Translate

maandag 25 maart 2013

Creaties

daar draaide het de afgelopen dagen een beetje om. Eerst was daar een hele berg aan culinaire creaties:
taarten bakken en eten koken voor de verjaardagsvisite van vrijdag.
Ik had in een allerhande van een paar maanden geleden allerlei heerlijke amerikaanse specialiteiten gezien en bedacht dat mijn familie zich vast wel weer wilde opofferen  aanbieden als proefkonijn.
(Ze moesten wel, als ze geen honger wilden lijden, ha!)


Dus sleepte ik een karrenvracht aan knettergezonde producten naar binnen en stroopte de mouwen op.
Wat nou? Zie je die honing? En die walnoten? Zei ik toch: knettergezond.





Deze drie werden samen een Mississippi Mudpie. 










Oh, en geloof me: die was zoooooo lekker!! Een soort hemelse modder.

 Ook was er nog een Sticky Walnut Pie, die van kleverigheid aan elkaar hing en een originele New York Cheesecake. 
Het kostte wat tijd, maar het was het meer dan waard. Ze verdwenen nog sneller dan de aangename lente-temperaturen van maart 2013. Om maar eens wat te noemen...



Daarna moesten er nog wat troggen prut en prak   pannen avondeten worden gemaakt en ook daar kwam het amerikaanse recept van pas; zwartebonenchili met kip. 


Ook daar hoefde ik naderhand niets van in een bewaarschaaltje te stoppen. Dat zou net genoeg zijn voor mijn neefje van 4. Maar die ging na de feestelijkheden weer bij z'n moeder wonen. 
Maar dat terzijde.



Na al het feestgedruis was het weekend dus uitermate geschikt voor een ander soort creatie.  Hoewel ik 's morgens nog wel een rondje heb hard gelopen (mèn, was dat bikkelen tegen die Nova Zemblaanse tegenwind in!!), was het verder toch echt geen weer om je neus buiten de deur te steken, dus verder lekker binnen rommelen met papier en foto's. 






Leverde dit resultaat op. Jongste is onlangs gevraagd voor een fotoshoot en dit was één van de resultaten. Ik kon niet kiezen of ik de naturelle of de sepia uitvoering mooier vond, dus gebruikte ik ze maar allebei  ;)

Inspiratie voor de kleuren kwam van deze challenge op het CSI-forum:
Oh, wat een mooi kleurenschema *smelt*.

Met één oog op de WK afstanden schaatsen op tv kreeg ik het voor elkaar om deze lo in één weekend af te maken. En ik vind hem zelf erg geslaagd.




Wel jammer dat er na al dat creëren zoveel troep overblijft om op te ruimen....

donderdag 14 maart 2013

Vrolijke kleurtjes (TCR #145)

Hoewel ik dol ben op sneeuw, heb ik het zo langzamerhand wel een beetje ge-had met die winter! Zeker na die paar lekkere dagen vorige week. Gewoon zin in ZON! Blauwe luchten, vrolijke kleurtjes en warmte. Blote armen, met-zonder jas naar buiten, gemaaid-gras-geur.
Daar ben ik aan toe.  heel.  erg.

*zucht*


Maar voorlopig hebben we het te doen met 'zo nu en dan nog een sneeuwbui'..... Ja ja, ik zag er net nog eentje voorbij stuiven....


*zucht 2*


Maar geen gesomber, we halen de zomerstemming gewoon naar binnen hoor, met een gezellige zomerse layout en vrolijke kleurtjes. Ik wacht wel even tot je je zonnebril hebt gepakt..........


en kijk:





Instant Zomer!



Het is meteen mijn inzending voor twee challenges:



















en de A2Z Scraplets March challenge (Summer)

maandag 11 maart 2013

Up & running

Ja ja mensen! Voor wie de afgelopen weken zo heeft meegeleefd met mijn kleurrijke hardloop-tuimeling heb ik goed nieuws:  I'm back on track!

Nadat ik voldoende doorboord, bekeken, beklopt, genaaid, ge-electro-cardiogrammeerd en weet-ik-wat-nog meer was, en de uitslagen geen enkel mankement aangaven (haha, laat je niet beetnemen; zelfs de minst-slimme volger weet wel beter!), mocht ik van de dokter het hardlopen weer oppakken.

