Translate

maandag 29 december 2014

Nieuwe beginnetjes

Zo op het randje van 2014 nog een blogberichtje.

Zoals de oplettende (ofwel inmiddels in slaap gevallen!) lezer gemerkt heeft, had ik de laatste 2 maanden niet veel te melden hier.
Of eigenlijk kan ik beter zeggen: té veel te melden en te weinig tijd om dat goed te doen. Dus bleef de minst sympathieke optie open: dan maar hélemaal niet.

Maar een nieuw jaar brengt ook allerlei nieuwe dingen mee en zoals het zich laat aanzien, wordt 2015 een jaar om naar uit te kijken!

Allereerst is daar Manliefs gezondheid. De meeste lezers weten waarover ik het heb en kennen het verhaal van de op handen zijnde niertransplantatie.
Dat zal, als alles een beetje mee wil zitten, toch echt in de loop van het volgend jaar gaan gebeuren en daar kijken we dan ook met gepaste spanning/verwachting/eerbied/onwetendheid naar uit.
Het lijkt zo snel gezegd, maar ik kan me zo voorstellen dat het nog een aardig verhaaltje gaat worden en daar kom ik dan zeker op terug.



En dan is daar het (voor mij) minstens zo grote nieuws!!! Eerst moest het nog een beetje stil gehouden worden, maar inmiddels is het in kannen en kruiken en mag ik het van de daken roepen: Ik heb een baantje!!!

Wacht dat kan natuurlijk beter

IK HEB EEN BAANTJE!!!!!

En wat voor eentje! Een luxe-ik-doe-het-uitsluitend-voor-de-hobby-en-mijn-plezier variant *insert very big grin*

Schoonzus is namelijk per 1 januari de nieuwe eigenaresse van een onvervalste scrapwinkel *oh, kwijl* en omdat ze graag wat back-up wilde en een eigen team wil vormen, mag ondergetekende zomaar  in de winkel komen staan.
Vanaf 8 januari ben ik dan ook hopelijk elke donderdag hier te vinden:

http://www.scrap4fun.nl/

in Capelle aan de IJssel.

En oh man, ik heb er toch zo'n zin an! Het zal best wennen zijn, weer zo een hele dag in de weer, maar ik hoop, zeker voor Schoonzus, dat ik me helemaal de blubbers ga moeten werken ;)
En dan is het toch gewoon een meisjesdroom die uitkomt? Tenminste, wel die van mij!
Ze heeft ook gevraagd om workshops en/of demo's te helpen uitdenken/geven en dat lijkt me ook al zo geweldig!
Kortom, een hele frisse start van 2015. Had ik effe niet aan zien komen...
En ook daarvan hoop ik hier nog geregeld wat te posten. Hebben jullie eindelijk weer wat te lezen!
Voor de hobbyisten/nieuwsgierigen: kom vooral eens aan daaro in Capelle!




Ondertussen gaat het gewone leven ook nog door.
De interne verhuizing is, zo goed als, afgerond. Nog wat losse eindjes, maar eigenlijk neemt het leventje met nog maar twee dochters thuis, weer zoetjes-aan zijn loop.
Ik probeer het hardlopen weer op regelmatige basis op te pakken, want dat was door alle klusserij en een bronchitis een beetje op een laag pitje komen te staan.
Maar deze    1/4 marathon Rotterdam , zit er ook alweer aan te komen



en als het goed is, zit ik daar weer gezellig bij! 
Dus kijk, gisteren een lekker winters loopje over een paar schoon geveegde fietspaden gedraafd






En om in stijl te blijven met alle nieuwe beginnetjes, heb ik het blog een beetje onder handen genomen. Kan dat ook mooi opgefrist aan 2015 beginnen. 

Vertel eens, vinden jullie het wat?


vrijdag 3 oktober 2014

Trip down memory lane.

Oudste gaat uit huis. Of feitelijk IS uit huis. Ze kreeg ineens de kans om in de grote stad op een etagewoninkje te huren en dat was wat ze al een hele tijd wilde.

Vanwege het plotselinge karakter, was er van georganiseerd verhuizen geen sprake! Op een maandagavond gingen Manlief en ik mee om te kijken, én een blik op het huurcontract te werpen. En voor we het wisten stonden we de eerste pogingen tot 'bewoonbaar maken' al uit te voeren.
De huurbaas heeft er tijden lang zéér korte termijnbewoners in gehad en dat was te zien! Het vuil droop er vanaf. Omdat ze er meteen in mocht, konden we er meteen volle bak tegenaan.
Inmiddels is er na veel puinruim/schrob/wit- en verfwerk een paleisje van gemaakt.

Maar dan wel een beetje kaal nog.... Aan klein spul had ze al het nodige verzameld de afgelopen jaren, maar de grote dingen moesten nu hals over kop aangeschaft. Bed, bank, wasmachine, vriezertje, kookplaat.
Er ontbrak nog wel zo hier en daar wat. Elke keer als we er heen gingen om te klussen, gingen er zoveel mogelijk losse dozen mee en intussen heeft ze al aardig wat daar.

Maar er bleef ook nog wel wat achter.....
Zo noem ik maar eens iets als kleding. Ze heeft intussen de helft van haar garderobe daar (nog niet alles want nog geen kasten. Die van thuis past daar niet), maar dan blijft er dus nog een helft over. Lees: hier.

En ik begrijp dat ze niet op twee plekken tegelijk kan ruimen (er ligt een ritje met het OV van minstens een uur tussen thuis en daaro, of eigenlijk moet ik zeggen tussen hiero en thuis), dus ik bedacht om bij te springen.
Het is namelijk zo dat we haar zolderkamertje niet rustig zo kunnen laten liggen (in treurige deplorabele half-afgebroken staat), want de aasgieren Lieve Gezusters staan te trappelen om te mogen verkassen.
Jongste heeft een ietepieterig klein kamertje (vrij liefdeloos omgedoopt tot Stikhok) en die zit te vlassen op een interne upgrade. Die gaat naar kamer van Middelste en Middelste mag dan naar zolder. Die heeft wat minder keus, want alleen in de weekenden thuis.

Er is hier in huis een chronisch ruimtegebrek, dus even een kamertje leeghalen en de boel elders stallen gaat niet lukken. Dat wordt dus een soort 'schuifkaas-verhaal', waarbij kasten, bureau's en bedden herverdeeld gaan worden over diverse eigenaren, huizen en kamers. Een tamelijk grote militaire operatie kan ik je vertellen!

