Translate

vrijdag 28 december 2012

Kerstmis 2012 in beeld

spannende post door de deur... 



kerstavond met pakjes onder de boom....



keukenprinses bakt 'monsterlijke' kerstkoekjes....



ál je servies uit de kast trekken (én afwassen ;))...


sneeuwman cakepops, eerste poging.....



 kerstdiner bij Zus.....


helpen afruimen  *tong uit mond* .....


samen plezier hebben...


(geslaagd) toetjesexperiment: pavlova Winter Wonderland  :)

zaterdag 22 december 2012

Kerstwens/Christmaswishes

Voor al mijn lieve bloglezers - for all of you who found this little corner of the WWW:



hele fijne Kerstdagen en een geweldig 2013!!
A very merry X-mas and a terrific 2013!!






Onze kerstkaart voor dit jaar bestaat uit een mixje van Tim Holtz technieken en een goed gebruik van de Cuttlebug en stanzen ;)
Het hertje en de kerstboom zijn gemaakt van transparante Krimpie Dinkie. Ik stanste ze uit, liet ze in de oven krimpen (gááf om te zien joh!) en kleurde ze aan de achterkant met alcohol-inkt. 
Op de bovenste foto is het niet zo goed te zien, maar de achtergrond is nog gestempeld met muzieknootjes.

De sneeuwvlokken zijn gemaakt met een TH embossingfolder, daarna met witte verf er overheen geveegd en vervolgens nog een laagje glitterlijm. Het randje waar het hertje op staat voorzag ik nog van een beetje gesso, voor een 'sneeuw-effect'.




40 heb ik er gemaakt. Erg leuk om te doen, maar ik ben altijd weer blij als ze een beetje bijtijds op de bus gaan (en elk jaar neem ik me tevergeefs voor om er toch eerder aan te beginnen *gniffel* ).

Van de restjes maakte ik nog een handje 'eenvoudigere' exemplaren:



en dan zit het er weer op voor een jaartje. 

Fijne dagen allemaal!


zondag 16 december 2012

Decembergekte

Vorig weekend zaten we er nog zo bij:




De cadeautjes pasten geen eens allemaal op de tafel! De lieve Sint was weer zooo gul geweest!




Rode wangetjes en blije, opgewonden gezichtjes. Kijk eens wat ik heb gekregen??






En er waren gekke gedichten om voor te lezen (met hulp van een grote nicht als het té moeilijk was)






En er waren nog gekkere surprises ;) ;) ;)

En er werd gelachen, gegierd en nog meer gelachen en vooral veel plezier gemaakt samen. Want dat is Sinterklaas: plezier maken samen en elkaar eens lekker plagen. Veel drukte en veel herrie.

Maar als Sint dan met z'n gevolg weer aan boord richting Spanje is, dan kijk ik vooruit naar het volgende hoogtepunt van deze laatste maand van het jaar:

Kerstmis.


*Zacht kerstmuziekje, dwarrelende sneeuwvlokjes*




Ik had er zo'n zin in om het huis gezellig in kerstsfeer te brengen. Gelukkig kreeg ik hulp...












"Zo, gek stekelig ding, ik krijg je wel! Wat denk jij wel opeens hier door MIJN kamer te liggen kronkelen? Ik zal eens even laten zien wie hier de baas is!"






En ondertussen haalde ik alle geliefde Disney-kerstballetjes weer uit de dozen:


en gaf ze hun ere-plaatsje voor de komende weken.






En uiteindelijk stond ook de boom, met alle geliefde zilveren versierinkjes, waarvan sommigen al net zo oud zijn als ik zelf (en da's oud mensen, al een halve eeuw!!)







En hoewel ik het Sinterklaasfeest geweldig vind en het beslist niet zou willen missen, ben ik toch altijd blij als we de drukte en de opwinding weer achter ons kunnen laten en in de verstilde tijd van kerst kunnen glijden.
Een tijd van lichtjes, warmte, tijd met elkaar, knus binnen en met een groot gevoel van dankbaarheid.

Want ik heb veel om dankbaar voor te zijn, heel erg veel.

maandag 3 december 2012

Losse eindjes







De laatste maand van het jaar zijn we in gegaan mensen. Hoe is dat zo opeens gekomen? December voelt een beetje aan als een soort insluiper; voor ik het goed en wel in de gaten had, wás hij er ineens!

Ik vind december een vreselijk leuke maand hoor, begrijp me goed. Met al die heerlijke decemberfeesten (ik ben toch zo'n sucker for x-mas!!) Maar het geeft ook gauw een janboel in m'n bovenkamer.