Wel onder een paar voorwaarden. Uiteraard.

Niet alleen gaan lopen de eerste keren  (nee duhûh)
Niet alleen én in de wildernis gaan lopen de eerste keren
Rustig aan beginnen
Bij twijfel: niet doen!


Ja. Ja. Ja. Dat snapt een kind natuurlijk nog, dus zelfs ik, met m'n ingevallen dakpan zag er de logica van in.
Dus ik wachtte op een beetje gezellige dag en  vroeg een gezinslid mee.
 Ik kreeg er niet één.



Ik kreeg er zelfs twee  ;)  Oudste vertrouwde de hele verantwoording niet echt toe aan Jongste, dus die wilde ook mee. Zodat ik die eerste keer met een  achter me rennende Jongste en een naast me fietsende Oudste over het fietspad huppelde.
Huppelde ja, want ik was zo blij als een lammetje in de wei. Noooooooooooit gedacht dat ik ooit nog eens zo over hardlopen zou gaan denken.
Ik 'deed' een voorzichtig beginrondje van 20 minuten (goeie 3 kilometer) en dat voelde prima. De keer daarna voerde ik het op naar 25 minuten (kilometertje erbij) en ook dat voelde goed. Afgezien van het feit dat Man achter me mee fietste en ik het gevoel had dat hij nog net geen zweepje in de hand hield  ;) (my two cents).
De keer daarop liep ik 30 minuten (achterfietst en scherp in het oog gehouden door Oudste) en had er toen probleemloos 5 kilometer op zitten.

En toen was ik dat gechaperonneer zat. Als in MEER DAN GENOEG ervan zat. Ik voelde me totaal niet anders dan alle andere hardloopkeren.
Ik had het punt bereikt waarop ik toen onderuit was gegaan (rond de 5K) en er gebeurde helemaal niks engs.  En ik bedacht dat ze konden meelopen en -fietsen tot ze een ons wogen, maar dat totaal niet te voorzien is of ik ooit nog een keer zó onderuit zal gaan.
Tijd om me los te laten dus!

Vooral Oudste vond dat niet leuk (en dat is een understatement, want het ging meer in de trant van "Dat stomme hardlopen. Grmbl, grmbl, wat mij betreft ga je nooit meer!").
Maar hé, als je kind van d'r fiets mietert en de tanden zijn door de lip en die knietjes die jíj zo prachtig hebt geboetseerd zijn kapot gevallen, dan flikker je toch ook die fiets niet bij het grof vuil?
Dan zet je haar er weer op, plakt een pleister en zwaait haar uit en snoert je eigen schreeuwende bange hart de mond).


Precies!


Vanmiddag werd mama-losloopmiddag. Qua weer misschien niet de beste keuze: keiharde wind, priemende ijsvlokken, bek-bevriezend koud. Maar ik ging toch, en het gaf niks, want ik rende. En ik rende alleen en helemaal lekker precies zoals ik er zelf zin in had.






En ik werd niet naar, ik viel niet om, ik rende alleen maar en werd weer helemaal blij en warm.
Want weet je wat het is?  Hoezeer ik hun bezorgdheid ook snap en waardeer, dat in m'n alleentje hardlopen is gewoon een dingetje van mij.



En die twee rooie dipjes in de curve? Da's tegenwind mensen, gewoon de tegenwind  :)


zaterdag 9 maart 2013

Herfst in de lente.

Nu buiten de seizoenen een beetje door elkaar lopen (ik hoor dat er morgen sneeuw wordt verwacht ?!), kan ik hier ook best mijn boekje met een uitgesproken herfstig thema laten zien:
het paddenstoelen-boekje. 

Ik klop mezelf nogal op de borst  vind mezelf vrij aardig in spelling, maar de laatste jaren met al die nieuwe spellingsregels, raak ik een beetje aan het twijfelen.
Zo ook bij die paddestoelen. Die dus eigenlijk tegenwoordig paddeNstoelen blijken te heten. Verdraaid, ik heb het gewoon op moeten zoeken, want wat mij betreft kon het allebei. Nou, niet van meneer Dikke van Dale online hoor. Die zei onverbiddelijk "tussen-n", kijk maar  hiero en bij het mycologisch gezelschap (hullie van de paddo's) hebben ze er ook een verhaaltje aan gewijd.
Je zou verdorie afzien van het hele gevalletje, met al die vewarring. Gewoon een Herfstboekje maken of zo, daar lijkt me de spelling niet al te moeilijk van......