Dus, die zolderkamer. Ik stroopte de mouwen maar eens op en toog naar boven, om te beginnen met het leeghalen van de rest van de kledingkast. Goeie genade!! Ik wist dat ze veel kleren heeft, maar zovéél? Het mens heeft verdorie méér kleding dan de Sjah-in  Sjah-es  vrouw van de Sjah van Perzië!
Allemaal op ingenieuze wijze in die arme kast weggewerkt. Er blééf uit komen  :(
Ik heb de hele boel uiteindelijk in drie reusachtige koffers geperst en in de garage opgeslagen. Pfew.

Vervolgens kon haar bed naar voren geschoven en kon ik eens goed bij de schuifkastjes onder het schuine dak, waar ze allerlei sentimentele zooi zaken van onschatbare waarde bewaart.  Oh nee wacht, onder het bed stonden ook nog talloze 'onder-het-bed-boxen' die ook een nader onderzoekje vereisten. Aangezien ze al jaren een tweepersoonsbedje had, bleek eronder  stiekemweg nog aardig wat verstopt te zitten.
Ik sleurde de stoffige bende naar voren (stofzuigen onder het bed is kennelijk uit de mode...) en keek eens.

Aaaaahhhhhhhh.......

toen was ik in-ene minstens tien jaar terug in de tijd.

Kijk nou wat ik vond:

DE BARBIES!!
 Mensen wat is daar mee gespeeld! Als er iets is wat hier in huize vandervee is stuk gespeeld, dan zijn dat wel die Barbies.
En dat bedoel ik dan tamelijk letterlijk



Tja, het zal niet de eerste kerel zijn die zijn kop verliest bij zoveel vrouwelijk schoon....



Jàrenlang kon het gebeuren dat ik in de woonkamer of elke willekeurige slaapkamer dit zootje op de grond uitgestort vond


want ze hadden echt kisten vol van dat spul! Dit is alleen Oudstes deel (of dat wat ze zich heeft toegeëigend ;))


Er was een behoorlijke voorliefde voor donkere Disneyprinsessen

(de echte stoere, tikkeltje geëmancipeerde tiepjes, zo achteraf beschouwd). Zo te zien heeft voormalig zeemeermin Ariël de kakelverse benen genomen, want daar vond ik alleen maar dit van terug



En deze kleine pukkies werden ook gekóesterd

Shelley's
Hadden een eigen kasteeltje, hemelbedje en koetsje. 


En weet je wat nou zo gek was? De laatste tijd wil m'n geheugen wel eens even vrij-af nemen (schijnt een hormonaal dingetje te zijn), maar toen ik al die popjes en kleding zo uit de kist zag komen, toen wist ik weer precies welke kleding bij wie hoorde en welke accessoires er bij zaten. En m'n handen herinnerden zich helemaal vanzelf hoe dít of dit jurkje precies zó om de heupen van die of gene bloterik geschoven moest worden. Ik kon het bijna met de ogen dicht.

Alle dames, kinders en hoofdlozen zijn weer netjes aangekleed in een nieuwe kist bij elkaar geschoven. Die kunnen ook in de garage wachten tot Oudste zelf de ruimte heeft om ze op te slaan, want natúúrlijk mogen ze niet weg!! (Van wie zou ze dat verzamelvirus toch hebben!?)



En toen vond ik ook nog een jaargangetje of  10 van dittem onder het bed



Achteraf nog een wonder dat dat plafond nooit op ons is neergedonderd! Maar goed, die zijn ook inmiddels uitgezocht en worden grotendeels gedoneerd aan de overblijfgroepen bij Zus haar kinders op school.


We komen er wel mensen, we komen er wel. Stapje voor stapje.


Begin alleen een beetje te vrezen voor wat dochter Twee en Drie nog allemaal weggefrommeld hebben in hun kamertjes......

maandag 22 september 2014

Trots!

Dus. Toen was het weer zomaar weer voorbij. Die hele dam tot damloop.

Weken van voorbereiding en zenuwenkriebels op het eind en dan toch nog opeens ben je over de finish.
Een medaille, een beetje 'scharnier-pijn' en een ervaring rijker. En wat voor eentje mensen! Het was weer een hele mooie hoor, want wat werd het bij elkaar een lange bijzondere vermoeiende blije dag :)


Manlief was zo lief om mee te gaan en dus te rijden, dat vond ik al een hele opluchting. Heen zou nog wel gaan, maar geen idee hoe de benen er na 16km draven aan toe zouden zijn.
We hadden bedacht de auto bij Middelste voor de deur te parkeren in Zuid-Oost en dan met de metro naar Centraal Station te reizen, om parkeerstress te voorkomen.
Dat is nog altijd 5 kwartier met de auto, dus we moesten op tijd weg. Ik had daarom alle spullen de avond van tevoren klaargelegd; de kleding, de bottlebelt, het startbewijs met speldjes, ov kaart,  eten, drinken en niet te vergeten: opgeladen telefoon, sporthorloge en Ipod. Want ze kunnen me nog meer vertellen met al die muziek en drinkposten onderweg, ik moest het eerst nog maar eens gaan zien! En ik ben graag voorbereid. Heul graag ;)

Onverwachts sliep ik toch uitstekend de nacht ervoor (het afgelopen 14 dagen volop klussen bij Oudste zal daar vooral bij geholpen hebben!) en ik werd uit mezelf (om 7.10) vóór de wekker wakker. Kijk, dat vind ik altijd fijn.
Even rustig tijd nemen om nog wat dingetjes in te pakken, aan te kleden en om te ontbijten. Haha. leuke sport hoor, dat hardlopen! Moedigt je aan om vooral boterhammen met jam, stroop of ander koolhydraatrijk voer tot je te nemen vlak voor de wedstrijd. Ik hou ervan :) Keurig op schema stapten we half negen in de auto


Onderweg at ik nog een banaantje, want dat moest ook van 'het voorbereidend eetprogramma'. Joh, doen we dat toch gewoon? (ik eet overigens op een wedstrijddag meer fruit dan in een heel jaar bij elkaar. Die cellen bij mij binnen weten al hoe laat het is als ze de eerste fructose zien langs komen ;))

Ruimschoots op tijd waren we in Amsterdam en konden we de metro van 9.48 uur in. Daar viel me meteen het eerste verschil op met de Marathon van Rotterdam. Daar bulk je al in de straal van 30km rond de stad uit de metrostellen, maar hier was geen kip te bekennen!