Eerst hebben we uiteraard de Goedheiligbaard en geloof me, hoe ouder de dochters hier worden, hoe fanatieker ze worden in het houden van een surprise-avondje.
Samen met Zus, die nog in de kleine kindjes zit en Neef met vrouw en ook hun kleine kindjes gaat het feest gevierd worden. Klein als in zwaargelovig. Maar dan ook echt ZWAARGELOVIG.
Dus er worden lootjes getrokken en er moet een surprise komen èn een gedicht. We willen niet voor elkaar onder doen en de competitie is moordend, want wie-o-wie maakt de gaafste surprise??
Nog jaaaaaren later wordt eraan herinnerd: weet je nog die en die? Die had toen Die en die maakte er dat en dat voor. Dat was leuk!!
Ik gá voor die eer mennsen! Tuurlijk geen probleem.

En omdat Neef, vrouw en kindjes een beetje ver weg wonen, willen ze graag blijven slapen. Of dat kan? Tuurlijk, geen probleem. Denk ik. Soort van. (Want we zijn niet zo heel ruimbehuisd, haha.)


En ondertussen hebben we ook nog een eigenste jarige op 5 december! Oudste besloot 22 jaar geleden dat het een perfecte dag was om haar huur in Casa di Mama op te zeggen en werd daarmee het bijzonderste Sinterklaascadeautje wat ik ooit kreeg.

Tegenwoordig werkt ze bij haar studie en daar wordt niet gevraagd naar verjaardagen, dus gaat de verjaardagsviering naar aankomende zaterdag. Dan gaat het vervolgens naadloos over in het Sinterklaas-spektakel. Wellicht een beetje raar voor de kleine kindjes,als Sinterklaas alweer lang en breed over de woelige baren stoomt, maar daar breien de desbetreffende moeders maar een leuk verhaaltje aan vast.
Bovendien, ik denk niet dat ze die mand(en) met cadeautjes zullen weigeren als ze eenmaal ontdekt zijn ;)

Maar goed, op woensdag komt ze uit haar slaapdienst en is ze de rest van de dag thuis. Dan is het wel zo gezellig om toch wat verjaardagsvisite te krijgen, niet?
Dat kan toch wel mam? Tuurlijk kind, geen probleem.


Verder had ik weken geleden bedacht dat het wel heel gezellig zou zijn als we met het online-scrapvriendinnenclubje een Kerstswap zouden houden. Een envelopje met een kerst-aardigheidje erin en een leuke kerstkaart sturen naar ieder van de 5 meiden. Wel graag op tijd posten. Hartstikke gezellig, toch? Tuurlijk meiden, geen probleem.



Vanmiddag ben ik er maar eens voor gaan zitten en heb heel ouderwets een takenlijstje gemaakt.
Want er liggen, zoals ik al zei, nog een paar 'losse eindjes'.
De surprise is af en ingepakt. Maar er moet nog wel 'even' een gedicht bij...

De cadeautjes zijn gekocht en ingepakt. Maar ik zit nog op een paar online aankoopjes te wachten.... (oooo, ik hoop dat ze op tijd bezord worden!)

De familie die zaterdag blijft slapen moet daarvoor wel een leuk plekkie krijgen. Maar op de bovenverdieping is het nog alsof er een bom is ontploft...

Verjaardagscadeautjes zijn ingepakt en liggen klaar. Maar er ontbreekt nog iets..... (ik ga hier niet zeggen wat, want ik geloof dat ze inmiddels al kan lezen :))


Woensdag én zaterdag hebben we mee-eters. Maar daar moeten nog wel boodschappen voor komen....

Woensdag én zaterdag hebben we taart-eters. Maar daar moeten nog wel boodschappen voor komen....

En dan heb ik het nog niet over de kerstboom uitzoeken (traditioneel samen met de buuf), nog een surprise-tje voor diezelfde buuf in elkaar fratsen (met gedicht), het gewone huishouden, de kerstkaartjes die ik altijd persé zelf wil maken en weet-ik-wat.


Oh, het komt wel goed hoor. Maak ik me echt geen zorgen over. Het is alle jaren nog gelukt, dus deze keer zal dat ook wel zo zijn. Want weet je wat de kunst is met al die losse eindjes?


Gewoon uitkijken dat je er niet over struikelt!

maandag 26 november 2012

Kattenknutsel

Afgelopen vrijdag kwam Schoonzus een dagje scrappen. We gingen samen aan de slag met dezelfde uitdaging:  de Sketchbook365 december challenge, die ik combineerde met de CSI challenge #46.

