Translate

zondag 30 september 2012

Once Upon A....Sketch

Deze maand heeft Once Upon A Sketch blog een 'anders dan anders' uitdaging. Ze werken samen met Color Stories Inspirations en er wordt elke week een nieuwe 'case file' op het blog geplaatst. De uitdaging bestaat uit een combinatie van sketch, kleurenpalet en een aantal 'verplichte items' waaruit je kunt kiezen. Klinkt ingewikkelder dan het is trouwens. Maar misschien ligt dat ook wel aan mijn manier van uitleggen  ;)
Door tijdgebrek rolde ik er pas bij uitdaging #3 in, en die wil ik hier graag laten zien.



Dit was de opdracht:
Naast de sketch en het kleurenschema, moest je ook nog 2 elementen uit  'evidence'  en één element uit 'testimony' kiezen. 
Ik gebruikte birds, trees/branches, pet element en een stukje uit Lionel Richies Easy. 



En dit werd het resultaat.



Most of the time I browse my digiphotos until I find one that stands out to me for a particular challenge. When I saw this one of our furbaby Jip, it made me think of special part of the lyrics of the 'Easy' song: Girl I'm leaving you tomorrow. 
You see, the photo was taken a day prior to his way-to-early death...

Journaling is on the postcard, tucked away behind the title and says something like this: 
"Jip, only six months were given to enjoy life wih you. On Nov. 11, 2011 we took you out of the shelter, thinking you would stay with us for years. Totally unaware you're looking out of the window, into the future. The one that turned out to be so awfully short. 
On May 10, 2012 you became a victim of  traffic close to our house. After a night and morning of searching, we found you back at the shelter in Spijkenisse. On May 11, we took you home to be buried in our back yard. Precisely 6 months after the first time we brought you home....

Foto taken May 9, 2012" 


 Meestal snuffel ik zo'n beetje rond door m'n digitale mappen met foto's tot ik er eentje tegen kom die ik wil gebruiken en bij het zien van deze foto van Jip was opeens mijn keus gemaakt. De foto is genomen een dag voor zijn dood en dat deed me denken aan deze regel uit bovengenoemd liedje: Girl, I'm leaving you tomorrow.


Dat werd dus het titelblok. Achter de titel zit een postcard verstopt, met daarop de journaling. 

   

De takken maakte ik van klimopslingers, die ik printte op vellum en vervolgens uitknipte. 

Branches are guirlandes of Ivy, which I printed on parchment paper and cut out. 



De foto heb ik nog een beetje 'uitgebreid' door een stukje verder te schilderen met aquarelverf. Geen hoogstandje, maar wel erg leuk om te doen! 

I've  'extended' the photo a bit, by painting  around the edges with aquarelle paint. Not exactly a masterpiece, but so much fun to do!


edit: zag pas bij het posten dat de layout in de bovenhoek nogal bobbelt. Eens kijken of dat nog te verhelpen is....

donderdag 20 september 2012

Challenges

Eindelijk was er weer tijd om te scrappen! Van de week had ik na alle verhuisperikelen al een dag 'rust' ingepland en gisteren kwam een oud-collegaatje om ingewijd te worden in de scrapperswereld.
Tja, iemand moet het vuile werk doen om nieuwe mensen te besmetten met het virus. Ik offer me wel op hoor ;)

Anywayz, er kwam eindelijk weer wat uit mijn handen. Ik maak de laatste tijd graag gebruik van challenges en deze doet er mee aan twee:

Sketchbook 365 september sketch




TheColorRoom    challenge #128


Vooral die laatste was een beetje een uitdaging, want oranje staat nou niet direct bovenaan mijn favoriete kleuren-lijstje (de Halloween-periode even daar gelaten).
Tucsan Sun noemen ze het hier. Kijk, dat vind ik dan weer wél mooi.



Dit maakte ik ervan: {twisted} SISTERS, not family bij birth but by choice.


Na drie-en dertig jaar schoonzusterschap kan ik oprecht zeggen dat Schoonzus voor mij net zo 'familie' aanvoelt als mijn geboorte-zusjes!




Foto's zijn er een paar van een serie die Oudste van ons maakte tijdens de laatste verjaardagsbarbeque in Haamstede.




dinsdag 18 september 2012

Onge'oord!

Hij wordt groot, onze Elmo. Het huis kent geen geheimen meer voor hem, hij davert de trappen op en af. Hij loopt als een soort hondje achter ons aan, waar we ook gaan.
Hij gaat gewoon op de grote kattenbak en de vele tukjes overdag zijn ook duidelijk afgenomen. Hij krijgt nog maar 2x eten op ene dag en doet het daar uitstekend op.
Ter illustratie: hij is inmiddels ruimschoots verdubbeld in gewicht en zit nu op zo'n 2 kilogram.
Hij is al 2x bij de dierenarts geweest voor de nodige shots.
Hij valt Alfred aan wanneer hij maar even de gelegenheid krijgt en die arme sloeber (Alfred dus!) moet af en toe flink van zich afbijten om 'El MOnstro' de baas te blijven.
Kortom: een echte stoere vent in ontwikkeling.


