Translate

woensdag 29 januari 2014

Sportief valsspelen

Dus. Dat hardlopen. Dat schoot er de laatste paar dagen een beetje bij in.

Oh, ik wílde wel, maar er kwam van alles tussen. Zoals dat soms gaat in het huisvrouwenbestaan ;)
Eerst wilde ik zondag, maar toen was ik een beetje onbetamelijk vermoeid. En als ik íets heb geleerd in de afgelopen tijd, dan is dat luisteren naar mijn lichaam. Doorgaan als het moe is, geeft geheid aanleiding voor een gezellige migraine-sessie. Niet doen dus.

Toen wilde ik maandagmiddag, maar toen had ik het heul druk sleurde één van de buurvrouwen me binnen voor thee en een ernstig-achterstallige-dus-hoognodige bijklets-sessie ;)

Toen wilde ik gistermiddag om vier uur, want daarvoor was ik veel te druk had ik uitermate genoegelijk gescrapt met Buuf en Vriendin. Maar toen kwam Jongste nogal besipt uit school en was het hoog tijd voor een goed moeder-dochter gesprek.

Kortom:




Dus vandaag. Op zeker.
Achter glas zagen het zonnetje en de blauwe lucht er aanlokkelijk genoeg uit, na al die somber-natte-grijsheid van de afgelopen dagen.
Maar die wind. Mensen, DIE WIND!!
Factor VreetJeNeusEraf in het kwadraat!

Ik wilde heel graag een flinke ronde lopen, maar dat stuk tegen de wind in, met zicht op afgestorven neus en brandendbevroren holtes, joeg me nogal schrik aan. Een beetje tegenwind kan ik wel aan hoor, maar dit leek meer op PIJNLIJDEN.

En dus liet ik het plan wat ik van de week opperde bij Oudste in uitvoering gaan. Zij mij een kilometertje of 10 tegenwinds met de auto brengen en daar droppen, zodat ik met de wind in de rug naar huis kon draven. Dank de hemel voor dochters-met-rijbewijs :)

Om 14.45 stopten we tegenover de McDonalds in Spijkenisse (NEEHEE, niet om een overheerlijke McChicken sensation weg te snavelen!!! Het kostte me moeite, maar ik DEED. HET. NIET.) maar om uit de warme auto geschopt te worden en naar huis te snellen.
De eerste kilometer had ik bijna spijt, want KOUD! Maar allengs liep ik warm en begon ik zelfs te zweten en konden handschoenen uit en windjack idem dito.
'Naar huis'  voelt als één lange rechte weg (valt in de praktijk wel mee), met de wind schuin achter of helemaal in de rug en ik werd steeds blijer van mijn beslissing. Geervliet, Heenvliet, Zwartewaal zoefden aan me voorbij (of eigenlijk ik aan hen).





Man, ging dat effe lekker!

donderdag 23 januari 2014

Move on.


ze liepen met me onder de stralende zon

ze liepen enthousiast met me door de stromende regen

ze droegen me door tegenwindkracht 7

ze droegen me door modder en blub

ze 'vlogen' met me voor de wind

ze ploeterden veilig met me door de sneeuw

ze begonnen verdraagzaam met om en om een minuutje dribbelen

ze liepen nooit-opgevend mee naar de 5km-AAN-ÉÉN-STUK

ze waren m'n trouwe metgezellen bij loopjes in de ochtend, in de middag, in de avond

ze zagen de achterkant van Disneyland Parijs tijdens een trainingsloopje

ze zweetten mee onder de Zuid-Franse blakerende zon

ze holden langs polder en provinciale weg, over fietspaden en door tunneltjes

ze liepen stik-opgewonden langs 10 Rotterdamse-Marathon kilometers




Nooit gaven ze blaren, nooit zere voeten, nooit kapotte plekken, hamertenen of eeltbobbels, en ik was zo on-ge-lo-fe-lijk blij met ze!
Van de eerste beginnersminuutjes tot de 13 kilometer-duurlopen waren we dikke vrienden;  mijn trouwe Asics en ik.





 Wáren  ja, want na anderhalf jaar en bijna 1100 km onder de zolen, zijn ze toe aan hun pensioen.
En ik vind het gewoon een beetje moeilijk om ze  'los te laten', deze trouwe dienaren....... zij waren getuige van mijn transformatie van Anti-Lope naar Antoesjaste Hardloper.










Maar de vanmorgen aangeschafte opvolgers staan al te trappelen om te mogen beginnen:



Waar zullen zij me gaan  brengen? 

dinsdag 21 januari 2014

Sneeuwpret

Nee, ik ben niet gek geworden (niet erger dan anders). En de temperatuur is hier ook ruimschoots boven sneeuwniveau, maar tóch hadden we hier van het weekend sneeuwmannetjes.