En waar Schoonzus   het presteerde om in één dag een prachtige lay-out in elkaar te frutsen (HI S, was gezellig hè? ), kostte het mij  *grrrrrrr*  het hele weekend...
Maar goed, speed-scrapping is blijkbaar niet mijn ding  ;)

Dit maakte ik er van (en ik vind die kleuren juist práchtig!! dus geen moeilijke uitdaging):




de Sketchbook365 schets


de CSI  'case file' 


Foto is afgelopen donderdag gemaakt, met onze staartloze Elmo in de hoofdrol. Journaling gaat over het kwijtraken van z'n staart.



Journaling is about our five months old kitty:  Poor Elmo! On November fifth, you and your tail got run over by a car. The tail got so badly injured it had to be amputated half. After a week it appeared to heal not very well, so the vet had to take of another large portion, leaving you with only  6cm. From now on you're a bobtail!








Detail van de vogelkooitjes. Vogeltjes zijn geprint op cardstock, vervolgens bewerkt met Versamark en UTEE en daarna nog wat stukjes met glitterlijm benadrukt.
De kooitjes zijn gestempeld met Versamark en geëmbosst met een mixje van embossing poeder Pirate Gold en Distress Embossing Poeder Vintage Photo. 







Detail van het prachtige papier (DCWV - Chateau Lavender) en de bloemetjes waar ik strass-steentjes op plakte.


woensdag 21 november 2012

Kattenwasje?



Met Elmo gaat het goed. Redelijk.
Ik geloof pas dat hij beter is, als hij kwispelend met het stompje door de kamer dartelt. Ha!

Dat door de kamer dartelen lukt al heel aardig, maar over dat stompje had ik gemengde gevoelens. En heus niet alleen vanwege het esthetische aspect hoor!
Op zich gebruikt hij het wel en je mag er ook wel aankomen en het voelt warm (= goed doorbloed), maar het was wel flink dik na de operatie.
Als in stevig-gestopte-worst-dik zeg maar. En dat hield ik toch maar nauwlettend in de gaten. Nou lijkt me een beetje zwelling wel normaal, na zo'n operatie. Ik bedoel maar: we hebben het hier niet over simpel een nageltje knippen hè, maar eigenlijk heb ik  geen idee wat 'normaal' is in dezen.

Maar omdat Elmo zich verder normaal gedraagt (hij eet, drinkt, levert het 'afval' weer in en speelt en alles) en hij de wond verder totaal met rust  laat, maakte ik me geen al te grote zorgen.
Tot vanmiddag.

Toen zag ik bij de wond wat vocht en toen ik er wat beter naar wilde kijken, droop er zelfs een straaltje wondvocht uit. Hm, toch maar even met de dierenarts overleggen.
Ik kreeg mevrouw Cees aan de lijn -die na al die jaren haar man assisteren bijna zelf een praktijk kan beginnen ;))  en besprak het met haar.
Omdat hij er zelf geen last van lijkt te hebben en niet ziek is (geen koorts, goede eetlust) dacht ze dat ik het nog wel even aan kon kijken. En dat wondvocht moet er toch uit. Ja.

Kun je hem wassen?

Pardon? 

Kun je het staartje wassen, is er genoeg stompje over om te kunnen weken in een bakje of iets?

Ja, dat moet wel lukken. Zeg ik overmoedig.

Dan moest ik poes maar elke dag met het stompje in de biotex weken. Want biotex doet wonderen hoor!

Tuurlijk, dat had ik zelf kunnen bedenken! Dat ken ik nog van mijn ziekenhuisperiode. Brandwonden, open benen, ontstoken kraamhechtingen, alles wat niet geheel fris rook of niet wilde genezen: hups! in de biotex (of sunil).

En dus zitten we nu, met het kattenkind op schoot en het stompje in een bekertje sop. Gelukkig wil het beest niks liever dan aan je oorlel sabbelen en dan kun je zo ongeveer àlles met hem uithalen. En dus gooien we dat in de strijd. Want zeg nou eerlijk: geen kat zit er op te wachten tot je z'n achterkant -of wát voor kant dan ook- gezellig in een biotex-sopje te weken hangt.

Maar zo lukt het toch en voorlopig gaan we dat dan maar elke dag doen. Nu maar hopen dat het helpt mensen.



En dat het nieuwe haar op de stomp straks niet helemaal wit uitgeslagen is van al dat weken....

dinsdag 20 november 2012

Zomaar een dagje...