Anywayz, ik had het dingetje nou toch al klaar, dus ik liet me niet meer door een flauw tussen-ennetje uit veld slaan, ha!
Maar ik dwaal een beetje af, geloof ik.......


Dat boekje was een project, waar ik in het ScrapHeap-weekend van afgelopen oktober aan wilde beginnen.
Lekker kliederen met gesso, glimmermist, poedertjes en boekbindlijm en dan 's avonds fijn alles kunnen laten liggen om de andere dag weer verder te gaan.

Ik was voor de foto's een duin/natuurgebiedje bij ons in gegaan en daar had ik wel behoorlijk wat paddenstoelfoto's kunnen maken. Maar qua kleur en vorm leken die (voor mijn leken-oog althans) toch behoorlijk op elkaar.
En eigenlijk wilde ik nog eens zo heel erg graag zélf de 'Wit-Met-Rode-Stippers' op de foto zetten. Helaas zijn die bij ons een beetje dun gezaaid. Als in: helemaal-niet-te-vinden dun.
Daar had ik best een beetje de dampen over in. Rót paddenstoelen, staan zeker allemaal in de Efteling!

Maar waar niet is, verliest de keizer z'n rechten (in dit geval: de ScrapKeizerin) en ik moest het dus doen met wat ik had. Ik nam de geprinte foto's mee en papier en de hele mikmak en begon aldaar aan het boekje.

Wat er toen gebeurde leek toch wel een beetje op een sprookje ;)
ScrapVriendin, die mee was naar het weekend, ging zaterdagmorgen een luchtje scheppen en vond aan de achterkant van het gebouw een ongekende schat:
hele kuddes Rood-met-witte-stippen-Paddenstoelen!!!
Ze riep mij en Schoonzus er bij en het volgende uur hebben we alleen maar ondersteboven of op de knieën in het gras gehangen. Zélden zo'n foto-geniek stel vliegenzwammen bij elkaar gezien! Ze zijn letterlijk vanuit elke houding op de foto gezet, ha.

Achteraf was het natuurlijk logisch dat die dingen daar stonden. Het gebouw stond namelijk hemelsbreed op een steenworp afstand van de Efteling  ;)
Het boekje kwam uiteraard niet af dat weekend (op geen stukken na zelfs), maar in de afgelopen weken heb ik het wél afgemaakt, inclusief die mooie Vliegenzwam-foto's.

En  dit is het resultaat:







De basis is gemaakt naar een idee van Loes de Groot, die de workshop "Completely Craft" deed. Maar ik heb er mijn eigen draai aan gegeven.
Het boekje wordt gevormd door kant-en klare canvas bordjes van de Xenos (die van 10 x 15 cm), die d.m.v. kraftpapier aan elkaar gefrummeld worden.
Voor de extra flapjes aan de voor-en achterkaftjes, heb ik één canvasbordje in tweeën gesneden. 





Binnenkant van de voorkaft, waar aan het extra-flapje.  Tegen de binnenkant van de kaft zit weer een stukje grijsbord geplakt, wat naar boven open geklapt kan worden.


 
dat ziet er open geklapt zo uit.


 In de rug zitten 5 dubbele pagina's gebonden, die van kraftpapier of ribbelkarton zijn gemaakt. Veel pagina's zijn bewerkt met gesso, perfect pearls en glimmermist.

















De ondergrond is hier gemaakt van vloeipapier uit een schoenendoos. Dit is met boekbinderslijm een beetje gekreukeld op het kraftpapier gelijmd en daarna met glimmermist bespoten.


Kijk, een hele 'special' gewijd aan de vliegenzwam  ;)







Ook gebruikte ik washi-tape en modelling paste om figuurtjes te sjabloneren, zoals paddenstoeltjes, de witte stipjes hierboven en de herfstblaadjes op deze detail-foto. Die zijn later weer gekleurd met perfect pearls.