Nah, da's overdreven. Ik zag één mens in sportkleren, met een damtotdam tas. En verder was het opvallend stil. Zelfs stoeltjes over!
Op Centraal was het wel wat drukker, maar ook hier nog genoeg loopruimte. We klommen naar boven en dan is het altijd weer gek om te zien hoe plattegrondjes in een boekje totáál niet corresponderen met het beeld wat ik er in mijn hoofd van maak. Je denkt van tevoren: 'dat herken ik daar dan wel', maar dat blijkt in de praktijk nog een beetje tegen te vallen....
Het gonsde op het stationsplein van de bedrijvigheid, allerlei sportmensen met aanhang, al dan niet in een stadium van verwachtingen/zenuwen/pure paniek.
Hahaha, het ergst is het voor de dixies: "Haal ik het nog voor de start? Ja, ik haal het wel, Man wat stinkt het hier! Wat is het hier druk, was ik nou maar een man! Ben jij hier al vaker geweest? Waar is de start?"
Maar eigenlijk niet te vergelijken met de bizarre drukte in Rotterdam.

Maar wel even aanpassen en oriënteren dus en navragen waar het allemaal nou staat/gebeurt.
Eerst moest ik op de groepsfoto van Spieren voor Spieren met het prachtige knaloranje shirt aan, bij een brug die op het kaartje zo te vinden was, maar die in het echt nog wel een stukje lopen bleek te zijn. Maar het lukte en ik sta ergens op vereeuwigd. Vervolgens kon ik mijn tas afgeven bij de vrachtwagen en nog ruim een half uur wachten voor de start.
Na lang beraad met mezelf had ik bedacht tóch maar het sponsorshirt uit te houden, niet zozeer vanwege de kleur -als ik loop interesseert het me werkelijk geen biet hoe ik eruit zie- maar meer vanwege de mouwtjes. Ik ken mezelf, heb het snel te warm, en wilde dus eigenlijk graag in een hemdje lopen. Het shirt verdween in de tas en als herkenning deed ik wel het spieren voor spieren armbandje om.

Samen met Manlief gingen we nog even op jacht naar koffie (in de veronderstelling dat het wel laaiend druk zou zijn bij de horeca). Binnen twee minuten hadden we bij de Mac ieder een cappuccino voor de neus staan!
Zo, lekker hoor. Zonder cafeïne functioneer ik niet zo goed. Om 11 uur hobbelde ik naar het startvak nam nog een energie gelletje en sloot aan bij de Spieren voor Spierenclub.

Oh. Juist. Hier bleek het dan toch weer wél op Rotterdam te lijken: alle atleten in een zenuwachtige troep bij elkaar in kooien.

mijn 'uitzicht' 
Allemaal Spieren voor Spieren shirtjes ;)



startvak-selfie

Mán, wat kun je toch niet vertrouwen op die weersvoorspellingen! Voorspeld was lichte regen, half bewolkt en matige wind.
Dat van die wind klopte, maar verder was het tamelijk ónbewolkt en stonden we gezellig met elkaar te knisperen in dat startvak.
Wat was ik blij dat ik dat shirt niet aan had!


Rond 13 over 11 schoven we een stuk op en hadden toen zicht op de Start



Nog een paar minuutjes wachten -horloge en Ipod in de aanslag- en daar gingen we!
En ik vind dat zo wonderlijk; eerst schuifel je nog voetje voor voetje naar voren, maar zodra je op de startstreep komt, dan kun je toch opeens draven.

Ik bleef maar een beetje aan de slome-duikelaars-rechterkant en probeerde een beetje rustig ritme te vinden, want dáár na een kilometer kwam mijn angstige droom;

de tunnel.

Wacht, da's niet dramatisch genoeg........drumroll.........holle stem........


DE IJ-TUNNEL!!

Nou, en weet je wat nou zo grappig was? Ik had me van tevoren best een beetje druk gemaakt over die tunnel (ook al door de horrorverhalen van vorige jaren, dattie zo druk, zo warm, zo benauwd, zo daverend van muziek, zo ellenlang was),
Maar in het echie.......viel die best mee!
Het is waar, er staat een drumband aan het begin, die dendert lekker de tunnel in. Maar ik -oh Grote Eigenwijze- had gewoon m'n eigen muziek aan en hoorde na een stukje die hele trommels niet meer.
Verder was in mijn visioenen het ding griezelig steil, wat in de praktijk best mee bleek te vallen. Natuurlijk voel je aan je benen dat het gemakkelijk gaat = naar beneden, maar nou niet van nekbrekend niveau. Bovendien was ik gewaarschuwd en liep lekker op een rustig tempo. Even controleren op het horloge.
Oh sjips! of in dit geval DAM! Natuurlijk geen bereik in die tunnel. Nou, dan maar op gevoel en een beetje achter iemand aan sukkelen die hetzelfde tempo loopt.
Qua drukte viel het ook zeker mee, er was ruimte genoeg om te lopen of in te halen (wat ik natuurlijk wel uit m'n bolle hersens liet!). En ik keek eens om me heen en grijnsde en bedacht me dat hier normaal het verkeer dendet. Echt stoer!
Maar dan komt er een moment dat je denkt: het is nou mooi geweest tunnel! Nou wil ik weer in het licht en de frisse lucht lopen. Want nou begin ik een beetje moe te worden in mijn benen en ik loop hier al zo lang.
Tot je beseft waaròm je moe begint te worden in je benen: je bent alweer op de weg omhoog. Hè? Da's gek. Daar zie je eigenlijk niks van. Maar daar om de bocht zie je toch echt licht gloren en dat moet dan wel het einde zijn. Dan begint het ook opeens keihard te waaien (tegenwind uiteraard) en het duurt even voor ik me realiseer dat dat de enorme turbines zijn die aan staan (op maar een kwart van hun kracht!) en het even werken is om boven te komen. Maar eigenlijk is ook dat zo voorbij. Nou moe! Was dat het nou?
Da's dan al mooi twee km achter de rug, eat your heart out, tunnel!

Vervolgens draven we stukken door woonwijken, waar mensen met sproeiers en drinken klaar staan. Waar vlaggetjes hangen en waar geklapt wordt voor je. En nog steeds verbaas ik me over de ruimte die er is om je eigen gangetje te gaan. Geen keer heb ik iemand op de enkels getrapt, geen keer heb ik ellebogen in m'n nek gevoeld van inhalers. Alles gaat rustig en overzichtelijk. Verademing!

Omdat ik niet zo goed cijfertjes kan onthouden, heb ik de km-stand van de drinkposten op mijn hand geschreven. En eigenlijk voor ik het weet komt de eerste al in zicht: 5km onderweg.
Ik heb dan al wat van m'n eigen flesjes gedronken, maar besluit de aangeboden nieuwe AA-limoen?  te proberen: een of andere knalgroene zooi.
SPIJT!! Wat een smerige narigheid!! Oh wat zuur!! Brrrrrrrr, ik krijg er bijna kippenvel van. Gelukkig is aan de andere kant van de weg een waterpost en dus neem ik nog gauw een bekertje om de smaak weg te spoelen. Bah, wat vies!!!