Wat dóe jij nou eigenlijk? vragen mensen wel eens als ze horen dat ik 'maar' huisvrouw ben.
 Ik vind trouwens de amerikaanse benaming StayAtHomeMom veel aardiger klinken  ;)
Maar voor een ieder die zich weinig kan voorstellen bij zo'n huisvrouwen-luizen-leventje-dagindeling, komtie!

7.30  Wakker geslobberd door Elmo, die me vrééééééééselijk heeft gemist.

7. 40  Onwillig karkas uit bed gesleurd en naar beneden.

7.55   Ontbijttafel gedekt en samen met Jongste ontbeten en haar lunchpakketje gemaakt

8.15   Jongste gaat naar school, tafel weer afruimen en even tijd voor de krant

8.30   Oeps! Gisteravond kattenvoer vergeten uit de vriezer te leggen, en nu dus smeekbedes zien te         negeren.

8.40  Was weggeruimd en nieuwe lading in de droger gestopt. Labjas van Middelste netjes ophangen, dan          kan die morgen weer ongestreken mee naar Amsterdam  ;)

8.55  Tijd voor een achterstallige (flinke) klus: badkamer schrobben. Héél even is ons waterpaleisje haarloos, een toestand die ongeveer net zo vaak voorkomt als de Elfstedentocht, met drie dochters en twee katten in huis.

9.55  Pfft, badkamer blinkt weer. Ondertussen is het ijskonijn voor de poezenkinders ook ontdooid en krijgen ze (met lichte vertraging) alsnog hun ontbijt. En ik mag wel een bakkie koffie, toch?

10.05  Met koffie erbij telefoontjes plegen en e-mails beantwoorden.

10.55  Oudste gaat werken en ik heb beloofd haar weg te brengen, dus tripje naar Hellevoetsluis.

11.15  Terug naar huis en op de terugweg meteen de postbus van de gymvereniging legen (ik ben tegenwoordig secretaris).

11.50   Weer thuis, Middelste is net beneden en vraagt wat we eten vanavond. Ah! Goed dat je het vraagt,            snel het vlees voor de hachee uit de vriezer halen. Vervolgens omkleden in hardloopkleren, route uitstippelen en om

12.00   Uurtje hardlopen (8 km) plus cooling down

13.00   Weer thuis: Elmo denkt dat hij me minstens een jáár niet gezien heeft en zit DRINGEND om een knuffelbeurt verlegen. En wel NU. METEEN! Hij is namelijk nog wel een beetje zielig zonder staartje. Ik offer me op, kan ik meteen mooi even uitblazen ;)

13.30  Tijd voor de lunch en wat vocht-aanvulling

14.00  Toch wel een beetje stijve spieren nu, daarom lekker in een warm bad, haren wassen en weer afdrogen en aankleden. Dat stomme bad wéér schoonmaken *zucht*

14. 45  Vlees en uien slachten voor de hachee vanavond en de boel in de pan mikken. Daarna (15.05) even tijd om nog wat op de computer te wordfeuden werken met nog wat te drinken.

15.30  Jongste komt uit school, even bijkletsen en dan klaarmaken voor vertrek naar muziekles


15.45  Wéér een ritje Hellevoetsluis om Jongste naar haar keyboardles te brengen. De tijd is te kort om heen en weer naar huis te gaan, dus ik wacht in de auto op haar en lees ondertussen een boek.


16.25 Muziekles is afgelopen, we rijden weer naar huis en maken onderweg even een tussenstop bij de Ap voor een paar boodschapjes.

17.00  Weer thuis. Jongste wil achter de computer, maar ik bedenk me dat Oudste donderdag uitgeprint werk voor school moet meenemen. En dat de inkt bijna op is. En dat ik nieuwe cartridges zou bestellen. Waaaaaah, tot hoe laat kan dat???? Gelukkig, vóór 22.00 besteld is morgen geleverd. Zucht, ook meteen geregeld. En als ik nou toch  achter de pc zit, dan zoek ik ook meteen maar de stukken voor de vergadering van vanavond bij  elkaar en print de vorige notulen uit.

18.00  Aardappels schillen en koken en rode kool opwarmen. Terwijl de aardappels staan gaar te worden, even tijd om te bloggen.

18.45   Man rolt binnen en het eten kan op tafel. Zo, even rust  :)

Want verder wachten daar nog; de afwas, Oudste die van de bus gehaald moet worden, die was die nog in de droger zit, een vergadering om  20.30  en een paar poezen die nog wel een keertje eten lusten.




