Translate

vrijdag 27 juni 2014

Vorige week

zat ik daar nog.

'Daar' is op het weekend van de Scrapheap. Een weekend lang eenzame' opsluiting met nog 26 andere scrapverslaafde dames in een enorme groepsaccomodatie diep in de binnenlanden van NoordBrabant.

En is dat dan leuk? hoor ik je vragen.
Nou, laat ik het zo zeggen: ik heb nog drie dagen gestuiterd van de energie, ik was nog twee dagen na terugkomst hees en het duurde ongeveer een week voor ik m'n scrapmaatjes niet meer miste....

Het is dus een beetje meer dan leuk.

Het is gezellig, hartverwarmend, inspirerend, luidkeels-schaterend, innig-tevreden, blij, gastronomisch, soms toch serieus, meiden-onder-elkaar-humoristisch en ook leuk ;)



de hele bende van ellende


Ik ging nu voor de derde keer mee, samen met Vriendin-uit-het-dorp, Schoonzus en Vriendin-van-Schoonzus, en ik heb van voor tot achter genoten.
Dat begint al bij de voorpret. Al die plannetjes en overlegjes van: wat neem jij mee? wat ga jij doen? wat voor lekkers maak jij? Daar zijn we al máánden van tevoren mee bezig, vanaf de boeking in januari. Want dat zijn serieuze zaken hoor mensen!
Er strekken zich zomaar een eindeloze 48 uur aaneenschakeling van scrapNirwana voor ons uit en die moeten we wel héél goed benutten. Wacht, ik schrijf het effe uit: ACHT-EN-VEERTIG UUR. UUR!! Màn, wat je daarin niet allemaal kunt doen :)

Vrijdagsmiddags reizen we af. Om 17.00 mogen we de locatie in/op? en we willen eerst nog even in de winkel gaan kijken, die 10km bij de locatie vandaan ligt. Helaas draaien we vanaf Dordrecht vrijwel rechtstreeks een File Gigantico op de A59 in.
 Grrrrrr, opzij mensen, je ziet toch dat we belangrijke tijd zitten te verdoen hier?!?
Dit is toch overduidelijk een noodsituatie en wij vinden dat we zéker de vluchtstrook mogen gebruiken, maar ja, de Brabantse hartelijkheid zal zich wel niet uitstrekken tot het kwijtschelden van bekeuringen...
We schikken ons in ons lot en laten ons winkelplan varen, want er gaat geen hond voor ons opzij. *zucht*

We rijden rechtstreeks naar de locatie en daar kan het feest beginnen!

En dan gebeurt er iets geks met de tijd. We omhelzen oude bekenden, begroeten nieuwelingen, pakken de auto uit en maken ons bed op. We installeren ons met scrapzooi aan ons toegewezen plekje en voor je het in de gaten hebt is het dan ineens zondagmiddag!!
Wàt??? Waar zijn die achtenveertig uur gebleven??

Eens kijken: er was natuurlijk het bewonderen van de prachtige goodie-bag die we allemaal kregen,
*er waren knetterspannende bingo-rondes,
*er moest gesmuld worden van heerlijke diners en ontbijten en lunches,
*we moesten alsnog op zaterdag even naar de winkel,
*we speelden het hilarische cadeautjes-spel, waarbij er felbegeerde items van elkaar geroofd mochten worden. En waarbij sommigen zó ver gingen om óp hun cadeautje te gaan zitten om het maar buiten het bereik van spiedende blikken te houden.
*we deden een workshopje
*er werd  een ruilhandeltje opgezet
*er was een kofferbak-weggeef van prachtige stukken karton
*we gingen achterlijk laat naar bed en stonden idioot vroeg weer op
*we namen nog maar een bakje koffie/thee
*er werd gebuurt bij elkaars tafels/gedeeld in elkaars spullen/gevraagd naar elkaars ervaringen
*er werd gewoon heftig gescrapt (ik ben daar begonnen aan drie canvassen van de meiden, maar die laat ik    pas zien als ze helemaal af zijn)

Dus nee, ik kan me niet vóórstellen waar die tijd gebleven is. Ik zweer je dat iemand  met de klok heeft zitten knoeien!

Maar het werd toch echt onverbiddelijk zondagmiddag en kwam er een einde aan de pret.
Maar eerst
was er nog de uitslag van de winnende layout van de challenge.

Daar moet ik nog even wat over vertellen. Elke keer krijgen we van tevoren het thema van het weekend te horen en binnen dat thema is er een westrijdje waaraan je vrijwillig kunt deelnemen met een scrapwerk.
Sinds die eerste keer vallen Schoonzus, Vriendin en ik in de prijzen en we zijn dan ook aan onze stand verplicht om mee te doen. Ook al zijn de thema's niet altijd voor de hand liggend...

Deze keer was het 'Tropical'. Je kunt dat interpreteren naar believen, in kleur, foto, layout, whatever.
Na enig nadenken besloot ik tot een foto van speciaal-voor-de-gelegenheid genail-arte vingers, die een glas smoothie vasthouden.






