maar dan komt er een moment dat je denkt: het is nou mooi geweest tunnel! Nou wil ik weer in het licht en de frisse lucht lopen. Want nou begin ik een beetje moe te worden in mijn benen en ik loop hier al zo lang.
Tot je beseft waaròm je moe begint te worden in je benen: je bent alweer op de weg omhoog. Hè? Da's gek. Daar zie je eigenlijk niks van. Maar daar om de bocht zie je toch echt licht gloren en dat moet dan wel het einde zijn. Dan begint het ook opeens keihard te waaien (tegenwind uiteraard) en het duurt even voor ik me realiseer dat dat de enorme turbines zijn die aan staan (op maar een kwart van hun kracht!) en het even werken is om boven te komen. Maar eigenlijk is ook dat zo voorbij. Nou moe! Was dat het nou?
Da's dan al mooi twee km achter de rug, eat your heart out, tunnel!

Vervolgens draven we stukken door woonwijken, waar mensen met sproeiers en drinken klaar staan. Waar vlaggetjes hangen en waar geklapt wordt voor je. En nog steeds verbaas ik me over de ruimte die er is om je eigen gangetje te gaan. Geen keer heb ik iemand op de enkels getrapt, geen keer heb ik ellebogen in m'n nek gevoeld van inhalers. Alles gaat rustig en overzichtelijk. Verademing!

Omdat ik niet zo goed cijfertjes kan onthouden, heb ik de km-stand van de drinkposten op mijn hand geschreven. En eigenlijk voor ik het weet komt de eerste al in zicht: 5km onderweg.
Ik heb dan al wat van m'n eigen flesjes gedronken, maar besluit de aangeboden nieuwe AA-limoen?  te proberen: een of andere knalgroene zooi.
SPIJT!! Wat een smerige narigheid!! Oh wat zuur!! Brrrrrrrr, ik krijg er bijna kippenvel van. Gelukkig is aan de andere kant van de weg een waterpost en dus neem ik nog gauw een bekertje om de smaak weg te spoelen. Bah, wat vies!!!

Verder gaat het langs fietspaden en schattige zaanse huisjes. En overal staan mensen te klappen en klinkt er muziek.
Rond km 7 neem ik de tweede energie-gel en weet het zakje ook nog in een prullenbak te gooien! Ik ben een milieu-heldin!!

Ook leuk: elke afgelegde km wordt dmv een felblauw plakkaat op de weg aangegeven. Met op elk een andere aanmoedigende tekst, zoals: wij staan achter je,  al 5km achter de rug enz.
Als ik die bij de 8km passeer, moet ik toch even grijnzen: Point of no return. Haha, nee, dat lijkt me ook dat je hier niet meer terug gaat ;)
En het doet wat mentaal met je als je over de helft bent, dan ga je aftellen.

In een groenstuk rond flats, op km 8.5, staat een fruitpost. Gepelde halve banaantjes, kwarten sinaasappel of schijven meloen.
Ik kies voor die laatste, omdat me dat wel lekker sappig lijkt. Maar daar moet ik toch even bij gaan wandelen, want anders belandt het ding in m'n neus.
Haastig knaag ik het ding weg (hij is niet helemaal rijp nog) mik de schil in een bak (uiteraard mis) en ga weer draven. Ik ben veel te ongeduldig om te wandelen, ik wil dit karwei gewoon klaren.
Met de warmte valt het nét goed, maar het is op het randje. Daarom blijf ik onderweg regelmatig een paar slokken drinken en spat ik af en toe wat water over m'n gezicht. Ik zie nu ook de eerste uitvallers langs de kant zitten. Eentje bibberend, met zo'n aluminiumfolie deken over zich heen.... Hm, ziet er vreemd uit, bibberen in die warmte. Beetje sneu.

Dan volgt een laag stuk parallel aan de rijksweg en dat vind ik me toch een saai stuk! Er staat wel wat publiek, maar verder loop je nogal 'kaal'. Om het af te maken hebben we hier de wind pál tegen en dat is effe andere koek. Gelukkig is het dan even minder zonnig, want anders werd je hier wel geblakerd.
Op het 11km punt staat op de grond geschreven: nu komt een saai stuk.
Oh, denk ik, hoe zouden ze dat wat we net gehad hebben dan noemen? Ook is er weer een drinkpost, maar ik sla de AA wijselijk over!
Stoetelend hobbel ik verder met een bekertje water, tot ik me herinner dat je er veel beter uit kunt drinken door er eerst een tuutje in te knijpen. Oh ja, dat was waar ook! Slimpie....