Pffft, je zou je er toch bijna bij gaan vevelen, bij dat huisvrouwenbestaan?  ;)

vrijdag 16 november 2012

Operatie-patiënt

Gisteren waren we politiek zéér correct bezig. Aangezien we allemaal moeten inleveren...
Nog een stukje van Elmo's staart wel te verstaan.
Ik had er onrustig van geslapen en was blij dat ik hem om 9.00 mocht brengen, dat scheelde zenuwachtig wachten. 

Elmo zelf had geen flauw idee en die kreeg pas de bibbers toen hij wéér in de wachtkamer van de dierenarts zat. Oh nee, niet weer.....
Gelukkig mochten we meteen mee en werd hij eens kritisch bekeken. Helaas zag het er inderdaad niet goed uit en omdat hij zelf een hele wond had gelikt, moest er dáár nog een stuk boven geamputeerd worden. 

Ik wist het eigenlijk wel en ik had de meiden thuis er al op voorbereid ("reken er maar op dat hij niks overhoudt"), maar je hoopt zo tegen beter weten in. 
Helaas. 
Toen hij eenmaal goed onder zeil was, kon ze ('ze' is de dochter van onze vertrouwde dierenarts, die op  termijn de praktijk over gaat nemen) de staart eens goed bevoelen. 
Op de plek waar hij het kapot had gelikt zat ook een flinke verdikking en lager was het helemaal koud. Niet meer te redden dus. 
Nadat de plaats van opereren was bepaald, werd het arme restantje geschoren en ontsmet. Ook deze keer wilde ik graag bij ons vriendje blijven en dat is gelukkig nooit een probleem daar.

Ik zal het kort houden, voor de niet-zo-stouthartigen onder ons, maar dit werd dus wél een echte operatie. Eigenlijk wel een goed teken, dat hier wat bloed bij vloeide, want dat geeft hoop op een goede genezing. En daar gaat het toch om. Als we moeten kiezen tussen een doodgereden vriendje of een springlevende zonder staart, dan is dat nou niet direct een hoog-intellectueel dilemma. Wel?

Om kwart voor tien mocht ik het kereltje weer mee nemen en konden we weer naar huis. Daar werd hij in een doos gelegd met een warm dekentje toegedekt. Oudste kwam net uit bed en moest hem ook even knuffelen. En aan het nieuwe silhouet wennen....
Hij lag er eventjes, maar vond het toen toch tijd om als een dronkenman uit de doos te zwabberen. Die moet vast op de bak, dacht ik, en zette de bak in de kamer en poes erop.
Poes keek suffig om zich heen, dacht er kennelijk toch anders over en werkte zich met flinke slagzij richting keuken. Daar liet hij zijn suffe hoofd in het voerbakje van Alfred zakken en begonnen zowaar een paar happen naar binnen te werken! Maf beest.

Vervolgens legden we hem weer terug in de doos, met dekens, indachtig de uitspraak van de dierenarts om hem vooral goed warm te houden. Blijkbaar vond hij het zelf geen goed idee, want na een poosje ging hij toch weer rondscharrelen. Hij wilde op de stoel klimmen, of op de bank, klom eens op schoot, keek ons met glazige ogen aan, zakte dan weer een beetje suffig weg om vervolgens het hele ritueel weer opnieuw te beginnen. Ondertussen zat hij toch wel een beetje te rillen. Tijd voor een andere aanpak.

Inmiddels leek hij alle lichaamsdelen weer een beetje onder controle te hebben en klom hij nogmaals op de eetkamerstoel die het dichtst bij de verwarming staat. En omdat ik er nu wel op vertrouwde dat hij er niet meer suffig af zou rollen, lieten we hem daar maar liggen en legde er ook nog een warmwaterzak bij. Dát was wel naar meneertjes zin en daar heeft hij een poos liggen slapen en op temperatuur liggen komen.
Daarna ging het heel snel.
Hij ging eens op de bak voor een grote plas, hij kwam 's middags al een hapje eten en 's avonds was hij eigenlijk alweer redelijk bijgetrokken. De wond had 's morgens nog wat gelekt, maar ook dat was 's avonds vrijwel droog.
Regelmatig kwam hij even op schoot zitten of  'aan je oor hangen', daarbij luidkeels spinnend.
We gingen dan ook met een gerust hart slapen.

En nu?
Nu hebben we onze zwarte tornado weer terug. Weliswaar met maar een staartje van 5 centimeter, maar verder in alles weer de 'oude' Elmo.
Hij begroette ons alsof we een jaar weg waren geweest, vloog Alfred om de nek en ging uitgebreid liggen stoeien, loopt te rennen en te knikkeren met al zijn speelgoed en heeft mijn scraptas al omver gekiept in een poging een vogel te bespringen die door de achtertuin vloog. Ahum.
Ja, Elmo is duidelijk weer de oude.