Maar soms hè, soms. Dan voelt hij zich toch weer even de kleine kitten die hij was en heeft hij behoefte aan lichamelijk contact, geborgenheid, warmte.
Elke andere (lees: normále) kat zou dan fijn op schoot komen zitten of welk ander lichaamsdeel dan ook maar ter beschikking is.
Zo niet onze rakker. Die heeft ontdekt dat hij lekker in je nek kan kruipen, een beetje omhoog kan wriggelen en daar, dáár. Daar hangen de oorlelletjes  ;)
Daar kan je op sabbelen (als die verdraaide Tweebeners tenminste even stil willen zitten!) en dan waan je je luidkeels spinnend eventjes helemaal terug aan de moederborst.
Zo aandoenlijk, dat wij het hart niet hadden om het hem te weigeren
















Maakt niet uit van wie dat oor is trouwens. Hij heeft inmiddels ontdekt dat er aan elk hoofd minstens twee hangen! Oh, Nirwana. Zoveel mogelijkheden om eventjes te tuttelen *zucht*




Maar die van Manlief laat-ie om de één of andere reden toch met rust. Gek hè?

woensdag 12 september 2012

Het is zover.

Middelste is verhuisd, op kamers.
Ze studeert inmiddels al een jaar in Amsterdam, maar omdat de overgang naar én studeren én zelfstandig wonen haar nog schrik aanjoeg, besloot ze vorig jaar om thuis te blijven wonen en te gaan pendelen. 
En omdat ik ook niet zat te springen op het meteen afstaan van twee dochters aan de Grote Boze Buitenwereld (Oudste bivakkeerde al voornamelijk in Rotterdam, op stage, op de HBO of bij vriendlief), vonden we dat een uitstekend plan. 

Helaas zijn de reis-voorzieningen vanuit ons plekje in Nederland niet heel erg fantastisch dik gezaaid, dus werd er een beroep gedaan op het taxi-bedrijf 'PapaMama'. 
Als we van deur tot deur rekenen, zou de rit naar de Universiteit van Amsterdam (helaas de enige met de door haar uitgezochte studie psychobiologie) 2 uur en drie kwartier gaan duren. Ondoenlijk natuurlijk, vandaar dat we haar bij toerbeurten van en naar Schiedam brachten, waar ze meteen op de trein kon stappen. 
Al met al leverde dat nog 2 uur reistijd op (en dan moet je geen files tegenkomen of OV-storingen, grrrrrrrr), maar dan hoefde er niet naar de bus gefietst en soms kon ze 's morgens vroeg met haar vader mee, die in den Haag werkt. 

Maar na een jaar bleek dat het reizen dusdanig belastend was, dat de studieresultaten er een beetje onder leden. Het werd zelfs zo spannend dat het pas aan het eind van de zomervakantie duidelijk werd of ze door mocht naar het tweede jaar. Want dat was inmiddels duidelijk: ze wil deze studie wel graag afmaken. Maar dan toch maar beter vanuit Amsterdam.
Eind augustus kwam het verlossende woord, dat ze inderdaad door mocht met het 2e jaar (onder een paar voorwaarden) en dus moesten we hals-over-kop op zoek naar een kamer. In Amsterdam. 
Nou, ik kan je zeggen: dan ben je niet de enige, ha!

Uiteindelijk is het wel gelukt en hebben we zelfs een geweldig plekje kunnen vinden voor haar, in Zuidoost Amsterdam, op een klein half uurtje reizen van de UVA. Maar hé, daar draait ze inmiddels haar hand niet meer voor om natuurlijk. Overigens bleek dat ze 1 van de 216 was die gereageerd hadden op de advertentie. TWEEHONDERDZESTIEN!
Je moet dus blijkbaar ook een flinke portie geluk hebben.

En dus werden er van alle kanten spullen ingezameld, want het huis waar ze met 4 andere meiden in komt, wordt alleen gestoffeerd opgeleverd. Zij zijn met elkaar de eerste huurders. 
En aangezien ze van plan is om in de weekenden naar huis te komen (waarschijnlijk meer voor de vuile was, want er is geen wasmachine ;)) moet alles dubbel aangeschaft. 
Een bed, een bureau, een tafeltje, linnengoed, dekbed, kussen enz. enz. 

Gelukkig leefden velen met ons mee en de hemel zij dank voor een ouderwets spaarzame Oma met een ouderwets goed gevulde linnenkast (of drie), want die soupleerde belangeloos een dekbed, met beddengoed en handdoeken en borden en kopjes en ga zo maar door. 
Uit Vriendinnenhoek kwam een broodrooster, een tosti-apparaat, een droogrek en theedoeken. Kijk, dat hielp. Veel.
Dankjewel  Oma en Vriendin!