Verder gaat het langs fietspaden en schattige zaanse huisjes. En overal staan mensen te klappen en klinkt er muziek.
Rond km 7 neem ik de tweede energie-gel en weet het zakje ook nog in een prullenbak te gooien! Ik ben een milieu-heldin!!

Ook leuk: elke afgelegde km wordt dmv een felblauw plakkaat op de weg aangegeven. Met op elk een andere aanmoedigende tekst, zoals: wij staan achter je,  al 5km achter de rug enz.
Als ik die bij de 8km passeer, moet ik toch even grijnzen: Point of no return. Haha, nee, dat lijkt me ook dat je hier niet meer terug gaat ;)
En het doet wat mentaal met je als je over de helft bent, dan ga je aftellen.

In een groenstuk rond flats, op km 8.5, staat een fruitpost. Gepelde halve banaantjes, kwarten sinaasappel of schijven meloen.
Ik kies voor die laatste, omdat me dat wel lekker sappig lijkt. Maar daar moet ik toch even bij gaan wandelen, want anders belandt het ding in m'n neus.
Haastig knaag ik het ding weg (hij is niet helemaal rijp nog) mik de schil in een bak (uiteraard mis) en ga weer draven. Ik ben veel te ongeduldig om te wandelen, ik wil dit karwei gewoon klaren.
Met de warmte valt het nét goed, maar het is op het randje. Daarom blijf ik onderweg regelmatig een paar slokken drinken en spat ik af en toe wat water over m'n gezicht. Ik zie nu ook de eerste uitvallers langs de kant zitten. Eentje bibberend, met zo'n aluminiumfolie deken over zich heen.... Hm, ziet er vreemd uit, bibberen in die warmte. Beetje sneu.

Dan volgt een laag stuk parallel aan de rijksweg en dat vind ik me toch een saai stuk! Er staat wel wat publiek, maar verder loop je nogal 'kaal'. Om het af te maken hebben we hier de wind pál tegen en dat is effe andere koek. Gelukkig is het dan even minder zonnig, want anders werd je hier wel geblakerd.
Op het 11km punt staat op de grond geschreven: nu komt een saai stuk.
Oh, denk ik, hoe zouden ze dat wat we net gehad hebben dan noemen? Ook is er weer een drinkpost, maar ik sla de AA wijselijk over!
Stoetelend hobbel ik verder met een bekertje water, tot ik me herinner dat je er veel beter uit kunt drinken door er eerst een tuutje in te knijpen. Oh ja, dat was waar ook! Slimpie....

Het 'saaie stuk' blijkt te  bestaan uit een dijk langs industrieterrein aan het water, de Noorder IJ en -zeedijk.
Maar eigenlijk heb ik hier geen last van saai. Omdat we bovenop de dijk lopen valt er van alles te zien en we hebben hier de wind opzij, waardoor je gewoon weer lekker je eigen ritme kunt gaan lopen. Ik zie dat het nog steeds rond de 7min per km schommelt, dus die tijd binnen de twee uur moet ik kunnen halen.
Ik voel dat het qua conditie en spieren ook prima gaat, maar inmiddels begin ik wel m'n 'scharnieren'  te voelen. Heupen en knieën laten nu horen dat ze het wel een beetje zat beginnen te worden. Eerst verbaas ik me erover, want heb thuis toch meerdere malen deze afstanden getraind?
Tot ik me realiseer dat het wel een héél ander parcours is dan die vlakke polderweggetjes die ik gewend ben. Er zitten heuveltjes in en bruggetjes en scheve straatjes en fietspaden (niks zo pijnlijk op den duur als een scheeflopend straatje!) en klinkertjes. En laten we die gekke tunnel ook effe niet vergeten. Knappe aanslag op het mechaniek zo alles bij elkaar opgeteld.

Op 14km staat er een drinkpost en een sponzen-uitdeling. Dat is lekker! Die spons knijp ik fijn leeg boven m'n verhitte pruikgewas en met het restje dweil ik gezicht en nek nog even af. Zo, daar knapt een mens van op.
Nou, kom nou maar op met die laatste twee kilometertjes!

Na nog een halve km lopen we dan de bewoonde wereld van Zaandam weer in en daar is het feest!
Hele buurgezelschappen zitten buiten te genieten, te drinken en te bbq-en. Er wordt gejuicht, geklapt, aangemoedigd en drinken aangeboden.
Maar eigenlijk wil ik dan niks meer, ik wil gewoon doorlopen. Ik begin het idee te krijgen dat als ik nu ga stil staan, ik niet meer op gang kom.....
Ergens moet hier een scrapvriendinnetje wonen en dus aan de kant zitten. Ik leid mezelf een beetje af door naar haar uit te kijken en waarachtig! Daar zit ze! Prinsheerlijk in een klapstoel te kletsen en mij een beetje niet te zien!
Ik mep op haar knie terwijl ik langsdraaf en word achtervolgd door lachsalvo's en aanmoedigingen.

Dan, het laatste stukje Zaandam. Ik denk dat ze hier de kilometers onder de stoomwals hebben gelegd, want die zijn me toch lang!
En dan doen ze er ook nog een venijnig steil bruggetje in op het laatst. En dan denk je dat je er bent maar oh nee, dat is wel de dam maar niet de finish. En dan. En dan bén je er toch!

En er is genoeg ruimte om dravend/waggelend/hobbelend/sjokkend over de eindstreep te gaan. En opgelucht te zuchten. Gehaald! Heel en gezond. In een voor mijn doen heel fatsoenlijke tijd van 1 uur 52 en 43 sec.
Tja, de winnares liep het een uurtje sneller, maar die is vast geen 52 (waarvan 50 jaar Anti-Lope)!

Ik krijg een medaille. En een flesje drinken, En sultana's. Dat drinken gaat er makkelijk in, maar die Sultana's zijn me een beetje te droog.
Ik ga op zoek naar Manlief, die met de pendelbus naar de finish zou komen. Iedere halve zool staat te bellen natuurlijk, dus dat telefonisch contact wil niet erg vlotten. Maar zodra ik de kooi uit loop, zie ik hem staan. Haaa, blij!
Ik heb het gewoon gehaald!!!



mislukte selfie-met-medaille




Trots!!!