Hoewel...er heeft toch iets raars in die narcose gezeten: zojuist stond hij aan mijn jus d'orange te lebberen....

donderdag 15 november 2012

November challenge

De afgelopen dagen kwam er niet veel nuttigs uit m'n handen, dus gebruikte ik die tijd maar om lekker te scrappen.
Zeker vandaag, zodat ik ondertussen een oogje kon houden op onze operatie-patiënt (waar ik overigens nog een aparte post over zal plaatsen).

Deze layout werd voor de sketchbook365 november challenge, maar op de valreep want de deadline is vandaag ;)
Ach, blijk ik toch nog aardig te kunnen opschieten als het moet.
De challenge was deze sketch:


die ik uitrekte tot 12x12 formaat en kantelde. 
De drie foto's die ik gebruikte zijn van onze laatste trip naar Disneyland. Eigenlijk gaat het het meest om de bovenste foto, waar Jack aan Oudste haar bontkraagje likt, maar de hele serie is ook wel erg leuk.



Journaling staat op de halloween die-cut, die kant en klaar was.
Het oranje achtergrondpapier kleurde ik met distress inkt Rusty Hinge en Peeled Paint. Vervolgens met een spinnenweb-stempel en Black Soot de 'webbies' gemaakt.



Journaling: Jack Skellington completely takes you by surprise, when he suddenly starts talking about your furry collar. Than touching it an out of the blue coolly LICKING !! it. Yagg, that really gave you the shivers. Gruwesome!

Voor de schedeltjes en de vleermuizen kon ik fijn mijn nieuwe Tim Holtz stans gebruiken, die had ik aangeschaft op de Kreadoe. Met wat groene verf en stempel werden er drie verschillende versies gemaakt.
De vleermuizen stanste ik uit zwart karton en daarna werden ze geëmbost met Versamark en zwarte embossingpoeder -ultra hight van Wow- waardoor ze zo glanzend en wat dikker werden.




Verder nog sjablonen van the Crafters Workshop voor de verfspatten en het kippengaas en een paar gemolde ritsen in de goede kleur en...taadaaaaa......weer eentje af!

woensdag 14 november 2012

Houdt 't nou nooit op: deel 2

Nee, blijkbaar niet.

Aanvankelijk leek het heel goed te gaan met het restant van Elmo's staartje (en met Elmo zelf), maar gisteren zat hij opeens zo te likken aan de onderkant van de staart, dat het helemaal rauw was.
Toen ik het voorzichtig ging bekijken (en wáárom noemen moeders het toch eigenlijk altijd 'kijken' als ze er met hun vingers aan willen komen? Terwijl ze dat bij hun kinderen er grondig uitmeppen tactvol afleren ;)) gaf hij ook pijn aan en het onderste puntje voelde ijskoud.
Geen goed teken...
En we dachten dat we er zo nog redelijk goed af kwamen *zucht*.

Maar weer de rit naar de dierenarts gemaakt, die mijn bange vermoedens bevestigde: nee, dat gaat niet goed. Er moet alsnog een stuk van de staart af.
Het beest houdt verdorie niks meer over zo!
Donderdagmorgen om 9.00 mag ik hem komen brengen.
Met een cocktail-prik anti-biotica (want kuurtje inmiddels al afgemaakt) en pijnstilling stonden we 5 minuutjes later weer buiten. En op de rand van een tranendal.
Ik zou het het beestje zóóó graag anders gunnen.

Om het nog gekker te maken, is hij vandaag op zijn best. Hij rent door de kamer over stoelen en banken, hij probeert Alfred tot een vechtspelletje te verleiden, hij komt dingen pikken van mijn scraptafel en steekt van blijdschap zijn staart (althans wat daar van over is) recht in de lucht. Iets wat hij sinds het ongeluk vorige week nog niet gekund heeft.

En ik zit met een knoop in m'n maag de uren te tellen voor de dag van morgen. Wéér onder narcose, wéér die pijn, wéér die medicijnen.
Ik weet het wel, het mag niet, maar je gáát er wel van vloeken!!

Duimen jullie mee dat het dan verder klaar is met al dat gedokter?

donderdag 8 november 2012

Houdt 't nou nooit op??

Leeswaarschuwing: het volgende verhaal bevat schokkende feiten.


Dinsdagmiddag ging onze Elmo nog eventjes naar buiten. Al na een half uurtje stond hij opeens een beetje paniekerig aan de achterdeur. We deden open en het beestje schoot naar binnen.
Hij zag er nogal aangeslagen uit en z'n staartje hing raar slap naar beneden.