Eh....of eigenlijk sneeuwmannen-kopjes. Of sneeuwmannen-op-z'n-kopjes. Of... nou  ja, zie maar



Cakepops





Ze waren al een succes met kerst en op de nieuwjaarsborrel die ik afgelopen zondag bezocht, werden ze ook gewaardeerd.


En vanwege dat nieuwjaar, maakte ik ook nog een paar extra-feestelijke







De Drie waren teleurgesteld dat ze niet voor thuis-consumptie waren bestemd. Daarom redde ik het overschot en nam dat weer mee naar huis.





Daar leefden ze niet veel langer, die mannetjes. Ze verdwenen als eh...........sneeuw voor de zon  ;)



vrijdag 17 januari 2014

Snertbericht

Zo langzamerhand begint het leven hier weer z'n normale gangetje te gaan. Na de december-feestdagen, de januari-verjaardagen en de door-ziekte-thuisblijf-weken, kom ik eindelijk weer een beetje in m'n dagelijkse ritme.

Manlief en Oudste zijn weer aan de slag, Jongste gaat gewoon weer naar school en ik ga weer sporten op mijn normale dagen. Ik was weer spijkerbroeken, sokken en truien, in plaats van feestgewaadjes en glitterpanties.
En ik mag weer op mijn vaste dag naar de Ap (oh joy!). Hoewel dat toch eigenlijk wel een verbetering is, want vanaf begin december heb ik het gevoel dat ik doorlopend boodschappenbriefjes maak, boodschappen haal en eten/taarten kook/bak, voor zéér diverse hoeveelheden mensen.

Begrijp me goed: ik ben dol op feestelijk koken (en nog doller op feestelijk opéten), maar soms snakt een mens naar stamppot andijvie of zuurkool. En een lekkere pan soep doet ook wonderen, als het buiten van dat vreselijke zeik weer is. Hmmmmmmm, alleen die geur al!!

Dus raad eens wat Die-Van-Mij vanavond voorgeschoteld krijgt???






't Is wel gek, want ik lusdahspul geeneens! Okay, als ik moet kiezen tussen die snert en de hongerdood, dan is dat geen breinbreker, dan kies ik die snert. 
Maar plezier heb ik er niet van.
En dan krijg ik geregeld te horen: Maar dan heb je die van mij nog nooit geproefd!!  En dat is dan ook ongetwijfeld zo, maar geloof me: ik heb al zovéél variaties wél geprobeerd en  ik vind er gewoon nooit enen bal aan!
Het is mij te........eh........nou gewoon: te erwterig.
Vinnik ook niks an, aan erwten.Rrare groene meelballetjes.

Man daarentegen is dol op die zooi.

Dus ik had het plan al toen ik de Ap inliep en toen kwam ik ook nog eens deze tegen: 


(waarvan je me de kromme-nek-versie maar moet vergeven, maar om de één of andere reden wil Blogger dat je voor het bekijken van deze foto een ingewikkelde pose inneemt. Dom programma, grrrr), maar dat leek me wel een extra aanwijzing van het lot, dat het snert moest worden. 

Aangezien m'n huidige soeppan een beetje dunne bodem heeft en dus garantie voor aanbranden biedt, leek deze pan naar me te roepen om mee naar huis te mogen. De laatste in het schap, arme ziel.
Ik heb weinig tot zeer weinig ervaring met snert koken, maar dat van dat aanbrandrisico wist ik dan weer wel. 


Deze hiero




laat het hoofd er een beetje bij hangen, maar ik geloof toch dat ik wel aardig in de goeie richting kom want het begint hier al heel aardig te ruiken (gek hè, de geur vind ik dan weer wel lekker).
 Buuf, die even wat op kwam halen, had maar 2 pogingen nodig om te raden wat ik op het petroleumstelletje heb staan ;)
Ik roer geregeld door de smurrie snert-in-wording en hak wat spek en vlees klein. Het is net echt joh
Ik denk dat ik vandaag de 'liefste-vrouw-van-de-wereld-trofee'  verdien  :)

En ik zelf? Ik heb nog een bonkie zalm liggen in de vriezer, dat wil vast wel gezellig met wat sugarsnaps en champignonnetjes in de risotto zwemmen. Klinkt stukken beter dan snert.


Eet smakelijk!

donderdag 9 januari 2014

Ik ben er nog niet zo van onder de indruk...

...van de prestaties van 2014 tot zover.