Omdat ik niet wil gaan zitten (beter de stijfheid er een beetje uit wandelen) lopen we naar het uitgiftepunt van de tassen en vervolgens naar het park waar het nafeesten is.
Die Sultana's geef ik aan Manlief, maar ik gooi er nog wel een paar bekers drinken in. Kennelijk zit het met mijn vochtbalans wel snor, want al vrij snel moet ik een toilet opzoeken :)
Daarna gaan we met de pendelbussen terug naar Amsterdam. We staan net gunstig in de rij zodat we lekker kunnen zitten. Toch een ritje van ruim 20 minuten!
Kan ik fijn even een appeltje wegknagen wat we ook nog kregen van de sponsor. Nog even is er  hilariteit als de propvolle bus voor het wegrijden twee keer afslaat en iemand roept: "Een beetje opschieten chauffeur, ik wil wel Ajax zien!"


En dan zijn we weer terug op het startpunt en is het inmiddels 14.30
Honger heb ik niet, maar wel trek in koffie! En dan een echte lekkere bak. Dat vraagt om een bezoekje aan de Starbucks en laat ik er nou nét eentje weten te zitten op CS ;)
Dus sluiten we het avontuur op gepaste wijze af





Als Rotterdamse is het natuurlijk altijd leuk om wat aan te merken te hebben op onze hoofdstad. Maar ik moet zeggen dat ik bijzonder onder de indruk was van de manier waarop dit evenement georganiseerd was. Superstrak!
Van de informatie vooraf, de gratis pendelbussen van en naar de finish (óók voor toeschouwers!), de grote hoeveelheden drinkposten onderweg, de hoeveelheid hulpdiensten die alles in de gaten hielden en in goed banen leidden, de bewegwijzering van het parcours, alles klopte.

Petje af, Amsterdam!




Maar wel weer een beetje flauw om dan van Feyenoord te winnen......


zondag 7 september 2014

Ik leef nog hoor!

Dat zou je wellicht niet verwachten gezien de activiteit op dit blog. Of beter gezegd: aan het gebrek ervan.

Gelukkig beperkte deze 'stilstand' zich alleen tot mijn digitale ik, want in het echt was er actie genoeg. 

Het was sowieso een heerlijke zomervakantie. Met Oudste die gewoon naar haar werk ging, maar regelmatig thuis was daar tussendoor. 
Met Middelste die al haar vakken netjes gehaald had en daardoor pijnloos naar het derde jaar mag. En omdat ook haar zaterdagbaan vanaf 1 augustus niet werd verlengd, genoot ze van een zee van (zéér gewenste) vrije tijd. 
Met Jongste die door haar slagen al vroeg vakantie had, die met enige regelmaat bij Vriendje bivakkeerde of werkte. 

Met al die zaken was er wéken geen noodzaak de wekker te zetten. Héérlijk! Ik vond schoolvakanties daarom altijd al zo fijn, maar dit strekte zich helemaal als een Nirwana van ongedwongenheid voor me uit. 
Oh, niet dat er nou niks gebeurde hoor! 
De vakantie van Manlief werd goed benut door de buitenboel weer eens in de beits te zetten. We gingen gezamenlijk op pad voor een nieuwe schuifpui en we dartelden nog een paar dagen door ons 'tweede thuis'  ;)



Altijd goed voor het ultieme vakantiegevoel!


En verder genoten we vooral van het prachtige weer. We zaten buiten, deden spelletjes, barbecueden en hadden het kortom heel relaxed.
Zelfs het hardlopen zette ik een paar weken in de vakantiestand (als in: ik ging helemáál niet). Het was té warm en we waren te hard bezig met schilderen, waardoor ik dacht dat een poosje niet lopen wel gewoon moest kunnen.


Maar inmiddels ligt de vakantieperiode weer achter ons, zijn man en dochters weer in het gareel en ben ik zelf alweer een paar weken braaf in training.
Zal ook wel moeten, wil ik dit 'geintje'

volbrengen zonder halverwege van m'n statief te donderen.....
Want het komt griezelig dichtbij mensen!

Vandaag over twee weken precies gaat het gebeuren. En hoewel mijn verstand weet dat het best zal gaan lukken (ik heb tenslotte al een keer getraind op die afstand, ik loop drie keer per week braaf mijn rondjes), maar blijkbaar poets je dat vijftigjarig Anti-Lope jubileum toch niet zomaar weg.
Van binnen zit er kennelijk nog steeds iemand toe te kijken met knipperende ogen van verbazing, als ik mijn schoenen strik en 'even' een trainingsrondje van 11 km er in gooi.



"Wat? Jij? Hardlopen??? ELF kilometer????   Kenniewaarweze!!"


Maar ja, het is toch écht zo. Ik heb het nog vastgelegd ook, zie je wel?





Om het helemáál echt te laten lijken, nam ik een energie-gelletje mee om te kijken of ik daar goed op reageer. 
Ik verwacht die 16km onder de twee uur te lopen, maar goed, dan is het toch wel handig als je onderweg wat 'eet'. Drinken neem ik al langer mee, dat lukt wel lopende weg, maar eten had ik nog niet erg getraind. Afgezien van een stukkie geplette eierkoek ergens halverwege een duurloopje  ;)

Nu dus zo'n echte gel.
Brrrrrr, wat is dat zoet man! Alsof je zo uit de limonadesiroopfles staat te lurken. Zelfs ik als notoire zoetekauw heb mijn grenzen. En dit blijft er maar net binnen. Maar nét. 
Maar goed, de ingewanden hadden er geen moeite mee. Die verstouwen vrijwel alles wat ik erin frot, dus no surprise there. 
Lopend naar binnen slurpen ging ook best aardig, hoewel ik wel van die plakzooi over m'n handen kreeg. 
Ooit al eens hardlopend je handen afgespoeld met je drinkflesje? 
Ik tot vanmiddag ook niet, maar het lukte *grijns*


Voor het weekend kreeg ik de laatste update mail van Spieren voor Spieren, waarvoor ik loop, dat de shirts en startnummers komende week verstuurd gaan worden en mededelingen waar en wanneer we verwacht worden. Zoals ik al zei: het begint griezelig dichtbij te komen. 

Oh, ik denk echt wel dat ik het kan hoor (anders was ik er zeker niet aan begonnen), maar ja.....ik moet het nog wel even doen hè?
Ik begin het toch zachtjesaan onderin m'n buik te voelen.....



BijDeWeg, mochten er nog bloglezers zijn die willen doneren? Dat kan nog steeds! Via de button aan de rechterkant van het scherm is het nog mogelijk om mij (en dus SpierenVoorSpieren) te sponsoren. 
Alle bijdrages zijn meer dan welkom. 

zaterdag 5 juli 2014

De meiden hangen!