De bodem zakte uit m'n maag en m'n benen werden een soort rubber, want wij zijn hier een beetje uit het lood geslagen door alle katten-trauma's van het afgelopen jaar. Maar ik kon toch naar hem toegaan en hij liet zich gewoon oppakken. Hij hijgde wel als een gek, had een rare staart en bij nadere inspectie bleek hij ook nog eens een flinke wond boven z'n rechteroog te hebben.

Die heeft gevochten, dacht ik, en is vast flink in die staart gebeten. En dat idee leek bevestigd te worden, toen hij ineens onze Alfred in de gaten kreeg en totáál uit zijn plaat ging. Complete hysterie, met grommen en blazen en enorme angst-ogen. Hij kroop van schrik onder de bank.

Na een telefoontje naar onze vaste dierenarts mochten we gelukking meteen langs komen.
Oudste met Elmo in mandje op schoot in de auto gezet en samen naar 'ome Cees' gereden.
Die hoorde ons verhaal aan, onderzocht het diertje eens grondig en zei met een hele serieuze blik dat het staartprobleem beslíst niet van een kattengevecht kwam.
'Daar is een auto overheen gereden, hier waar werveltjes horen te zitten, voel ik niks meer. Die zijn helemaal geplet.'

SLIK, daar viel voor de tweede keer de bodem uit mijn maag, want ik weet wat dat betekent. Dat kan alleen maar geamputeerd worden.
En dat was dan ook precies wat er moest gebeuren. Ik heb eerst eens (met permissie van de dierenarts) een potje stevig staan vloeken! %#^&#@*#$%@!!! Houdt het dan NOOIT op??

Oudste schoot licht-groenig weer terug de wachtkamer in, terwijl ik al poes aaiend samen met de dierenarts wachtte tot de narcose ging werken.
Toen hij eenmaal goed onder zeil was, werd eerst de hoofdwond gehecht. Die zag er toch wel uit als het resultaat van een vechtpartij, dus wie weet is hij wel in gevecht geweest in paniek geraakt en vervolgens voor een auto gekomen. Wie zal het zeggen?

Toen kwam het moment voor het behandelen van het staartje. Dat werd geschoren en daarna geamputeerd. Ik had er zelf toch ook even voorzichtig aan gevoeld en inderdaad, op de plek waar je normaal harde botjes voelt, was het nu helemaal zacht. Echt heel naar.
Daarna kwam de amputatie aan de beurt. Ik had geen idee of ik er naar zou kunnen kijken, maar ik voel me altijd moreel verplicht naar het diertje toe om er bij te blijven (en eerlijk is eerlijk, mijn verpleegstersbloed gaat er altijd een beetje sneller van stromen en ik ben dan gewoon nieuwsgierig naar hoe zoiets gaat), maar het stelde eigenlijk geen fluit voor!
Snips, met het schaartje en doormidden lag het staartje. Het afgeknipte stukje verdween plop in de vuilinisbak. Een hele rare gewaarwording.
Arme ziel....
De kant waar de staart aan het lichaam zit, was ook pijnlijk en slap, maar daar was verder niks te voelen, dus dat moet natuurlijk genezen.

Het verbaasde me wel dat er totaal geen bloed vloeide, maar volgens de dierenarts was het gewoon helemaal 'dood geslagen'. Daarom had hij er ook geen pijn aan gehad, Nóg niet, want als je er niks aan zou doen, gaat het natuurlijk wél ontzettend pijn doen en het sterft alsnog af.
Het eindje werd netjes gehecht en daar lag ons Elmo, met nog maar een halve staart.
Omdat hij nou toch onder narcose was, besloten we maar meteen ook te castreren en te chippen, anders moet dat over een maand alsnog.
En na een half uurtje stonden we weer buiten met onze gehavende boef. Een beetje misselijk, aangeslagen, verdrietig, alles door elkaar.

Misschien moeten we eigenlijk ook dankbaar zijn, dat het alleen de helft van zijn staart heeft gekost en dat hij verder niks mankeert.
En op een schaal van orkaanSandy-huis-en-haard kwijt en ontploffingen-in-Nijmegen stelt het natuurlijk helemaal geen bal voor, dat weet ik ook donders goed.
Want met die halve staart kan hij heel goed oud worden (als hij leert uitkijken voor verkeer!).
Maar hé, ik voel met toch rot, want verantwoordelijk. This was under MY watch...

donderdag 1 november 2012

Halloween hoogtepunt

Vorige week waren we weer eens een dagje naar hiero:




Met dank aan onze jaarabonnementen gingen we voor de vierde keer op rij naar the Magic Kingdom, voor de Halloweenviering.
We vinden het er altijd al geweldig (anders koop je natuurlijk ook geen jaarkaart, dûhûh!), maar de Halloween-periode vinden we alle vijf eigenlijk wel heel speciaal.