Als welkomstcadeautje kreeg ze van haar papa nog een nieuw klein plat teeveetje (hij scoorde daarmee flink wat punten op de 'liefste-ouder'schaal, haha) en we schaften een startpakket levensmiddelen aan.
Voor de rest werden de Ikea, de Action en de Kwantum geplunderd en allengs groeide de stapel spullies in de woonkamer aanzienlijk


Via MP kwamen we aan een bed precies zoals ze zelf thuis heeft. En verder moest er nog een selectie gemaakt uit al haar favoriete leesboeken: welke mochten er mee verhuizen? 

Klassiek beginnersfoutje: stop al je lievelingsboeken die mee mogen bij elkaar in één trolley en kom je moeder dan trots vertellen dat het 'er allemaal precies in past'! 
En kijk dan heel glazig als je moeder prompt hard in de lach schiet. Hoezo? Is toch handig? 

Oh. Je moet die tas ook nog 6 trappen op sjouwen. 
Oh. Je had nog niet geprobeerd 'm op te tillen.
Oh.
(Hij bleek ruim 30 kilo te wegen *gniffel* )

Afgelopen zondag waren we zover. Er was een bakkie gehuurd en alles werd netjes ingeladen en naar de hoofdstad gesleurd. 


Onderweg nog wat bij de Zweedse Ballentent opgehaald en toen kon het feest beginnen. 
Goeie dag hadden we uitgekozen! Goed tijdstip ook. 
Het kwam erop neer dat we tussen 13 en 14 uur de hele zooi zes trappen op zeulden. Het was gelukkig helemaal niet warm. Welnee! Het was BLOEDHEET! 
Er werd gezucht, gesteund, gezweten en gesjouwd. Middelste heeft nog nooit zoiets meegemaakt (het hoogste wat die ooit heeft gesjouwd is haar rugzak naar haar kamer op 1-hoog), dus die kreeg achteraf respect voor ons. 
Zijn jullie toen helemaal zelf verhuisd? Zonder verhuizers?? Ook het bankstel???? En de wasmachine en de koelkast?????? 
*ogen vielen bijna uit kassen*
Ja kind, alleen maar met de kracht van familie en vrienden :)

Maar uiteindelijk kwam alles boven en in elkaar en op z'n plek. En Middelste bleek een verborgen talent te hebben: Ikea handleidingen leest ze moeiteloos. Ze knutselde zelf haar ladenkastje in elkaar


" 't Is net als met lego"















En toen waren we moe en leeg en vies en hongerig. 
We haalden wat bij de pizzaboer en aten vervolgens bij haar in de keuken, een beetje bedrukt door de vermoeienissen en het naderende afscheid. 
Het is een mens van weinig woorden, onze Middelste, dus dat afscheid moest vooral niet te lang duren. Een kus, een knuffel en een 'nou dag' en we konden gaan. 

De hele weg terug kon ik eigenlijk alleen maar uit het raampje staren, haar stille snuitje op m'n netvlies. Wat een gek rót gevoel om haar daar zo achter te laten. Bah! Stomme tranen.
Mijn verstand weet allang dat ze het daar heus prima gaat doen, dat ze zich uitstekend kan redden, dat je niet de eerste bent die een kind de deur uit ziet gaan, dat ze ook heus zo piepjong niet is (àl 19), dat ze elk weekend toch weer thuiskomt en dat er dus genoeg reden is tot optimisme. 
Maar dat eigenwijze moederhart zegt iets heel anders.... 
Dat voelt aan alsof er iets is losgescheurd en er zit gewoon een lege plek in m'n binnenste.


Maar als ik haar de andere dag bel, krijg ik een zeer opgewekt mens aan de lijn. Ze heeft prima geslapen en ja hoor, het gaat allemaal goed. En ze heeft fijn haar boeken-en kledingkasten ingeruimd en ze voelt zich senang. 
Dat hoor ik aan haar stem, haar opgewektheid, het stroomt gewoon helemaal van daar naar hier door de telefoonlijnen. 
Ik haal opgelucht adem en kom een beetje bij. 




En m'n lege plek? Die komt ze van het weekend vast volstorten met vuile was en verhalen  ;)










dinsdag 4 september 2012

Kaartje

Schoonbroer is aanstonds jarig en hij vierde dat afgelopen zondag met een prettig barbeque-feestje in Zeeland. Maar dat terzijde.
Nog niet zo lang geleden is hij tot het (diepzee)duiken bekeerd en neemt nu elke gelegenheid te baat om ergens onder te duiken.
Voor zijn verjaardag gaven we hem een jaarabonnement op een mooi duikblad en ik maakte daar een passende kaart bij:


Blijft een lastig gebied voor mij, mannenkaartjes, maar ik vind 'm toch wel aardig gelukt. Jullie?