Althans, hun foto's. Aan de muur.

Natuurlijk had ik al eerder leuke/mooie/grappige foto's van de Drie opgehangen, maar nog niet eerder in de vorm van een scrapwerk.
Tot nu toe dan.

Al máánden had ik het idee in mijn hoofd om een canvas van elk van hen te maken, maar het was er nog niet van gekomen. Ik schrok iedere keer weer een beetje terug van het 'beginnen'. Geen idee hoe ik het wilde  gaan doen en welke foto's ik zou gaan gebruiken.
Mezelf kennende, wist ik bij voorbaat dat dit een groter project zou worden: stukje bij beetje ontworpen/groeiend en ik kwam nog niet veel verder dan het verzamelen van dingen die er 'zeker op moesten komen'.

Houten letters (eerste van hun namen) bij de Xenos vandaan.
Langwerpige canvassen
Metalen steampunk beestjes (met horloge onderdeeltjes)
De kleuren van de woonkamer moesten erin terug komen.
Een beetje beach-thema dingetjes, zeesterretjes/schelpjes/drijfhoutjes
Verschillende mixed-media technieken

Bij elkaar werd het inmiddels een leuk stapeltje en moest het er toch maar eens van komen.
Het van 20 t/m 22 juni gehouden Scrapheapweekend leek een uitgelezen gelegenheid. Meer ruimte dan thuis en de kans om alles een paar dagen te laten liggen, zonder dat het in de weg ligt.
Ik bestelde horloge onderdeeltjes op Ebay, metalen libelle, vlinder en zeepaardje op internet, en dankte de grote Godheid van de Posterijen dat TNT alles bijtijds in de brievenbus schoof  :)
Ik zocht nog wat papier bij elkaar en oh ja, (niet geheel onbelangrijk) de foto's.

Wacht, dat moet even in de herhaling. DE FOTO'S!!!
Ik had er een paar uitgezocht die mij uitstekend geschikt leken en wilde die al printen, maar daar staken die verdraaid ijdele kritische dames een stokje voor
Want 'op die ene kijk ik zo dopey' en 'op die andere heb ik zulke achterlijk dikke wangen' en 'op die zit m'n haar zo stom'.
En ga zo maar dóór! Ze waren uiterst streng en belachelijk kritisch. En daardoor ook uiterst irritant!!

Maar omdat het resultaat uiteindelijk in de woonkamer zou komen te hangen en de dames er zelf dus ook met enige regelmaat tegenaan zouden moeten kijken, was ik wel geneigd ze een beetje tegemoet te komen.
Ettelijke keren bladerden we door de tienduizenden mogelijke foto's op de harde schijf, en bijna even zovele werden er vriendelijk maar dringend afgekeurd.
 Grrrrrrrrrr, er zijn momenten dat ik het digitale tijdperk vervloek!!

Maar uiteindelijk lukte het toch en kwamen er drie portretten door de zeer strenge selectie. Alleen die kleuren......

Omdat ze (omwille van de spontaniteit) allemaal in Disneyland genomen waren, hadden ze de meest gruwelijke kleuren  : (
En ik, die altijd zo probeer om harmonieuze, zorgvuldig bij elkaar gezochte kleurenschema's te gebruiken, kreeg de griezels van de oranje-paarse achtergrond bij Middelste, de knetterroze knuffel in de armen van Jongste en de heftig-zwarte achtergrond bij Oudste. Brrrrrrrr, geen háár op mijn hoofd die er aan dacht om dát op de woonkamermuur te prikken!
Ik mikte (vloekend! want de tijd begin zichtbaar te dringen) de hele zwik in mijn Digitale Goocheldoos (ofwel: Paint Shop Pro) en ging aan het rommelen.
Uiteindelijk bleek een omzetting naar een lichte sepia variant de beste oplossing!

Hèhè, moeders kon ook weer opgelucht ademhalen, en de printer kon aan het werk.
Amper droog achter hun oortjes kon ik het Drietal in één van de scraptassen mikken en afreizen naar het weekend-adres.

En zo  ging ik aldaar aan de slag. Beetje bij beetje vormden ze zich. Ik gebruikte het prachtige achtergrondpapier van Prima Marketing: Seashore. Ik bietste zelfs schaamteloos! een papiertje van een mede-weekendganger omdat het zo prachtig bij Oudste kleurde (bedankt hè, Alice!!).
Ik experimenteerde met kraft papier en verf en distress inkt om 'faux driftwood' papier te maken.
Ik kleurde en verfde, ik scheurde en schuurde. Ik smeerde met modelling paste en schikte en herschikte. Ik besteedde een hele ochtend aan het opplakken van minuscule horloge-onderdeeltjes op metalen diertjes.
En ik was, kortom, het hele weekend zoet.
Helemaal af kreeg ik het niet, maar afgelopen week thuis kon ik er de laatste hand aan leggen.


En het resultaat mensen! Dat mag er zijn  :)
Ik ben er tenminste erg blij mee. En het illustere Drietal heeft ook de goedkeuring uitgesproken. Wat zeg ik? Zelfs immer neutrale Man, vond ze 'wel mooi'. Een uitspraak die mij bijna steil achterover deed slaan, daar hij zich meestal beperkt tot een 'ach, als jij het mooi vindt...'

Voorwaar, verder niet langer getreuzeld, dit is het geworden;
























Close-ups van de 'steampunk' beestjes












En nog wat details

















vrijdag 27 juni 2014

Vorige week

zat ik daar nog.

'Daar' is op het weekend van de Scrapheap. Een weekend lang eenzame' opsluiting met nog 26 andere scrapverslaafde dames in een enorme groepsaccomodatie diep in de binnenlanden van NoordBrabant.

En is dat dan leuk? hoor ik je vragen.
Nou, laat ik het zo zeggen: ik heb nog drie dagen gestuiterd van de energie, ik was nog twee dagen na terugkomst hees en het duurde ongeveer een week voor ik m'n scrapmaatjes niet meer miste....

Het is dus een beetje meer dan leuk.