Alleen al het opbrengen van de nail-art en het maken van de foto zoals ik die in mijn hoofd had, was een verhaal apart (een blogpost waard!), maar uiteindelijk kon ik met deze aan de slag:







En dit werd het uiteindelijke resultaat



een hele fleurige over-the-top tropische layout, waar ik zelf helemaal happy mee was.
Lekker met verschillende technieken gewerkt om de achtergrond (wit vel cardstock) zo te bewerken. Reliëfpasta met masks gebruikt. Verschillende kleuren distress-ink en aquarelverf voor de achtergrondkleuren. Bloemen gesloopt en weer herbouwd, op jacht gegaan  naar precies deze kleuren parasolletjes en het namaken van de wegwijzer, zoals ik die op een foto van internet haalde. Ik had er reuze schik in.

Een paar details:



zand uit de tuin gemengd met boekbinderslijm ;)



de mini-schelpjes en glazen cabuchons kwamen hier prima van pas
de walgelijk gele plastic zeester knapte ook lekker op van zand-met-lijm



de 'paal' van de wegwijzer is een verdord stukje clematis 









En laat ik er nou ook nog eens de eerste prijs mee winnen!! Ik zat even ongelovig aan m'n stoel vastgeplakt.
Maar de winnaar mag zelf een cadeautje uitzoeken, dus dat vastgeplakt zitten was tamelijk snel verholpen!! Ik koos voor een stapeltje panpastels. Helemaal Happy!!

Schoonzus maakte de feestvreugde compleet door een tweede plaats te bemachtigen. En koos een set masks (die ik tot haar grote vreugde had laten liggen) (leen ik lekker nog wel eens van d'r, heheh)
Maar onze eer was weer met verve verdedigd  ;)

Al met al was het een tóp-weekend!

En nu? Nah, een beetje bijkomen, stem hervinden en dan? Gewoon sparen voor de volgende keer!

vrijdag 13 juni 2014

Vreugdig

Dat werd het uiteindelijk, een hele vreugdige dag!

Jongste slaagde voor haar VWO diploma  :) *moeder ontploft bijkans van vreugde*
Er moest wel eerst hard voor geknokt worden, heel hard.
Ze koos namelijk een profiel ('vakkenpakket' voor de oudere lezer) wat tamelijk pittig was. Al in de vierde opperden de leraren of het niet beter was over te stappen naar HAVO? Maar Jongste beet zich vast, zei dat ze nog niet het beste van zichzelf had laten zien en ging naar de vijfde.

Aan het eind van de vijfde kwam dezelfde vraag: misschien beter 5 HAVO doen en slagen? Met daarbij zo mogelijk nog wat zorgelijker opgetrokken wenkbrauwen.
Jongste beet zich nóg harder vast en wist van geen wijken, want inmiddels wist ze ook wat ze als vervolgopleiding wil gaan doen (psychologie studeren in Rotterdam) en daar is een VWO-diploma voor nodig.  School ging akkoord, maar had duidelijke kanttekeningen voor het laatste en dus examenjaar.
En oh, wat was dat terecht.
Ze heeft zich het jaar door gewórsteld. Met hard werken, extra examentraining, bloed, zweet en tranen. Met magere zesjes ging ze het centraal examen in en toen werd de stress helemáál niet te houden.

En gisteren kwam dan de uitslag. Van ellende had ze al twee nachten niet geslapen en dat bovenop haar laatste avontuur met de kaakchirurg vorige week, deed haar meer lijken op een levend lijk weggewaaid tramhuisje dan op een blozende tiener.
Tussen 16.30 uur en 17.30 uur werden diegenen gebeld die niet geslaagd waren. Dat werd een zenuwslopend uurtje!!
Oudste bood vriendelijk aan om een rollenspel te spelen, zodat ze kon oefenen voor àls de telefoon zou gaan?

Jongste bood Zus vriendelijk een  voetreis naar de maan aan.

Eigenlijk wilde ze het liefst naar Vriendlief vertrekken (om het eventuele telefoontje te ontlopen), maar bij dat voorstel ging moeders voor de deur liggen. Geen denken aan zeg!!! Zullen ze je bellen en dan ben je niet in de buurt! Of: zullen ze je niet bellen en dan ben je ook niet in de buurt. Dat kon mijn moederhart niet aan.
Dus Vriendlief werd hierheen gehaald en samen vertrokken ze tegen uur U naar haar kamertje om zich te verstoppen voor het gevreesde telefoontje....
Het is dat ze dol is op lange nagels en nail art, anders had ze die dingen tot op het bot afgekloven! (Dat zou dan wel het enige zijn geweest wat ze die dag naar binnen had kunnen krijgen, ha!)