Manlief tobt al sinds Nieuwjaarsdag met een akelige hoest en koorts. Een bezoekje aan de huisarts bevestigde de vermoedens dat het 'niet goed zat': longontsteking.
Hij kreeg een kuurtje mee en de mededeling dat het binnen 2 dagen moest verbeteren.

De koorts is inderdaad gezakt, maar de ferme blaf is gebleven. Wat heet: hij geeft op zijn best een natuurgetrouwe imitatie van een zeekoe! Of misschien is dat in zijn geval dan een zeeSTIER? vroeg Schoonzus zich af.
Het is dat het zielig is, maar anders zouden we hem gewoon uitlachen om de vreselijke geluiden die hij maakt.
Maar gelukkig zijn wij niet zo onaardig............
Ik zag overigens wel overeenkomsten met deze reclame




Ondertussen slaapt hij er slecht van en bivakkeert regelmatig in de nachtelijke uurtjes op de bank. Om 's morgens als ik eruit ga met mij van plek te wisselen en in bed nog een paar uurtjes verder te dommelen. We lijken wel een 'nachtdienst-stel', superromantisch hoor!

Oudste is ook al een paar dagen niet lekker: hoofdpijn, keelpijn, spierpijn en hoest. Gisteravond gaf ze samen met haar vader een geweldig blafconcert, wat ik - al in bed liggend- door de slaapkamervloer heen tot op de spetter letter kon volgen.
De buurvrouw zal wel denken....
dat die zeehondencrèche in Zuid-Holland al geopend is!

En om het plaatje compleet te maken ging ik gisteren zelf gestrekt met een migraine-aanval. En dan bedoel ik zo eentje FULL FORCE! Dat je zo misselijk bent dat het ontbijt van ellende niet weet of het er aan het begin of aan het einde van het spijsverteringsstelsel eruit wil vliegen. (Om het maar eens netjes uit te drukken ;)). Waarbij je hersenpan te klein lijkt voor de inhoud en je hersenen zich bonkend een uitgang proberen te banen.
Zo'n aanval waarbij ik dan nog het meeste last heb van beweging. Gaan liggen dus en vooral NIET MEER BEWEGEN!! Dus joeg vroeg ik Manlief vriendelijk weer uit bed , omdat dat zo stond te schudden tijdens zijn hoestbuien, dat ik er kotsmisselijk van werd.
Hij zuchtend weer op de bank en ik terug in bed met de gordijnen dicht.
 Binnenkort komen ze vast controleren of we niet dood achter de voordeur liggen, want ik geloof dat die dingen in heel 2014 nog niet ópen zijn geweest!

Gelukkig kost die migraine me maar een dag en dan is het leed weer even geleden. Geen idee voor hoelang, het komt en gaat zo ontzettend grillig, dat er geen voorspellings-touw aan vast is te knopen. Ik geef die achterlijke overgangshormonen maar voorlopig de schuld.
Maar het geplande sauna-bezoek voor vandaag liet ik dan toch maar schieten. Dat durfde ik niet aan, aangezien dat in het verleden al eens aanleiding is geweest voor een migraine-uitbarsting.

Jongste voelt zich ook al niet fit, maar sleept zich moedeloos door een tentamenweek. ZEER belangrijk en vooral niet-te-missen omdat in dit examenjaar alle cijfers meetellen voor de eindlijst. En ze wilde dit profiel en niveau zelf heel graag, maar ze krijgt het beslist niet cadeau!
Vandaag buigt ze zich over Economie, niet haar sterkste vak. Volgens de docent wiskunde helpt het om pannenkoeken te eten de avond vóór zulke tentamens. Toen ik voorstelde om die dan maar te bakken (tot grotere culinaire prestaties was ik eerlijk gezegd ook niet in staat gisteravond), antwoordde ze liefjes dat we dan wel een HELE WEEK pannenkoeken konden eten.

Hm, tja. We begonnen met één avond.

Zo kwakkelen we gezamenlijk een beetje het nieuwe jaar in. Zoals ik al zei, ik ben er nog niet van onder de indruk. En ik had zo'n zin in tweeduizendveertien, gewoon omdat het zoveel beter klinkt dan dertien.
En we hadden nog wel zo nadrukkelijk iedereen een gelukkig én vooral gezond nieuwjaar gewenst. Pfffft, het zou wat!

Zou de verjaardag van Middelste morgen dan misschien een omslagpunt zijn?
Ik ga er maar eens een paar goeie (chocolade)taarten op bakken: daar word je misschien niet gezonder van, maar toch zeker een stuk gelukkiger!