Het is gezellig, hartverwarmend, inspirerend, luidkeels-schaterend, innig-tevreden, blij, gastronomisch, soms toch serieus, meiden-onder-elkaar-humoristisch en ook leuk ;)



de hele bende van ellende


Ik ging nu voor de derde keer mee, samen met Vriendin-uit-het-dorp, Schoonzus en Vriendin-van-Schoonzus, en ik heb van voor tot achter genoten.
Dat begint al bij de voorpret. Al die plannetjes en overlegjes van: wat neem jij mee? wat ga jij doen? wat voor lekkers maak jij? Daar zijn we al máánden van tevoren mee bezig, vanaf de boeking in januari. Want dat zijn serieuze zaken hoor mensen!
Er strekken zich zomaar een eindeloze 48 uur aaneenschakeling van scrapNirwana voor ons uit en die moeten we wel héél goed benutten. Wacht, ik schrijf het effe uit: ACHT-EN-VEERTIG UUR. UUR!! Màn, wat je daarin niet allemaal kunt doen :)

Vrijdagsmiddags reizen we af. Om 17.00 mogen we de locatie in/op? en we willen eerst nog even in de winkel gaan kijken, die 10km bij de locatie vandaan ligt. Helaas draaien we vanaf Dordrecht vrijwel rechtstreeks een File Gigantico op de A59 in.
 Grrrrrr, opzij mensen, je ziet toch dat we belangrijke tijd zitten te verdoen hier?!?
Dit is toch overduidelijk een noodsituatie en wij vinden dat we zéker de vluchtstrook mogen gebruiken, maar ja, de Brabantse hartelijkheid zal zich wel niet uitstrekken tot het kwijtschelden van bekeuringen...
We schikken ons in ons lot en laten ons winkelplan varen, want er gaat geen hond voor ons opzij. *zucht*

We rijden rechtstreeks naar de locatie en daar kan het feest beginnen!

En dan gebeurt er iets geks met de tijd. We omhelzen oude bekenden, begroeten nieuwelingen, pakken de auto uit en maken ons bed op. We installeren ons met scrapzooi aan ons toegewezen plekje en voor je het in de gaten hebt is het dan ineens zondagmiddag!!
Wàt??? Waar zijn die achtenveertig uur gebleven??

Eens kijken: er was natuurlijk het bewonderen van de prachtige goodie-bag die we allemaal kregen,
*er waren knetterspannende bingo-rondes,
*er moest gesmuld worden van heerlijke diners en ontbijten en lunches,
*we moesten alsnog op zaterdag even naar de winkel,
*we speelden het hilarische cadeautjes-spel, waarbij er felbegeerde items van elkaar geroofd mochten worden. En waarbij sommigen zó ver gingen om óp hun cadeautje te gaan zitten om het maar buiten het bereik van spiedende blikken te houden.
*we deden een workshopje
*er werd  een ruilhandeltje opgezet
*er was een kofferbak-weggeef van prachtige stukken karton
*we gingen achterlijk laat naar bed en stonden idioot vroeg weer op
*we namen nog maar een bakje koffie/thee
*er werd gebuurt bij elkaars tafels/gedeeld in elkaars spullen/gevraagd naar elkaars ervaringen
*er werd gewoon heftig gescrapt (ik ben daar begonnen aan drie canvassen van de meiden, maar die laat ik    pas zien als ze helemaal af zijn)

Dus nee, ik kan me niet vóórstellen waar die tijd gebleven is. Ik zweer je dat iemand  met de klok heeft zitten knoeien!

Maar het werd toch echt onverbiddelijk zondagmiddag en kwam er een einde aan de pret.
Maar eerst
was er nog de uitslag van de winnende layout van de challenge.

Daar moet ik nog even wat over vertellen. Elke keer krijgen we van tevoren het thema van het weekend te horen en binnen dat thema is er een westrijdje waaraan je vrijwillig kunt deelnemen met een scrapwerk.
Sinds die eerste keer vallen Schoonzus, Vriendin en ik in de prijzen en we zijn dan ook aan onze stand verplicht om mee te doen. Ook al zijn de thema's niet altijd voor de hand liggend...

Deze keer was het 'Tropical'. Je kunt dat interpreteren naar believen, in kleur, foto, layout, whatever.
Na enig nadenken besloot ik tot een foto van speciaal-voor-de-gelegenheid genail-arte vingers, die een glas smoothie vasthouden.






Alleen al het opbrengen van de nail-art en het maken van de foto zoals ik die in mijn hoofd had, was een verhaal apart (een blogpost waard!), maar uiteindelijk kon ik met deze aan de slag:







En dit werd het uiteindelijke resultaat



een hele fleurige over-the-top tropische layout, waar ik zelf helemaal happy mee was.
Lekker met verschillende technieken gewerkt om de achtergrond (wit vel cardstock) zo te bewerken. Reliëfpasta met masks gebruikt. Verschillende kleuren distress-ink en aquarelverf voor de achtergrondkleuren. Bloemen gesloopt en weer herbouwd, op jacht gegaan  naar precies deze kleuren parasolletjes en het namaken van de wegwijzer, zoals ik die op een foto van internet haalde. Ik had er reuze schik in.

Een paar details:



zand uit de tuin gemengd met boekbinderslijm ;)



de mini-schelpjes en glazen cabuchons kwamen hier prima van pas
de walgelijk gele plastic zeester knapte ook lekker op van zand-met-lijm



de 'paal' van de wegwijzer is een verdord stukje clematis 









En laat ik er nou ook nog eens de eerste prijs mee winnen!! Ik zat even ongelovig aan m'n stoel vastgeplakt.
Maar de winnaar mag zelf een cadeautje uitzoeken, dus dat vastgeplakt zitten was tamelijk snel verholpen!! Ik koos voor een stapeltje panpastels. Helemaal Happy!!

Schoonzus maakte de feestvreugde compleet door een tweede plaats te bemachtigen. En koos een set masks (die ik tot haar grote vreugde had laten liggen) (leen ik lekker nog wel eens van d'r, heheh)
Maar onze eer was weer met verve verdedigd  ;)

Al met al was het een tóp-weekend!

En nu? Nah, een beetje bijkomen, stem hervinden en dan? Gewoon sparen voor de volgende keer!

vrijdag 13 juni 2014

Vreugdig

Dat werd het uiteindelijk, een hele vreugdige dag!

Jongste slaagde voor haar VWO diploma  :) *moeder ontploft bijkans van vreugde*
Er moest wel eerst hard voor geknokt worden, heel hard.
Ze koos namelijk een profiel ('vakkenpakket' voor de oudere lezer) wat tamelijk pittig was. Al in de vierde opperden de leraren of het niet beter was over te stappen naar HAVO? Maar Jongste beet zich vast, zei dat ze nog niet het beste van zichzelf had laten zien en ging naar de vijfde.