Ik liep ondertussen als een drol in een pot zenuwpees door het huis, met de telefoon in mijn blouse-zak, het verguisde Ding dwingend-smiespelend toesprekend: "Je houdt je KOP! Je houdt je KOP! Je blijft stil jij!"
Ik gaf wat plantjes water, ruimde wat blaadjes op en toen was het al 16.40
Ik liep naar boven om toch maar vast de vlag klaar te leggen en de 'geslaagd-raamsticker' en keek hoopvol op de klok. 16.45!  Zou die stil staan??? Nee, helaas, de computerklok zei hetzelfde...zucht....
Ik zocht de schoolwebsite op en zocht naar de lijst met geslaagden. Alleen die van VMBO waren zichtbaar.
Elke  10 minuten  30 seconden drukte ik op 'ververs'.....
En toen was het al 17.00. Pfffffffft, nog een half uur te gaan.

Ik had hartkloppingen, zweethanden en de haarverf sprong spontaan uit m'n pruik, maar de klok kroop toch (tergend langzaam) verder, terwijl de telefoon stil bleef.....

En toen, EINDELIJK, al om 17.20 floepte de lijst in beeld! Ik scrolde als een gek langs de namen (fijn als je achternaam met een V begint) en daar stond ze!! Zomaar tussen alle andere geslaagden in! Niet gezakt, geen eens een her (waar we echt wel-degelijk rekening mee hadden gehouden) maar gewoon geslaagd :) :) :)
Ik riep het Stel naar beneden en we deden een geweldige imitatie van een indianenfamilie!!!! (Ik denk dat Zus in het DorpHiernaast het toen al gehoord heeft ;))

Maar man, ik ben zo TROTS op haar!!

Daarna kon het blije nieuws met de wereld gedeeld worden. Ze wist van gekkigheid niet meer of ze als eerste moest bellen, wappen, sms-en of facebooken ;)
Het kwam helemaal goed.


De vlag kon uit, met de schooltas




En na het eten werd ze overspoeld met blije mensen, die allemaal zooooo met haar hadden meegeleefd! 

Er was taart 


En er waren




en 





En d'r facebook ontplofte bijna van de felicitaties en het werd uiteindelijk een hele vreugdige dag.




Vanmorgen rolde de cijferlijst in de brievenbus. En weet je wat?
Al jaren prijken er op haar overgangsrapporten her en der vijfjes. Al jaren hoorde ze dat het misschien toch een beetje te hoog voor haar gegrepen was.





Maar toen het er écht op aankwam, deed ze wat nodig was en slaagde ze met allemaal voldoendes! 

*HELE GROTE VETTE DIKKE GRIJNS*

vrijdag 6 juni 2014

Genoegdoening

Gisteravond was er een hardloopwedstrijdje in het dorp. Het is hier de hele week sportweek en dat is nogal een dingetje ;)
Eerlijk gezegd zijn we dit jaar al op Hemelvaartdag begonnen en loopt het tot en met aankomende zaterdag. Tien dagen sport en spel in de ruimste zin van het woord. Dat varieert van klaverjastoernooien tot en met mountainbiken, van bejaardensoosbezigheden tot babygym en van yoga tot paardrijden.

Maar gisteren was dus de 4Mijlvan4Polders. En ik had er zin in!
Na het migraine-debâcle van afgelopen zondag en een paar dagen thuis zitten om Jongste te vertroetelen ivm twee-met-spoed-uitgerukte-verstandskiezen, was ik wel weer eens toe aan een stevige draf.

Ik maakte eerst nog foto's van de kidsrun, waarbij de kinderen 1 of 2 km over de atletiekbaan mochten rennen. En vervolgens mochten wij om 19.45 aan de bak.
Het eerste stuk was fors tegenwind buffelen, maar het was wel heerlijk zonnig en droog verder.
Onderweg in het dorp werden we van alle kanten aangemoedigd door bekenden en dat werkte bijzonder sfeerverhogend.
Zelfs Manlief stond er als mijn persoonlijke fanclub, NB twéé keer, omdat we twee keer door onze straat kwamen :)

6,4 km is normaal geen stuk meer waar ik van schrik, maar ik wilde het deze keer wel als een wedstrijd lopen, dus een flink tempo.
Waarbij 'flink tempo' dan meer bij wijze van spreken is, want aangezien alles tegelijk startte (mannen vrouwen jong en oud door elkaar), kwamen de eersten alweer onze straat IN marcheren op het moment dat wij (de achterhoede) er net UIT waren.

Maar uiteindelijk was ik best tevreden met het resultaat (want beslist niet als laatste binnen), vond ik het reuze gezellig om rondom het dorp te lopen en was het al met al een geslaagde wedstrijd.



maandag 2 juni 2014

Ken je die van...

die vrouw die aan de ladies-run mee zou doen?


Die goed getraind had?
Die alles van tevoren had klaargelegd?
Die zelfs haar nagels roze had gelakt om in stijl te blijven?
















Nou, die ging niet, omdat ze de hele dag  plat lag met migraine.










Hèhè, is me dat lachen