Het 'saaie stuk' blijkt te  bestaan uit een dijk langs industrieterrein aan het water, de Noorder IJ en -zeedijk.
Maar eigenlijk heb ik hier geen last van saai. Omdat we bovenop de dijk lopen valt er van alles te zien en we hebben hier de wind opzij, waardoor je gewoon weer lekker je eigen ritme kunt gaan lopen. Ik zie dat het nog steeds rond de 7min per km schommelt, dus die tijd binnen de twee uur moet ik kunnen halen.
Ik voel dat het qua conditie en spieren ook prima gaat, maar inmiddels begin ik wel m'n 'scharnieren'  te voelen. Heupen en knieën laten nu horen dat ze het wel een beetje zat beginnen te worden. Eerst verbaas ik me erover, want heb thuis toch meerdere malen deze afstanden getraind?
Tot ik me realiseer dat het wel een héél ander parcours is dan die vlakke polderweggetjes die ik gewend ben. Er zitten heuveltjes in en bruggetjes en scheve straatjes en fietspaden (niks zo pijnlijk op den duur als een scheeflopend straatje!) en klinkertjes. En laten we die gekke tunnel ook effe niet vergeten. Knappe aanslag op het mechaniek zo alles bij elkaar opgeteld.

Op 14km staat er een drinkpost en een sponzen-uitdeling. Dat is lekker! Die spons knijp ik fijn leeg boven m'n verhitte pruikgewas en met het restje dweil ik gezicht en nek nog even af. Zo, daar knapt een mens van op.
Nou, kom nou maar op met die laatste twee kilometertjes!

Na nog een halve km lopen we dan de bewoonde wereld van Zaandam weer in en daar is het feest!
Hele buurgezelschappen zitten buiten te genieten, te drinken en te bbq-en. Er wordt gejuicht, geklapt, aangemoedigd en drinken aangeboden.
Maar eigenlijk wil ik dan niks meer, ik wil gewoon doorlopen. Ik begin het idee te krijgen dat als ik nu ga stil staan, ik niet meer op gang kom.....
Ergens moet hier een scrapvriendinnetje wonen en dus aan de kant zitten. Ik leid mezelf een beetje af door naar haar uit te kijken en waarachtig! Daar zit ze! Prinsheerlijk in een klapstoel te kletsen en mij een beetje niet te zien!
Ik mep op haar knie terwijl ik langsdraaf en word achtervolgd door lachsalvo's en aanmoedigingen.

Dan, het laatste stukje Zaandam. Ik denk dat ze hier de kilometers onder de stoomwals hebben gelegd, want die zijn me toch lang!
En dan doen ze er ook nog een venijnig steil bruggetje in op het laatst. En dan denk je dat je er bent maar oh nee, dat is wel de dam maar niet de finish. En dan. En dan bén je er toch!

En er is genoeg ruimte om dravend/waggelend/hobbelend/sjokkend over de eindstreep te gaan. En opgelucht te zuchten. Gehaald! Heel en gezond. In een voor mijn doen heel fatsoenlijke tijd van 1 uur 52 en 43 sec.
Tja, de winnares liep het een uurtje sneller, maar die is vast geen 52 (waarvan 50 jaar Anti-Lope)!

Ik krijg een medaille. En een flesje drinken, En sultana's. Dat drinken gaat er makkelijk in, maar die Sultana's zijn me een beetje te droog.
Ik ga op zoek naar Manlief, die met de pendelbus naar de finish zou komen. Iedere halve zool staat te bellen natuurlijk, dus dat telefonisch contact wil niet erg vlotten. Maar zodra ik de kooi uit loop, zie ik hem staan. Haaa, blij!
Ik heb het gewoon gehaald!!!



mislukte selfie-met-medaille




Trots!!!



Omdat ik niet wil gaan zitten (beter de stijfheid er een beetje uit wandelen) lopen we naar het uitgiftepunt van de tassen en vervolgens naar het park waar het nafeesten is.
Die Sultana's geef ik aan Manlief, maar ik gooi er nog wel een paar bekers drinken in. Kennelijk zit het met mijn vochtbalans wel snor, want al vrij snel moet ik een toilet opzoeken :)
Daarna gaan we met de pendelbussen terug naar Amsterdam. We staan net gunstig in de rij zodat we lekker kunnen zitten. Toch een ritje van ruim 20 minuten!
Kan ik fijn even een appeltje wegknagen wat we ook nog kregen van de sponsor. Nog even is er  hilariteit als de propvolle bus voor het wegrijden twee keer afslaat en iemand roept: "Een beetje opschieten chauffeur, ik wil wel Ajax zien!"


En dan zijn we weer terug op het startpunt en is het inmiddels 14.30
Honger heb ik niet, maar wel trek in koffie! En dan een echte lekkere bak. Dat vraagt om een bezoekje aan de Starbucks en laat ik er nou nét eentje weten te zitten op CS ;)
Dus sluiten we het avontuur op gepaste wijze af





Als Rotterdamse is het natuurlijk altijd leuk om wat aan te merken te hebben op onze hoofdstad. Maar ik moet zeggen dat ik bijzonder onder de indruk was van de manier waarop dit evenement georganiseerd was. Superstrak!
Van de informatie vooraf, de gratis pendelbussen van en naar de finish (óók voor toeschouwers!), de grote hoeveelheden drinkposten onderweg, de hoeveelheid hulpdiensten die alles in de gaten hielden en in goed banen leidden, de bewegwijzering van het parcours, alles klopte.

