Met dank aan onze jaarabonnementen gingen we voor de vierde keer op rij naar the Magic Kingdom, voor de Halloweenviering.
We vinden het er altijd al geweldig (anders koop je natuurlijk ook geen jaarkaart, dûhûh!), maar de Halloween-periode vinden we alle vijf eigenlijk wel heel speciaal.
Vorig jaar viel het wat tegen want matig versierd, weinig sfeer, weinig Halloween. En dat vonden er kennelijk meer teleurstellend, want dit keer hadden ze weer ouderwets uitgepakt en was het vooral in Main Street uitbundig versierd.
Jammer genoeg geen zonnetje (want dan komt al dat oranje zo lekker uit op de foto's ;)), maar in elk geval droog.
De winkels waren helemaal in stemming
en de muziektent aan het begin van Main Street was reuze sfeervol
En het was heel rustig (voor Disneylandbegrippen dan hè) en we liepen rond en genoten en de 'dare-devils' van de familie deden een stuk of wat snelle attracties. Màn, wat knap je daar van op!!
De meiden gingen her en der met figuren en decoraties op de foto
en da's natuurlijk héél mooi materiaal voor een scrappende moeder.
Maar eigenlijk hè.......eigenlijk...... Ging het vooral om dit macabere figuur:
de heer Jack Skellington. Voor de niet-kenners: de hoofdrolspeler uit deze film
the Nightmare before Christmas, die Jongste inmiddels zo'n beetje woord voor woord kan meespellen.
Vanwege het seizoens-karakter van de film behoudt Disneyland de heer Skellington exclusief voor de Halloween-periode en hij is dus de rest van het jaar niet te bewonderen in het park. En dat terwijl hij haar favoriete figuur is!
Dus MOET er een meet&greet met Jack plaatsvinden. En Jongste oefent thuis al een beetje wat ze tegen 'm gaat zeggen en ze lakt haar nagels in stijl (met zijn kop en spinnen ed er op) en ze heeft haar Jack-tas bij zich en...en.....ze kijkt er zo erg naar uit. Ik bedoel ZO. HEEL. ERG.
Ze heeft 'm dan ook als eerste in het vizier en sleurt ons allemaal mee naar de wachtrij. Dondert niet hoe lang die is, ZE MOET MET JACK OP DE FOTO!!
Ik bedoel, als ouder zou je liever een ander soort kerel zien dan deze
Dus: als we eindelijk aan de beurt zijn trekt ze de stoute schoenen aan en vraagt: Can I give you a hug? (Moet-ie durven weigeren, ik mep meteen die gore skelettenkop van dat scharminkelige lichaampje!!!)
Maar natuurlijk zegt-ie ja, gelukkig. Of eigenlijk: yes. Met zo'n keurig stiff-upperlip british accent. En Jongste vliegt hem om z'n magere kippen-nekkie. Brilliant.
Het moet gezegd, de vent speelt Jack Skellington niet, hij is Jack Skellington. Valt geen moment uit z'n rol, neemt uitgebreid tijd om met haar te kletsen (Dank engelse lessen!) en laat zich bewonderen en kussen.
Oh! Wow! Zwijmel!
En met tegenzin neemt ze afscheid.
Vervolgens zijn ook Middelste en Oudste aan de beurt en dat geeft nog wat leuke gesprekjes over waar de bontkragen van hun jassen van zijn gemaakt:
"Is that werewolf? But where is the blood?"
En: "Can you do a scary face?"
Ook bij Oudste voelt hij aan het bontkraagje. Om haar vervolgens om te draaien aan de achterkant te voelen en er vervolgens doodgemoedereerd aan te gaan staan likken!!
Oudste weet niet wat haar overkomt, wat een dwaas! We liggen helemaal in een deuk en zelfs de professionele fotografe van Disney staat zich te bescheuren.
Vervolgens wil hij ook wel met mij op de foto en begint te vragen naar mijn naam. En dan met een blik op mijn Halloween haarspeld: "Unya? Onya? There's something ON Ya!
Nadat we uitgelachen zijn gaan we nog met z'n allen op de foto
Eerlijk is eerlijk, het is het hoogtepunt van de dag!
Ps: Ondertussen hebben we onze abonnementen ook maar weer verlengd, dus volgend jaar gaan we denk ik wel op herhaling! ;)
Ps2: Middelste bedacht al een titel voor een aankomende layout: Lick or Treat ;)