Vorig jaar viel het wat tegen want matig versierd, weinig sfeer, weinig Halloween. En dat vonden er kennelijk meer teleurstellend, want dit keer hadden ze weer ouderwets uitgepakt en was het vooral in Main Street uitbundig versierd.
Jammer genoeg geen zonnetje (want dan komt al dat oranje zo lekker uit op de foto's ;)), maar in elk geval droog.


De winkels waren helemaal in stemming





en de muziektent aan het begin van Main Street was reuze sfeervol





En het was heel rustig (voor Disneylandbegrippen dan hè) en we liepen rond en genoten en de 'dare-devils' van de familie deden een stuk of wat snelle attracties. Màn, wat knap je daar van op!!

De meiden gingen her en der met figuren en decoraties op de foto





en da's natuurlijk héél mooi materiaal voor een scrappende moeder.





Maar eigenlijk hè.......eigenlijk...... Ging het vooral om dit macabere figuur:


de heer Jack Skellington. Voor de niet-kenners: de hoofdrolspeler uit deze film
the Nightmare before Christmas, die Jongste inmiddels zo'n beetje woord voor woord kan meespellen.
Vanwege het seizoens-karakter van de film behoudt Disneyland de heer Skellington exclusief voor de Halloween-periode en hij is dus de rest van het jaar niet te bewonderen in het park. En dat terwijl hij haar favoriete figuur is!

Dus MOET er een meet&greet met Jack plaatsvinden. En Jongste oefent thuis al een beetje wat ze tegen 'm gaat zeggen en ze lakt haar nagels in stijl (met zijn kop en spinnen ed er op) en ze heeft haar Jack-tas bij zich en...en.....ze kijkt er zo erg naar uit. Ik bedoel ZO. HEEL. ERG.

Ze heeft 'm dan ook als eerste in het vizier en sleurt ons allemaal mee naar de wachtrij. Dondert niet hoe lang die is, ZE MOET MET JACK OP DE FOTO!!
Ik bedoel, als ouder zou je liever een ander soort kerel zien dan deze gruwelijke doodenge horrorgast ietsje te bleke nachtfiguur waar je dochter mee wil huggen, maar wat doe je er aan, het kind is IN LOVE! Big time.

Dus: als we eindelijk aan de beurt zijn trekt ze de stoute schoenen aan en vraagt: Can I give you a hug? (Moet-ie durven weigeren, ik mep meteen die gore skelettenkop van dat scharminkelige lichaampje!!!)
Maar natuurlijk zegt-ie ja, gelukkig. Of eigenlijk: yes. Met zo'n keurig stiff-upperlip british accent. En Jongste vliegt hem om z'n magere kippen-nekkie. Brilliant.






Het moet gezegd, de vent speelt Jack Skellington niet, hij is Jack Skellington. Valt geen moment uit z'n rol, neemt uitgebreid tijd om met haar te kletsen (Dank engelse lessen!) en laat zich bewonderen en kussen.



Oh! Wow! Zwijmel!


En met tegenzin neemt ze afscheid.

Vervolgens zijn ook Middelste en Oudste aan de beurt en dat geeft nog wat leuke gesprekjes over waar de bontkragen van hun jassen van zijn gemaakt:
"Is that werewolf? But where is the blood?"


En: "Can you do a scary face?"



Ook bij Oudste voelt hij aan het bontkraagje. Om haar vervolgens om te draaien aan de achterkant te voelen en er vervolgens doodgemoedereerd aan te gaan staan likken!!




Oudste weet niet wat haar overkomt, wat een dwaas! We liggen helemaal in een deuk en zelfs de professionele fotografe van Disney staat zich te bescheuren.

Vervolgens wil hij ook wel met mij op de foto en begint te vragen naar mijn naam. En dan met een blik op mijn Halloween haarspeld: "Unya? Onya? There's something ON Ya!
Nadat we uitgelachen zijn gaan we nog met z'n allen op de foto




Eerlijk is eerlijk, het is het hoogtepunt van de dag!







Ps: Ondertussen hebben we onze abonnementen ook maar weer verlengd, dus volgend jaar gaan we denk ik wel op herhaling! ;)

Ps2: Middelste bedacht al een titel voor een aankomende layout: Lick or Treat ;)