Tuurlijk, het is niet allemaal hosannah. Drie kwartier wachten voor de dixie (want ik kan echt niet met klotsende blaas de finishlijn bereiken), het zeer omzichtig moeten lopen onderweg om geen mensen van de sokken te lopen, de enórme file die 50 meter voor de finishlijn ontstond waardoor dat laatste stukje me zeker 3 minuten kostte (wég revolutionaire eindtijd ;) ) en de ijskoude wind toen we klaar waren, waardoor je spontaan in een menselijke diepvrieskip veranderde, dát waren dingetjes aan de min-kant.
Maar wat heeft Rotterdam dan sféér!!
Het begint al in de metro er naartoe.
Dit benadert het nog het meest, ha! Maar geen moment ben ik bang geweest of heb ik me ongemakkelijk gevoeld. Iedereen is maar met één doel op stap en het is gewoon gezellig. Want vandaag, vandaag is het Marathon-dag!
Ondertussen stromen de aanmoedigings-smsjes binnen. Ik word zeker niet vergeten :)
Dan opstellen in het goede startvak, ook altijd even een dingetje. Er loopt wel wat volk hier en daar
 |
| Hofplein , met mij ergens op '10 uur' in de rij voor die vermaledijde Dixie.... |
Lee Towers die vanaf de hoogwerker ons toezingt: 'You'll never walk alone'. Màn, had-ie dat effe goed gezien, haha. Maar evengoed een kippenvelmomentje.
Duizenden mensen langs de kant, die je naam lezen en je luidkeels aanmoedigen, de muziek die je na het startschot opzweept, de muziek onderweg, de vele vrijwilligers die de drinkpost onderweg met verve bemannen, of de banaantjes pellen en uitreiken aan de finish. Dat zijn absolute plussen. Dikke plussen.
Het lopen ging lekker, ik merk heel duidelijk dat ik flink wat meer kilometers in de benen heb dan vorig jaar. Het was ook wat minder spannend, omdat je inmiddels weet hoe alles eraan toe gaat. Maar evengoed stond ik nog te stuiteren om te mogen beginnen hoor :) (net als die overige 11.000 lopers).
Het eerste gedeelte van het parcours, vanaf het Hofplein tot aan het eind van de Coolsingel staan er manshoge hekken. Daar worden al die duizenden doorheen geleid, en geloof me: de energie slaat gewoon in golven ervan af, van al dat 'gekooide' volk.
Maar als je dan eindelijk mag, je klokje hebt ingeschakeld, je muziekje hebt gestart en je mág, je mag rennen! Man, niks heerlijkers dan dat.
En tussen al die toeschouwers dan toch ineens het koppie van Oudste ontdekken, samen met Vriendje. Zó leuk :) Wat een geluk dat ik op mijn vingers kan fluiten, daarmee trek ik meteen haar aandacht. Want het valt beslist niet mee om in dat enorme deinende lint van lopers 'effe je moeder te spotten'.
Maar het lukt en we zwaaien vrolijk naar elkaar. De eerste kilometer zit er dan alweer op.
Oudste maakte deze Iphone-foto's
Wat? Kun je ons niet vinden? Wacht, ik zoom effe in:
Het ging voorspoedig en het vloog voorbij. En ik heb er weer van voor tot achter van genoten. Volgend jaar zeker weer!
Maar nu eerst op naar 1 juni de Ladiesrun Rotterdam 10 km en op 21 september de dam tot damloop. Ik kijk er naar uit.