 Zo zitten de binnenblaadjes met touw gebonden in de rug





De achterkaft ziet er aan de binnenkant dan weer zo uit met opengeklapt flapje....

rechts een diaraampje als fotolijstje


en met een dichte flap

Dat bedeltje is toch vét schattig? Daar alleen al voor zou je zo'n boekje maken .....



Verder veel gebruik van 'natuurlijke' materialen zoals touw, jute, raffia en kraftpapier en bruin pakpapier.


Kwam het toch nog goed met die paddenstoelies  :)

vrijdag 1 maart 2013

Tim Holtz kastje

Zoals zovelen met mij, was ik al een tijdje op zoek naar een 'ideale' manier om mijn Distress ink pads van Tim Holtz op te bergen.
En wel zó dat ze gemakkelijk te pakken zijn, de goede kleur gemakkelijk te vinden is én dat ze ook nog een beetje handig mee te nemen zijn als er elders gescrapt wordt.
Voorwaar, geen simpel wensenlijstje.


Ja, die Amerikanen, díe hebben er wel oplossingen voor! Die hebben prachtige rekken en stellages en hele wandkasten waar al die scrapzooi mooi in opgeborgen kan worden. Maar die hebben dan ook, heel geriefelijk, een mooie balzaal hobby-kamer óm die hele opruimstellages heen.
Tja, dat zit er hier voorlopig niet in. Dat er voor die Mama een hobbykamertje vrij gaat komen. Hoezeer ik ook mijn best doe om een rótmoeder te zijn, ze willen het huis maar niet uit.....zucht......


Oh, er is hier in den lande ook wel wat  te koop hoor:


maar dat vond ik dan weer een beetje onhandig om mee te nemen, een beetje te zwaar, een beetje te duur enz. enz. 
En ik had het idee dat je dat ook zelf zou moeten kunnen maken. Dus.

Stukkie multiplex, een paar spijkertjes, dat moest niet zo'n probleem zijn. Alleen die richeltjes frezen, waar dan de inktpads in komen te hangen, dát was dan weer een beetje teveel van het goede. Daar bleef ik dus steken...
Tot ik op youtube dit filmpje tegen kwam: inkpad storage waar een hele handige dame met kartonnen dozen aan de slag gaat. 



Ik bekeek het eens goed en voelde het spreekwoordelijke 

gaan branden!

Zij freest helemaal niks in, niks ingewikkeld gezaag, maar ze maakt gewoon steuntjes die ze tegen de zijwanden plakt en vervolgens 'plankjes' er op. Aha!


Ik ging een beetje meten en rekenen en tekenen


en snorde een paar restanten grijsbord op, want dat leek me dan net wat steviger dan die kartonnen doos van haar. En wat plakplastic, een stukje katoen, een lijmpistool en mes en liniaal. 

En vervolgens ging ik een stief kwartiertje passen en meten en snijden 



want ik wilde meteen twéé kastjes maken en die met een soort scharnier aan elkaar bevestigen. Zodat ze dichtgeklapt een soort koffertje zouden vormen. Dus  toen lagen daar 4 zijpanelen, 2 achterwanden, 2 bodems en 2 dakjes. 
Én nog eens 24 plankjes en 48 zijsteuntjes. 

Ik zei toch dat het een stief kwartiertje kostte? Bovendien wilde ik het dan ook allemaal nog eens reisbestendig beplakt hebben en ook dat kostte het nodige denkwerk. 
Maar toen kwam het leukste; het in elkaar lijmen.




En toen dat allemaal gedaan was (en ik diverse opgetrokken wenkbrauwen van huisgenoten genegeerd had), toen.....nou toen..... stond er DIT!

                                               





En verroest, het werkt nog allemaal ook  ;) en alle 'Timmetjes'  passen er in (én er is nog ruimte voor nieuwe aanschaf). 



Hier een close-upje van de plankjes en hun steuntjes




en van het katoen, wat ik aan twee kanten als een soort scharnier tussen de twee dozen plakte. 



En als-ie dan dicht is, dan ziet het er uit als een soort bovenmaatse Barbie-kast . Op de plek van de pijlen, maakte ik nog een sluiting vast (uit een houten Xenos-doosje gesloopt), zodat het ook nog dicht kan.




En eigenlijk ben ik er best wel  fier op, om met onze Evy te spreken  :)
Wat zou Tim er nou van vinden?