Aan het eind van de vijfde kwam dezelfde vraag: misschien beter 5 HAVO doen en slagen? Met daarbij zo mogelijk nog wat zorgelijker opgetrokken wenkbrauwen.
Jongste beet zich nóg harder vast en wist van geen wijken, want inmiddels wist ze ook wat ze als vervolgopleiding wil gaan doen (psychologie studeren in Rotterdam) en daar is een VWO-diploma voor nodig.  School ging akkoord, maar had duidelijke kanttekeningen voor het laatste en dus examenjaar.
En oh, wat was dat terecht.
Ze heeft zich het jaar door gewórsteld. Met hard werken, extra examentraining, bloed, zweet en tranen. Met magere zesjes ging ze het centraal examen in en toen werd de stress helemáál niet te houden.

En gisteren kwam dan de uitslag. Van ellende had ze al twee nachten niet geslapen en dat bovenop haar laatste avontuur met de kaakchirurg vorige week, deed haar meer lijken op een levend lijk weggewaaid tramhuisje dan op een blozende tiener.
Tussen 16.30 uur en 17.30 uur werden diegenen gebeld die niet geslaagd waren. Dat werd een zenuwslopend uurtje!!
Oudste bood vriendelijk aan om een rollenspel te spelen, zodat ze kon oefenen voor àls de telefoon zou gaan?

Jongste bood Zus vriendelijk een  voetreis naar de maan aan.

Eigenlijk wilde ze het liefst naar Vriendlief vertrekken (om het eventuele telefoontje te ontlopen), maar bij dat voorstel ging moeders voor de deur liggen. Geen denken aan zeg!!! Zullen ze je bellen en dan ben je niet in de buurt! Of: zullen ze je niet bellen en dan ben je ook niet in de buurt. Dat kon mijn moederhart niet aan.
Dus Vriendlief werd hierheen gehaald en samen vertrokken ze tegen uur U naar haar kamertje om zich te verstoppen voor het gevreesde telefoontje....
Het is dat ze dol is op lange nagels en nail art, anders had ze die dingen tot op het bot afgekloven! (Dat zou dan wel het enige zijn geweest wat ze die dag naar binnen had kunnen krijgen, ha!)

Ik liep ondertussen als een drol in een pot zenuwpees door het huis, met de telefoon in mijn blouse-zak, het verguisde Ding dwingend-smiespelend toesprekend: "Je houdt je KOP! Je houdt je KOP! Je blijft stil jij!"
Ik gaf wat plantjes water, ruimde wat blaadjes op en toen was het al 16.40
Ik liep naar boven om toch maar vast de vlag klaar te leggen en de 'geslaagd-raamsticker' en keek hoopvol op de klok. 16.45!  Zou die stil staan??? Nee, helaas, de computerklok zei hetzelfde...zucht....
Ik zocht de schoolwebsite op en zocht naar de lijst met geslaagden. Alleen die van VMBO waren zichtbaar.
Elke  10 minuten  30 seconden drukte ik op 'ververs'.....
En toen was het al 17.00. Pfffffffft, nog een half uur te gaan.

Ik had hartkloppingen, zweethanden en de haarverf sprong spontaan uit m'n pruik, maar de klok kroop toch (tergend langzaam) verder, terwijl de telefoon stil bleef.....

En toen, EINDELIJK, al om 17.20 floepte de lijst in beeld! Ik scrolde als een gek langs de namen (fijn als je achternaam met een V begint) en daar stond ze!! Zomaar tussen alle andere geslaagden in! Niet gezakt, geen eens een her (waar we echt wel-degelijk rekening mee hadden gehouden) maar gewoon geslaagd :) :) :)
Ik riep het Stel naar beneden en we deden een geweldige imitatie van een indianenfamilie!!!! (Ik denk dat Zus in het DorpHiernaast het toen al gehoord heeft ;))

Maar man, ik ben zo TROTS op haar!!

Daarna kon het blije nieuws met de wereld gedeeld worden. Ze wist van gekkigheid niet meer of ze als eerste moest bellen, wappen, sms-en of facebooken ;)
Het kwam helemaal goed.


De vlag kon uit, met de schooltas




En na het eten werd ze overspoeld met blije mensen, die allemaal zooooo met haar hadden meegeleefd! 

Er was taart 


En er waren




en 





En d'r facebook ontplofte bijna van de felicitaties en het werd uiteindelijk een hele vreugdige dag.




Vanmorgen rolde de cijferlijst in de brievenbus. En weet je wat?
Al jaren prijken er op haar overgangsrapporten her en der vijfjes. Al jaren hoorde ze dat het misschien toch een beetje te hoog voor haar gegrepen was.





Maar toen het er écht op aankwam, deed ze wat nodig was en slaagde ze met allemaal voldoendes! 

*HELE GROTE VETTE DIKKE GRIJNS*

vrijdag 6 juni 2014

Genoegdoening

Gisteravond was er een hardloopwedstrijdje in het dorp. Het is hier de hele week sportweek en dat is nogal een dingetje ;)
Eerlijk gezegd zijn we dit jaar al op Hemelvaartdag begonnen en loopt het tot en met aankomende zaterdag. Tien dagen sport en spel in de ruimste zin van het woord. Dat varieert van klaverjastoernooien tot en met mountainbiken, van bejaardensoosbezigheden tot babygym en van yoga tot paardrijden.

Maar gisteren was dus de 4Mijlvan4Polders. En ik had er zin in!
Na het migraine-debâcle van afgelopen zondag en een paar dagen thuis zitten om Jongste te vertroetelen ivm twee-met-spoed-uitgerukte-verstandskiezen, was ik wel weer eens toe aan een stevige draf.

Ik maakte eerst nog foto's van de kidsrun, waarbij de kinderen 1 of 2 km over de atletiekbaan mochten rennen. En vervolgens mochten wij om 19.45 aan de bak.
Het eerste stuk was fors tegenwind buffelen, maar het was wel heerlijk zonnig en droog verder.
Onderweg in het dorp werden we van alle kanten aangemoedigd door bekenden en dat werkte bijzonder sfeerverhogend.
Zelfs Manlief stond er als mijn persoonlijke fanclub, NB twéé keer, omdat we twee keer door onze straat kwamen :)

6,4 km is normaal geen stuk meer waar ik van schrik, maar ik wilde het deze keer wel als een wedstrijd lopen, dus een flink tempo.
Waarbij 'flink tempo' dan meer bij wijze van spreken is, want aangezien alles tegelijk startte (mannen vrouwen jong en oud door elkaar), kwamen de eersten alweer onze straat IN marcheren op het moment dat wij (de achterhoede) er net UIT waren.

Maar uiteindelijk was ik best tevreden met het resultaat (want beslist niet als laatste binnen), vond ik het reuze gezellig om rondom het dorp te lopen en was het al met al een geslaagde wedstrijd.