Petje af, Amsterdam!




Maar wel weer een beetje flauw om dan van Feyenoord te winnen......


zondag 7 september 2014

Ik leef nog hoor!

Dat zou je wellicht niet verwachten gezien de activiteit op dit blog. Of beter gezegd: aan het gebrek ervan.

Gelukkig beperkte deze 'stilstand' zich alleen tot mijn digitale ik, want in het echt was er actie genoeg. 

Het was sowieso een heerlijke zomervakantie. Met Oudste die gewoon naar haar werk ging, maar regelmatig thuis was daar tussendoor. 
Met Middelste die al haar vakken netjes gehaald had en daardoor pijnloos naar het derde jaar mag. En omdat ook haar zaterdagbaan vanaf 1 augustus niet werd verlengd, genoot ze van een zee van (zéér gewenste) vrije tijd. 
Met Jongste die door haar slagen al vroeg vakantie had, die met enige regelmaat bij Vriendje bivakkeerde of werkte. 

Met al die zaken was er wéken geen noodzaak de wekker te zetten. Héérlijk! Ik vond schoolvakanties daarom altijd al zo fijn, maar dit strekte zich helemaal als een Nirwana van ongedwongenheid voor me uit. 
Oh, niet dat er nou niks gebeurde hoor! 
De vakantie van Manlief werd goed benut door de buitenboel weer eens in de beits te zetten. We gingen gezamenlijk op pad voor een nieuwe schuifpui en we dartelden nog een paar dagen door ons 'tweede thuis'  ;)



Altijd goed voor het ultieme vakantiegevoel!


En verder genoten we vooral van het prachtige weer. We zaten buiten, deden spelletjes, barbecueden en hadden het kortom heel relaxed.
Zelfs het hardlopen zette ik een paar weken in de vakantiestand (als in: ik ging helemáál niet). Het was té warm en we waren te hard bezig met schilderen, waardoor ik dacht dat een poosje niet lopen wel gewoon moest kunnen.


Maar inmiddels ligt de vakantieperiode weer achter ons, zijn man en dochters weer in het gareel en ben ik zelf alweer een paar weken braaf in training.
Zal ook wel moeten, wil ik dit 'geintje'

volbrengen zonder halverwege van m'n statief te donderen.....
Want het komt griezelig dichtbij mensen!

Vandaag over twee weken precies gaat het gebeuren. En hoewel mijn verstand weet dat het best zal gaan lukken (ik heb tenslotte al een keer getraind op die afstand, ik loop drie keer per week braaf mijn rondjes), maar blijkbaar poets je dat vijftigjarig Anti-Lope jubileum toch niet zomaar weg.
Van binnen zit er kennelijk nog steeds iemand toe te kijken met knipperende ogen van verbazing, als ik mijn schoenen strik en 'even' een trainingsrondje van 11 km er in gooi.



"Wat? Jij? Hardlopen??? ELF kilometer????   Kenniewaarweze!!"


Maar ja, het is toch écht zo. Ik heb het nog vastgelegd ook, zie je wel?





Om het helemáál echt te laten lijken, nam ik een energie-gelletje mee om te kijken of ik daar goed op reageer. 
Ik verwacht die 16km onder de twee uur te lopen, maar goed, dan is het toch wel handig als je onderweg wat 'eet'. Drinken neem ik al langer mee, dat lukt wel lopende weg, maar eten had ik nog niet erg getraind. Afgezien van een stukkie geplette eierkoek ergens halverwege een duurloopje  ;)

Nu dus zo'n echte gel.
Brrrrrr, wat is dat zoet man! Alsof je zo uit de limonadesiroopfles staat te lurken. Zelfs ik als notoire zoetekauw heb mijn grenzen. En dit blijft er maar net binnen. Maar nét. 
Maar goed, de ingewanden hadden er geen moeite mee. Die verstouwen vrijwel alles wat ik erin frot, dus no surprise there. 
Lopend naar binnen slurpen ging ook best aardig, hoewel ik wel van die plakzooi over m'n handen kreeg. 
Ooit al eens hardlopend je handen afgespoeld met je drinkflesje? 
Ik tot vanmiddag ook niet, maar het lukte *grijns*


Voor het weekend kreeg ik de laatste update mail van Spieren voor Spieren, waarvoor ik loop, dat de shirts en startnummers komende week verstuurd gaan worden en mededelingen waar en wanneer we verwacht worden. Zoals ik al zei: het begint griezelig dichtbij te komen. 

Oh, ik denk echt wel dat ik het kan hoor (anders was ik er zeker niet aan begonnen), maar ja.....ik moet het nog wel even doen hè?
Ik begin het toch zachtjesaan onderin m'n buik te voelen.....



BijDeWeg, mochten er nog bloglezers zijn die willen doneren? Dat kan nog steeds! Via de button aan de rechterkant van het scherm is het nog mogelijk om mij (en dus SpierenVoorSpieren) te sponsoren. 
Alle bijdrages zijn meer dan welkom.