Nadat ik voldoende doorboord, bekeken, beklopt, genaaid, ge-electro-cardiogrammeerd en weet-ik-wat-nog meer was, en de uitslagen geen enkel mankement aangaven (haha, laat je niet beetnemen; zelfs de minst-slimme volger weet wel beter!), mocht ik van de dokter het hardlopen weer oppakken.
Wel onder een paar voorwaarden. Uiteraard.
Niet alleen gaan lopen de eerste keren (nee duhûh)
Niet alleen én in de wildernis gaan lopen de eerste keren
Rustig aan beginnen
Bij twijfel: niet doen!
Ja. Ja. Ja. Dat snapt een kind natuurlijk nog, dus zelfs ik, met m'n ingevallen dakpan zag er de logica van in.
Dus ik wachtte op een beetje gezellige dag en vroeg een gezinslid mee.
Ik kreeg er niet één.
Ik kreeg er zelfs twee ;) Oudste vertrouwde de hele verantwoording niet echt toe aan Jongste, dus die wilde ook mee. Zodat ik die eerste keer met een achter me rennende Jongste en een naast me fietsende Oudste over het fietspad huppelde.
Huppelde ja, want ik was zo blij als een lammetje in de wei. Noooooooooooit gedacht dat ik ooit nog eens zo over hardlopen zou gaan denken.
Ik 'deed' een voorzichtig beginrondje van 20 minuten (goeie 3 kilometer) en dat voelde prima. De keer daarna voerde ik het op naar 25 minuten (kilometertje erbij) en ook dat voelde goed. Afgezien van het feit dat Man achter me mee fietste en ik het gevoel had dat hij nog net geen zweepje in de hand hield ;) (my two cents).
De keer daarop liep ik 30 minuten (achterfietst en scherp in het oog gehouden door Oudste) en had er toen probleemloos 5 kilometer op zitten.
En toen was ik dat gechaperonneer zat. Als in MEER DAN GENOEG ervan zat. Ik voelde me totaal niet anders dan alle andere hardloopkeren.
Ik had het punt bereikt waarop ik toen onderuit was gegaan (rond de 5K) en er gebeurde helemaal niks engs. En ik bedacht dat ze konden meelopen en -fietsen tot ze een ons wogen, maar dat totaal niet te voorzien is of ik ooit nog een keer zó onderuit zal gaan.
Tijd om me los te laten dus!
Vooral Oudste vond dat niet leuk (en dat is een understatement, want het ging meer in de trant van "Dat stomme hardlopen. Grmbl, grmbl, wat mij betreft ga je nooit meer!").
Maar hé, als je kind van d'r fiets mietert en de tanden zijn door de lip en die knietjes die jíj zo prachtig hebt geboetseerd zijn kapot gevallen, dan flikker je toch ook die fiets niet bij het grof vuil?
Dan zet je haar er weer op, plakt een pleister en zwaait haar uit en snoert je eigen schreeuwende bange hart de mond).
Precies!
Vanmiddag werd mama-losloopmiddag. Qua weer misschien niet de beste keuze: keiharde wind, priemende ijsvlokken, bek-bevriezend koud. Maar ik ging toch, en het gaf niks, want ik rende. En ik rende alleen en helemaal lekker precies zoals ik er zelf zin in had.
Want weet je wat het is? Hoezeer ik hun bezorgdheid ook snap en waardeer, dat in m'n alleentje hardlopen is gewoon een dingetje van mij.
En die twee rooie dipjes in de curve? Da's tegenwind mensen, gewoon de tegenwind :)
